Δημήτρης Κατσούλας

Ποτέ χωριστά, με όση δύναμη μας απομένει σφιχταγκαλιασμένοι θα ‘μαστε

Αγαπημένη,

Πώς είναι δυνατόν να διαγραφούν από τη μνήμη μου εκείνες οι σκηνές αλλοφροσύνης εκ μέρους του ‘Οργάνου της Τάξεως’ που διαδραματίστηκαν στην θέση ‘Στρίγκος’ Αρκαδίας όταν εσύ καθισμένη δίπλα σε μια πέτρα θωρούσες τις κερασιές που άρχισαν να προβάλλουν με την έκπληξη στα μάτια σου ζωγραφισμένη για τα μικρά θαύματα της φύσης, φωνάζοντάς με να έρθω κοντά σου; Αδιανόητο μου φαίνεται ακόμη να ψάχνουν στο κινητό σου για φωτογραφικές λήψεις που τυχόν είχες κάνει, οδηγώντας σε στο Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής! Κι αν αυτό θεωρήθηκε εκ πρώτης παράπτωμα με το αιτιολογικό ‘Της απόπειρας κλοπής…’, τότε, η έγγραφη ‘Σύσταση περί αποφυγής της θέασης ωρίμανσης των οπωρών και δη των κερασιών…’ η οποία συνετάγη και την υπέγραψες κάτω από το βλοσυρό βλέμμα του Αξιωματικού Υπηρεσίας, πώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί καλή μου; 

-Πταίσμα, ακούσαμε να μονολογούν οι χωροφύλακες του Τμήματος καθότι εμείς κατεβαίναμε τα σκαλιά του κτιρίου. Με τα όσα άλλα φρικτά, απάνθρωπα, ανατριχιαστικά και πολλές φορές αντιδημοκρατικά συμβαίνουν καθημερινά δίπλα μας, δεν θέλω να σε κουράσω γλυκιά μου επαναλαμβάνοντάς τα, τα γνωρίζεις εξ άλλου είτε από τους φίλους σου είτε μέσα από τα κείμενα με τα οποία καθημερινώς καταπιάνεσαι. Ας τα παραμερίσουμε όμως για λίγο όλα αυτά – ίσως να είναι και μικρής αξίας – κι επέτρεψε μου, σε παρακαλώ να σου μιλήσω για κάποια άλλα μικρά που στο διάβα μου ανακαλύπτω μαζί με εσένα και αφορούν εσένα. Και μετά, αν θες εν τη ρύμη του λόγου ξαναγύρισε στα πολλά, σ’ εκείνα, ξέρεις, που καθορίζουν το παρόν και το μέλλον, σ’ εκείνα που εν μια νυκτί και περασμένα μεσάνυχτα ψηφίζονται στην Βουλή είτε ως νόμοι του Κράτους είτε ως παράγραφοι νόμων με μια μόνο πρόταση που είναι ικανή όμως να φέρει τα ‘πάνω κάτω’, να καθορίσει νέα πλαίσια για την ζωή μας την ήδη γκρεμισμένη οπότε ξανά από την αρχή να ανοίγουμε νέα θεμέλια για να την στεριώσουμε, πολυαγαπημένη μου.

Πριν όμως αρχίσουμε να αναλωνόμαστε με την αδηφάγο πραγματικότητα – αποτελούμε μέρος της, βλέπεις, δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά – άφησέ με να σου θυμίσω τις δικές μας μέρες, τα όσα ζήσαμε και εξακολουθούμε να ζούμε δίπλα στην θάλασσα ξυπόλυτοι περπατώντας, με τα πόδια μας να βουλιάζουν στην άμμο κι εσύ να στηρίζεσαι στον ώμο μου γιατί είναι και φορές που χάνεις την ισορροπία σου όταν στα μάτια μου ταξιδεύεις. Έλα, πάμε στον ίσκιο εκείνης της λεύκας να σου μιλήσω για το ξεχασμένο καφενείο που έτυχε να είναι νύχτα και παρέμενε ανοιχτό, πάμε να σου μιλήσω για τις ανηφοριές που ντάλα μεσημέρι ανεβαίναμε με το αυτοκίνητο επιλέγοντας την αντίστοιχη με τις στροφές τους μουσική μας. Αλήθεια, θυμάσαι όταν φθάσαμε στην κορυφή του βουνού σ’ εκείνο το καταφύγιο όπου χειμώνα καιρό έβρισκαν προστασία οι κυνηγοί από το ανεμοβρόχι το δε καλοκαίρι πολύτιμος ήταν ο ίσκιος του με ‘κείνα τα παγκάκια απέξω όπου απλώναμε το μεσημεριανό μας για να φάμε και να δροσιστούμε βάζοντας το κεφάλι μας κάτω από τα τρεχούμενα νερά του; Αλλά…, κι εκείνη η αγκαλιά στην οποία παραδοθήκαμε αγναντεύοντας ως πέρα μακριά την Πύλο, όπου κάποτε κάτω από τα τεράστια πλατάνια της και δίπλα στο ηρώο των Τριών Ναυάρχων της επανάστασης του ’21 με φίλησες και μου άφησες σημάδι; Το θυμάσαι, ε;

Να σου μιλήσω για τις νύχτες μας ακόμη θα ‘θελα στο ύπαιθρο, τις νύχτες μας που πάντα μας έπαιρνε ο ύπνος ξημερώματα και δεν θα ξυπνούσαμε εάν ο σκύλος δεν ερχόταν να μας γλείφει τις πατούσες υπενθυμίζοντάς μας ότι το πρωινό μας περιμένει πριν ακόμη ο ήλιος μας βρει ξέσκεπους και το μαρτυρήσει στην ακρογιαλιά. Εμ, εκείνα τα απογεύματα που σ’ έχανα ανάμεσα στα χωμάτινα αλλά και στα λιθόστρωτα σοκάκια κυνηγώντας σε να σε στριμώξω σε κάποιο απόμερο σημείο για να σου κλέψω το φιλί ενώ εσύ λαχανιασμένη ανέβαινες πότε προς τον Άγιο Πέτρο στην Καστάνια, πότε προς τον Πύργο του Δουράκη!

Γι αυτό λοιπόν, άφησέ με να σου τα θυμίζω όλα αυτά τα όμορφα, και ‘συ μη μπαίνεις στην διαδικασία αγάπη μου και αναλώνεσαι με το σήμερα ψάχνοντας τρόπους και μεθόδους για να αντέξουμε τη πλαστικοποιημένη ζωή που μας ‘σερβίρουν ’,ομορφάδα μου!