Ήταν η εποχή τεράστιων αλλαγών με εικόνες έντονα χαραγμένες στην μνήμη. Οι μεγάλες πολιτικές συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα, οι συναυλίες που γέμιζαν στάδια, τα χακί αμπέχονα και στρατιωτικές τσάντες, τα συνθήματα των νεολαιών, το ξύλο μεταξύ νεολαιών, η σεξουαλική “επανάσταση”, οι πολιτικοί καθοδηγητές και ο ρόλος τους (καλός ή κακός ανάλογα…), η μύηση στις νεολαίες, τα τσιτάτα και τα συνθήματα, οι “-ισμοί” και η σημασία τους, η ξύλινη γλώσσα, αλλά και η “Λιλιπούπολη”, ο Ζούκης, τα Λατινικά, ο Βίλχελμ Ράιχ, τα πάρτι με τη μπουκάλα. Ήταν η εποχή εκείνη όπου το ιδιωτικό εισχωρούσε τόσο πολύ στο δημόσιο και το δημόσιο στο ιδιωτικό, η εποχή όπου όλοι εμείς, μαθητές και πολύ αργότερα φοιτητές, θα ζούσαμε ανάμεσα σε έντονες αναζητήσεις του “πρέπει” και του “τώρα” (τόσο πιεστικές σ’αυτή την ηλικία) και τις επιταγές, τον ενθουσιασμό του “πάμε” που όριζε τη ζωή μας. Να “πρέπει” να είσαι “προοδευτικός”, να “πρέπει” να ζήσεις έντονα, “πάμε” να κάνουμε την επανάστασή μας.
Σκέφτομαι: δεν θα ήμουν αυτός που είμαι εάν δεν τα είχα ζήσει. Γιατί ασυνείδητα ό,τι είχα μάθει, τρόπους συμπεριφοράς και επαφής με τους ανθρώπους, ένα είδος δημιουργικότητας, το χιούμορ, τον χειρισμό των τσακωμών, την τόλμη του τελικά να μπορείς και να συμβιβάζεσαι. Όλα αυτά τα κουβαλούσα και τα κουβαλώ, φυσικά, μέσα μου.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr