Δημήτρης Κατσούλας

Αγάπησαν και πίστεψαν σε καθρέφτες πηγαδιών με αεικίνητα νερά, του Αϊ Γιαννιού του Ριγανά ανήμερα.

Πέρασαν νυχτιές ολόκληρες κατασκηνωμένες και κλαίουσες σε παραλίες, μετανιωμένες για τα ψέματα που είπαν σε αγαπημένους τους, πότε μυστηριώδεις κι απόμακρες κι άλλοτε αγναντεύοντας με τις ώρες το πέλαγος χωρίς να περιμένουν κανέναν.

Ξυπνούν νωρίς το πρωί τι κι αν οι περισσότερες δουλειά δεν έχουν πια, διότι ούτε κάρτα να χτυπήσουν υποχρεούνται μα ούτε γραπτή δήλωση παρουσίας  να δηλώσουν είναι απαραίτητο.

Τώρα, τις μέρες τους τις καταναλώνουν στο ξεσκόνισμα, στο σκούπισμα και στο μαγείρεμα, πάντα  με ένα ραδιόφωνο ανοιχτό για συντροφιά.

Προς το βράδυ αργά, λίγο πριν πλαγιάσουν ρίχνουν μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη τους. Παρά τα χρόνια που διάβηκαν, εξακολουθούν να είναι όμορφες, επιθυμητές, σαγηνευτικές, θα έλεγα. Ίσως αυτή τους η σαγήνη τις καθιστά ακόμα πιο μόνες  κι άδειες από αγκαλιές.

Για το τελευταίο δάκρυ που αφήνουν να κυλήσει στο μάγουλό τους πριν την προσευχή και την κατάκλιση, υπεύθυνο είναι το σαπούνι που ξώφαλτσα μπαίνει στο μάτι τους κι αμέσως μετατρέπεται σε πάχνη, καθώς η εικόνα αρχίζει σιγά σιγά να θολώνει…