“ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΣΕ ΔΕΚΑ ΠΡΑΞΕΙΣ”, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΦΙΛΝΤΙΣΙ

Δημήτρης Κατσούλας

DELIVERY  2241003600  8:00-16:00 & 19:00-22:00

Αγγελικούλα,

Όπως διαισθάνεσαι εδώ και κάτι μήνες – και δεν είναι μόνο ο κορωνοϊός και οι συν αυτώ εμπλεκόμενοι με αυτόν που αποπροσανατόλισαν μια κοινωνία και την έφεραν σε σημείο πανικού και αλλοφροσύνης – εκείνο στο οποίο εγώ προσδίδω μεγαλύτερο βάρος είναι ότι τα πράγματα γενικώς έχουν αρχίσει να βάφονται βαθιά γκρίζα, κι εκείνο το οποίο με κάνει να υπολογίζω περισσότερο είναι το ότι τα πρόσωπα των ανθρώπων γύρω μου, μα όπου κι αν κοιτάξω ή τύχει να συναναστραφώ, δεν είναι απλά μόνο θλιμμένα αλλά έχουν αποκτήσει ταυτόχρονα και μια σκληράδα από την πίεση υποθέτω που τους ασκείται. Κι έχω και ‘σένα φίλη μου, καιρό τώρα να με ‘’γαργαλάς’’ και να με ‘’υποκινείς’’ οσάκις συναντιόμαστε να γράψω κάτι:

– Εγώ θα σου πρότεινα Δημήτρη να έγραφες ένα κείμενο για το iporta που κουβεντιάζαμε τις προάλλες και από ό, τι υποθέτω ταυτίζεσαι με αυτό και αυτό έρχεται και ‘’κολλάει κοστούμι’’ επάνω σου.

– Σαν τι να γράψω δηλαδή βρε Αγγελικούλα; Αφού και ΄συ μπαίνεις στο iporta και διαβάζεις κείμενα με ενδιαφέροντα θέματα και από ανθρώπους που έχουν να πουν και να αναλύσουν σοβαρά, πολύ σοβαρά θέματα που ταλανίζουν την κοινωνία. Εάν τύχαινε και έγραφα κάτι εγώ – ειδικά σε αυτή την εκδοχή της κοινωνίας – θα προτιμούσα να εμπεριείχε κάτι από γέλιο, και εάν δεν ήταν ολόκληρο ευχάριστο, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος του να έσπερνε και δυο τρεις δόσεις ανεμελιάς, ξενοιασιάς αλλά και κάτι που θα επεβάλλετο στον αναγνώστη κάμνοντάς τον να χαρεί, να του φέρνει μια δροσερή ευεξία στα στήθη του σταματώντας πάραυτα ένα κοιλιακό άλγος το οποίο τυχόν εξελίσσετο σε έμφραγμα.

– Ε, ωραία τότε. Γράψε κάτι που να έχει χαμόγελο, κάνε το τουλάχιστον για ΄μένα Δημήτρη.

– Το σκέφτομαι Αγγελικούλα, αλλά αναρωτιέμαι πού να βρω το χαμόγελο στις μέρες που περνούμε και με αυτά που ξετυλίγονται δίπλα μας. Με αυτά που παρατηρώ να διαδραματίζονται από τα ξημερώματα ως αργά τα μεσάνυχτα, εάν πετύχω άνθρωπο να γελά, να είναι ελαφρώς εύθυμος αμέσως υποψιάζομαι ότι έχω να κάνω ή με κάποιον που έχει υποστεί εγκεφαλικό και το σύνδρομο τον ‘’πήρε’’ μονόπλευρα και κοιτάζει τον κόσμο με την πίσω πλευρά της κεφαλής του διότι εκεί μετατοπίστηκαν μάτια, αυτιά και πρόσωπο (τόσο δυνατή ήταν η συμφόρηση) ή απλώς έπαθε μια πάρεση, κι άντε τώρα να περιμένει χρόνους αποκατάστασης ο άνθρωπος μέχρι να αποκατασταθεί η φωνή του και να λάβει κανονικά χαρακτηριστικά το πρόσωπό του από την παραμόρφωση που υπέστη. Οπότε, όπως καταλαβαίνεις φίλη μου εάν γράψω κάτι αυτό θα κουβαλά πίκρα, πολύ πίκρα αγαπημένη μου.

– Εγώ λέω να το γράψεις, κι ας κουβαλά την πίκρα που λες…

– Να σου πω κάτι Αγγελικούλα. Εάν είναι να γράψω για πίκρες και καθημερινά δηλητήρια με τα οποία ποτίζεται ο κόσμος, εγώ κορίτσι μου στην περίπτωση αυτή είμαι περιττός. Και είμαι περιττός διότι δεν είναι απαραίτητη η δική μου γραφή, τα δελτία ειδήσεων τα παραλλαγμένα, οι εικόνες και τα ρεπορτάζ που εμφανίζονται και προβάλλονται κατά το δοκούν εκάστου καναλάρχη που εξυπηρετούν, φροντίζουν να τα πλασάρουν με τρόπο που ο καταναλωτής- απλός θεατής τα αποστηθίζει, πηγαίνει για ύπνο όποια ώρα της ημέρας προτιμά αναμένοντας το επόμενο δελτίο ειδήσεων να ‘’φωτιστεί’’ και να ενσκήψει στις αναλύσεις του πωλώντας το στην αγορά, στα καφενεία αλλά και στους επαρχιακούς δρόμους ως ντελάλης με το πλακάτ τις πρόσφατες έγκυρες ειδήσεις και τα αποτελέσματα -κατά επέκταση – που προκύπτουν από το τάδε κανάλι, ειδικά επειδή αυτό αποτελεί (προς το παρόν) και γραφείο τύπου στην κυριολεξία του κυβερνώντος κόμματος.

– Αγγελικούλα, δεν νομίζω να σου διαφεύγει το ότι οι δρόμοι των πόλεων τα βράδια αρχίζουν να ερημώνουν από αρκετά νωρίς, κάτι το οποίο άδειασμα γίνεται και στις δικές μας ψυχικές διαθέσεις. Παρατηρώντας τους ανθρώπους στις πλατείες οι οποίοι βγαίνουν να αγοράσουν γρήγορα τρόφιμα με το κεφάλι τους ακουμπισμένο πάνω από το καρότσι του σούπερ μάρκετ όπου ο καθένας μετατρέπεται και σε ένα άβουλο πράμα μη επιτρέποντάς του (έτσι διέσπειραν τον φόβο του ιού) να αποφεύγει έστω και από μακριά να ανταλλάξει ένα ‘’γεια’’ με τον γείτονα, με τον αδελφό που πριν είκοσι μέρες παντρεύτηκε στο Δημαρχείο παρουσία έξι συνολικά ατόμων…κι ένας Χαρδαλιάς ξέρει πότε και εάν επιτραπεί να αγκαλιαστούν σαν αδέλφια, παρατηρώ και προβληματίζομαι εάν αυτοί οι άνθρωποι καθώς και οι γύρω από αυτούς που προχωρούν, περιμένουν απλά την κατάλληλη στιγμή για να αντιδράσουν ή παγιώθηκαν σε έναν άλλο τρόπο ζωής και έθεσαν ως σκοπό στη ζωή τους πλέον τον συμβιβασμό ή μη τυχόν είναι και από εκείνες τις στρατιές των βολεμένων οι οποίοι ανέμεναν την κατάλληλη στιγμή για να αναρριχηθούν σε κύριες η παράπλευρες κυβερνητικές θέσεις ποτίζοντας απλά τις τσιμεντένιες γλάστρες του νοσοκομείου ‘’Ευαγγελισμός’’ ή περιποιούμενοι τις ζαρντινιέρες κάποιου δημάρχου της Αθήνας ο οποίος αφού τίναξε 2.000.000 euro στον αέρα, κάποια ημέρα (και μετά το πασιφανές συγκοινωνιακό και περιπατητικό μπάχαλο που επέφερε) παραδέχτηκε επιτέλους ότι ήταν μια αποτυχία και χρήζει εκ βάθρων μελέτης χωρίς να ακουστεί ούτε γάτα ούτε ζημιά για το κοινό, καμία πολύ δε περισσότερο για τον δημοτικό κορβανά ο οποίος μηνιαίως ‘’ξεδοντιάζει’’ τους κατοίκους της πόλης του με δημοτικά τέλη, κλήσεις και γιουρούσια σε καταστήματα που διαθέτουν ένα τρανζίστορ ότι τάχα παραβιάζουν τα πνευματικά δικαιώματα των καλλιτεχνών από τα οποία δικαιώματα πεντάρα τσακιστή δεν καταλήγει στην οργάνωση της ΑΕΠΙ.

– Όπως γνωρίζεις Αγγελικούλα, απαισιόδοξος δεν είμαι. Ούτε θέλω να ακούγομαι έτσι. Ξέρεις ότι η πρωινή μου ενασχόληση με τον Τύπο είναι πλέον έρωτας που κρατά πολλά χρόνια. Εκεί λοιπόν, και ενδιάμεσα σε τόσα άρθρα που διαβάζω καθημερινά αναζητώ να βρω μια είδηση, πέντε αράδες έστω συνεχείς σε ένα άρθρο που να δείχνουν ένα φως, που να φωτίζουν το τοπίο δημιουργώντας μου την πεποίθηση ή έστω την αίσθηση ότι κάτι επί τέλους θα ανθίσει σαν μπουμπούκι σ’ αυτόν τον τόπο και δεν θα είναι όλα θολά και γκρίζα. Μακάρι να φταίει η υψηλή μου μυωπία και όλα αυτά να τα βλέπω εξ αιτίας της. Εξ άλλου, ας μη μας διαφεύγει Αγγελικούλα, ότι επί αυτών των θεμάτων – ξανά σου το επισημαίνω – πολύ καλύτερα από εμένα έχουν τοποθετηθεί συνάδελφοι με περγαμηνές. Εκείνο στο οποίο εγώ επιμένω είναι, εάν μπορείς να μου πεις πότε θα βγούμε από το τούνελ αυτό που και χρόνια κρατάει αλλά και σε μεγαλύτερο μήκος εκτείνεται καθώς οι όποιες χαραματιές φωτός δειλά κάνουν την εμφάνισή τους, τώρα όμως το άνω μέρος του πολυδαίδαλου τούνελ, το βουνό, άρχισε να ‘’χορταριάζει’’ κιόλας μη αφήνοντας περιθώρια διέλευσης έστω και μικρών ακτίνων να κάνουν τη διέλευσή τους τρόπον τινά – και ελαφρώς έστω – απρόσκοπτη προς το εσωτερικό του.

Επειδή φίλη μου, ούτε με τον ένα τρόπο (χρησιμοποιώντας τις ευχάριστες στιγμές του χαμόγελου) δεν βρίσκω ανθρώπους να είναι χαρούμενοι αλλά μουδιασμένοι στέκονται περιμένοντας τι το οποίο δεν γνωρίζω, αλλά από την άλλη ζητώντας μου να γράψω για γεγονότα που καίνε και κάποιοι άνθρωποι καλούνται μέρα νύχτα να πίνουν τα πικρά ποτήρια της απόγνωσης επειδή το κράτος τους εγκατέλειψε στη μοίρα τους ( βλέπε, σημερινό αποκρουστικό και κραυγαλέο παράδειγμα σεισμόπληκτους της Λάρισας και τη μοίρα τους που εγκαταλείφτηκαν στο έλεος ενός γηπέδου που ούτε χαλίκι στρώθηκε για να μη τσαλαπατούν μέσα στις λάσπες…) ένα έχω να σου πω καλή μου φίλη: Τον καναπέ μου ποτέ δεν θα τον βουλιάζω για την ανάπαυση του πισινού μου, διαβεβαιώνοντάς σε ότι οι νίκες έρχονται αργά και σταθερά μετά από τεράστια υπομονή και απώλεια ( μέσα στα επακόλουθα είναι κι αυτή) αρκετών στομαχικών επαναπροσδιορισμών και ανατάξεων σε πλήρη λειτουργική αρμονία.