DELIVERY  2241003600  8:00-16:00 & 19:00-22:00

PANE DI CAPO – AT RHODES – ΣΤΗ ΡΟΔΟ – ΤΗΛ: 22410-69007

Ούτε που θυμάμαι πια, πόσες φορές έχω βάλει στο βίντεο την συγκλονιστική ταινία του Σκορτσέζε ‘Οργισμένο είδωλο΄ με τον μάγκα Ντε Νίρο, τον οποίο βρήκα καταπληκτικό, αν και τον καλύτερο ρόλο του μας τον πρόσφερε παραμονές των εκλογών στις ΗΠΑ. Θυμάστε, τότε που βγήκε με δικό του σενάριο και έσυρε τον εξάψαλμο στον  Ντόναλντ Τραμπ για την ακρίβεια τον έκανε ρόμπα  αλλά πρόεδρο, αλλά καλύτερα να μη μπλέκω με την Πολιτική. Συνήθως, λοιπόν,  όταν τα λοιπά μέλη της οικογένειας έχουν γλαρώσει στα κρεβάτια προσπαθώντας να ζεσταθούν, του λόγου μου πρώτα δυναμώνω τη φωτιά ρίχνοντας στο τζάκι ένα μεγάλο κομμάτι γέρικης ελιάς. Πρέπει να ξέρετε, το ξύλο της ελιάς βγάζει διακριτική φλόγα, σιγοκαίει και κρατάει συντροφιά χωρίς τριγμούς και λοιπούς θορύβους, οπότε δεν σε βγάζει στιγμή από την μαγεία της ταινίας. Το ‘Οργισμένο είδωλο’, στηρίχτηκε πάνω στη ζωή του βασανισμένου λευκού πυγμάχου Τζέϊκ Λαμότα. Αυτόν τον γνωρίζουν όλοι οι συνομήλικοί μου, έχοντας διαβάσει διάφορα άρθρα για τα έργα και ημέρες τού εν λόγω μποξέρ. Το σημειώνω, διότι μόνο σε κάποια στήλη εφημερίδας μπορείς, πλέον,  να διαβάσεις κάτι για την πυγμαχία και σπάνια έως ποτέ να δεις κάποια παλιά στιγμιότυπα από συγκλονιστικούς αγώνες σε κανάλι της τηλεόρασης. Λες και η επαγγελματική πυγμαχία έχει πάψει να υπάρχει εδώ και τριάντα – τριανταπέντε χρόνια στη ζωή μας. Συνήθως, τους σπουδαίους πυγμάχους, τους θυμούνται οι δημοσιογράφοι, αυτοί οι οποίοι  παρακολουθούν τις γεννήσεις και τους θανάτους σπουδαίων ατόμων. Και το κάνουν επειδή δεν χρειάζεται ν’ ανοίξουν εγκυκλοπαίδειες ή να ερευνήσουν διεξοδικά το θέμα τους. Απλά, μέσω του Διαδικτύου, βρίσκουν έτοιμο και ανέξοδο ό,τι ποθεί η πένα τους, διαλέγουν, αντιγράφουν  και βγάζουν μεροκάματο… Όσο για τα κανάλια της τηλεόρασης; το πολύ να βάλουν στο πρόγραμμά τους ταινίες της σειράς ‘Ρόκυ’ με τον Σταλόνε στον ρόλο του Μπαλμπόα. Ταινίες που προσπαθούν να κρατήσουν το ενδιαφέρον μας αλλά δύσκολα το καταφέρνουν, αφού είναι ψεύτικες, με σικέ χτυπήματα, μπόλικο μακιγιάζ για πρήξιμο στο ζυγωματικό ή κέτσαπ πάνω στο φρύδι ή στην άκρη της μύτης… Εννοείται πως παρακολουθώντας ‘Ρόκυ’, γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι σου σερβίρουν την τέχνη του μοντάζ και του αέρα κοπανιστού, αντί κάποιες γεμάτες γροθιές, με δεξί, αριστερό κλπ. Οπότε, ρίχνεις κάποια ματιά σε άλλο κανάλι μπας και πέσεις σε κάτι πιο αληθοφανές…

Θα αναρωτηθείτε: πως και έπιασα σήμερα αυτό το θέμα, αφού τίποτα δεν υπάρχει γύρω μας που να θυμίζει τις παλιές ένδοξες (και ηρωϊκές για τους μαύρους των ΗΠΑ!) ημέρες της επαγγελματικής πυγμαχίας. Κι’ όμως, έχει τη σημασία του, αφού υπάρχουν έστω και λίγοι φίλαθλοι οι οποίοι αναζητούν λεπτομερή στοιχεία, πέρα από τα όσα βρίσκουν ψάχνοντας στο Διαδίκτυο, με βιογραφίες, αναφορές σε νίκες-ήττες κάθε σπουδαίου πυγμάχου κλπ. Το ψάχνω. Μέχρι να έχω κάτι το σημαντικό (και πικάντικο) να καταθέσω, θα αρκεστώ στην αναφορά των  ηρωϊκών μαχών που δίνονταν τις δεκαετίες του 1950 και ’60 στο ιστορικό θερινό θέατρο  ‘Χρυσοστομίδη’ στα Ταμπούρια, σύνορα του Πειραιά με το Κερατσίνι, το οποίο λειτουργώντας ως μάντρα ποικίλων παραστάσεων, μεταξύ των οποίων και Καραγκιόζη,  φιλοξενούσε  κάθε εβδομάδα αγώνες δήθεν επαγγελματικής πάλης (το έλεγαν και κατς…) μεταξύ  δυνατών παιδιών, μερικοί από τους οποίους σχεδόν άφησαν εποχή με τους άθλους τους.  Ο Μπουράνης, ο Καμπαφλής, ο Τσικρικάς, ο Μπέλεσης, ο Αλεξίου και μερικά …μοχθηρά μανιατόπαιδα από την κοντινή συνοικία, διέγραψαν ωραίες καριέρες πάνω στο ριγκ του ‘Χρυσοστομίδη’, πριν δηλητηριαστεί αυτή η φάμπρικα με παρεμβάσεις πονηρών του στοιχήματος. Και με τους δήθεν μασκοφόρους και ‘μοχθηρούς’ Ασιάτες, οι οποίοι απειλούσαν να συντρίψουν ‘με το ένα χέρι’ τους ντόπιους γίγαντες. ‘Ηταν μια ωραία εποχή απατηλού θεάματος, η οποία συνεχίστηκε αραιά βέβαια, ως το κλείσιμο του «Τάφου του Ινδού», δηλαδή του κλειστού γηπέδου αθλοπαιδιών της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Εκεί όπου πρωϊνά Κυριακής, οι νεολαίοι λάτρεις όχι τόσο της επαγγελματικής γροθιάς, όσο του χαβαλέ, γέμιζαν την εξέδρα προκειμένου να χειροκροτήσουν (ή να γιουχαϊσουν) τον Απόστολο Σουγκλάκο και τους λοιπούς ‘ημίθεους’ οι οποίοι γέμιζαν ένα πρόγραμμα οφθαλμαπάτης. Φυσικά συχνά η ταπεινότητά μου βρισκόταν μέσα σε αυτό το ‘υπέροχο χάος’…

Το θέμα, όμως,  είναι μεγάλο, οπότε θα επανέλθω. Πριν από αυτό, θέλω να επαναλάβω μια κλασική δήλωση του μέγιστου λάτρη της πυγμαχίας, γνωστότατου δημοσιογράφου Κώστα Σισμάνη, όταν πιέστηκε να απαντήσει στο ερώτημα «Γιατί δεν βγαίνουν πλέον στις Ηνωμένες Πολιτείες σπουδαίοι πυγμάχοι;». Ο Σισμάνης, διευθυντής ειδήσεων, τότε, της τηλεόρασης της ΥΕΝΕΔ, με την βαθειά μπάσα φωνή του ήταν αφοπλιστικός:

«Φίλε μου, δεν βγαίνουν  μεγάλοι πυγμάχοι, διότι, πλέον οι μαύροι ΔΕΝ ΠΕΙΝΑΝΕ». 

Ρατσιστικό; Μπορεί  ναι, μπορεί και όχι!