Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, «Πηγές Καλλιθέας»

και  Pane di capo στη Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου στο ύψος του ΙΚΑ & Λεωφόρος Κρεμαστής

Δημήτρης Κατσούλας

Αναμένουν να πέσει η νύχτα, την έχουν ανάγκη τη νύχτα. Η ημέρα λένε τους φοβίζει, τους ξεσκεπάζει. Σαββάτο βράδυ λοιπόν και έξοδος στα ημίφωτα  μπαράκια, στα στενά σοκάκια της παραλιακής, σ’ ένα απόμερο μέρος αρκεί να μη τους βλέπει κανείς ή τουλάχιστον οι τριγύρω τους κι αυτοί στα θαμπά.

Είναι νέοι, είναι κορίτσια κι αγόρια σαν τα γάργαρα νερά, ποντάρουν στη νιότη τους, έτσι, που σαν να βγάζουν τη γλώσσα στα στοιχεία της φύσης γιατί πιστεύουν ότι κι αυτά μπορούν να τα αιχμαλωτίσουν. Αψηφούν τη ζέστη γιατί τη νύχτα δεν περισσεύουν περιθώρια για γέλια πια. Συνωστισμός επικρατεί παντού. Τη νύχτα οι τοίχοι που ακουμπούν πάνω τους όλο και πιο υγροί γίνονται, γλιστρώντας όλο και πιο κοντά τους.

Κρατώντας ένα ποτήρι ποτό ή μια μπίρα στο ένα χέρι και στ’ άλλο το τσιγάρο, δικαιούνται να πιστεύουν ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο αμύνονται απέναντι στη σκληρότητα του κόσμου, ότι είναι η πρότασή τους ως ένας μηχανισμός ενάντια στα στερεότυπα. Το τσιγάρο, το ποτό και η νεανική τους στάση πάντα όρθια, είναι τα όπλα τους απέναντι σε κάτι μαχαίρια που τους σημαδεύουν προτού προλάβει η πόλη να τους καταπιεί. Αναζητούν ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, μια κίνηση, ικετεύουν ένα χάδι, όπου μέσα στο σκοτάδι θα φαντάζουν και τεράστια. Επιδιώκουν με τη στάση τους αυτή να ακουστούν κάπου, να δείξουν τουλάχιστον ότι έστω υπάρχουν.

Ο καθείς και το ποτήρι του, ο καθείς και ο εαυτός του. Αν και τα κορμιά τους εφάπτονται νοιώθοντας και τo πυρωμένο κορμί, και την ανάσα, και το άρωμα του διπλανού νοιώθουν μόνοι. Τεράστιο δώρο Θεού το να είσαι νέος. Αν όμως κρατούσες και το χέρι του διπλανού, τότε θα ήταν το τέλειο. Τότε, εκείνη η στάσιμη και παγωμένη θάλασσα που έχουν κάπου εκεί στο στήθος τους και περιμένει, θα ξεπεταγόταν πιο γρήγορα προς τα έξω.