Η Ιωσηφίνα Τσουμπή είναι απόφοιτος της Γαλλικής και Ελληνικής φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Εργάστηκε ως καθηγήτρια Γαλλικών και την τελευταία εικοσαετία εκτελεί φιλανθρωπική εργασία συμβάλλοντας στην σίτιση άπορων οικογενειών. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Το βιβλίο της “Η νύφη της απέναντι πολυκατοικίας” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΔΙΑΝΟΙΑ. 

Όταν η Ωραιοζήλη-Τζίνα  Δαβιλά  μου τηλεφώνησε και μετά από την πλήρη ενθουσιασμού συνομιλία μας, μου πρότεινε  συνεργασία στην i porta της που εδώ και  καιρό  παρακολουθούσα , αισθάνθηκα ότι ψήλωσα άπειρους πόντους !

Ήμουν ήδη επηρεασμένη  και συγκινημένη καθώς κατά σύμπτωση το πρωί της ίδιας ημέρας είχα αρχίσει να διαβάζω το βιβλίο της ” Εξομολόγηση σε 10 πράξεις”. Έτσι θεώρησα ιδιαίτερα τιμητική για μένα την πρόταση της

Πριν το τηλεφώνημα της είχε προηγηθεί μία συνάντηση μας  στην παρουσίαση του βιβλίου της ” Εξομολόγηση σε 10 πράξεις” όπου λίγο μιλήσαμε μα θετικά στοιχεία εισπράξαμε η μια από την άλλη-χημεία; ταύτιση;  προτιμώ γενικά να μην βάζω ταμπέλες σε καταστάσεις και γεγονότα.

Είχα ζητήσει εγώ η ίδια από τον Κωστή και την Εβίτα να πάμε μαζί στην παρουσίαση -ανεξήγητο μιας και γινόταν Κυριακή , μια ημέρα που μη έχοντας καμία οικογενειακή ή κοινωνική υποχρέωση θα είχα την ευκαιρία να ξεκουραστώ , κατάκοπη από την προετοιμασία της παρουσίασης του δικού μου βιβλίου λίγες ημέρες πριν και των μετέπειτα υποχρεώσεων.

Κλείνοντας το τηλέφωνο είχα ήδη σκεφθεί το θέμα που θα έγραφα στην πρώτη μου συνεργασία, θέμα που με απασχολούσε τελευταία πολύ.

Λογάριαζα όμως χωρίς να έχω εκτιμήσει την συναισθηματική, πνευματική και ψυχολογική φόρτιση που θα μου δημιουργούσε  το βιβλίο της Τζίνας (της  ζήτησα να μου επιτρέψει να την αποκαλώ έτσι, διότι το δικό μου όνομα ωραίο, μα βαρύ για τους ώμους μου, μ’ έκανε να συμπαθώ τα ονόματα με λίγες συλλαβές). Έτσι, όταν αποφάσισα να γράψω …το μυαλό ήθελε άλλο , αλλά το χέρι κατευθυνόμενο από την καρδιά οδηγήθηκε σε άλλα μονοπάτια . Ένα βιβλίο που μέσα από τις  σελίδες του εκτός από το θέμα της ασθένειας της, ξεδιπλώνεται  η προσωπικότητα κι ο χαρακτήρας της . Ένας χαρακτήρας δοτικός κι απόλυτα ανθρώπινος, που μεταμορφώνεται σε τρυφερό μα γεμάτο πείσμα ρεαλιστή  που έχει  σκοπό να επιβιώσει  από την σκληρή δοκιμασία που του προέκυψε αιφνίδια, αποκτώντας γνώση για την αιτία που την έσπρωξε στην αρρώστια!

Όχι, δεν θα γράψω κριτική για το βιβλίο της, υπάρχουν πιο ειδικοί από εμένα γι ‘ αυτό.

Θα γράψω για ποιο λόγο με σημάδεψε, διότι η εξομολόγηση της είναι μία  ειλικρινής κατάθεση εναλλασσόμενων  συναισθημάτων όπως θλίψη, φόβος, αγάπη, αγωνία, τρυφερότητα, θυμός κι ακόμη-ακόμη αηδία! Διηγείται την περιπέτεια της υγείας της ανθρώπινα, με ακρίβεια και δεν πέφτει στην παγίδα της ωραιοποίησης εκείνης της δύσκολης περιόδου λέγοντας κοινοτοπίες όπως  ότι αυτό την έκανε καλύτερο άνθρωπο κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ. διότι ούτως ή άλλως είναι καλός άνθρωπος! Πέρασε άσχημα και δεν το έκρυψε κάτω από μια μάσκα γενναιότητας  γιατί και η παραδοχή κι αποδοχή κάποιων καταστάσεων στην ατόφια μορφή τους, γενναιότητα είναι. Πέρασε άσχημα όπως όλοι όσοι περνούν μια σοβαρή αρρώστια, λύγισε, ένοιωσε αδύναμη μπροστά σ’ αυτό το  “σκατόπραγμα” που την κεραυνοβόλησε..” σκατόπραγμα ” που στην ουσία ήταν ένα τέρας. Αυτό το τέρας όμως η Τζίνα κατόρθωσε να το εξευτελίσει -νικώντας το-  διότι τα αποθέματα κουράγιου  της ήταν εκεί και βγήκαν στην επιφάνεια όταν χρειάστηκε!  Δεν χαρίστηκε η Τζίνα σ’ αυτό το ” πραγματάκι”, το έβρισε, το ξόρκισε μα κατ’ ουσία το σεβάστηκε σαν αντίπαλο και το πολέμησε συνειδητά δίκαια –  και γιατί όχι- αντρίκια!

Το κυριότερο; βρήκε τη ρίζα του κι ελευθερώθηκε η  ίδια πρώτα απ ‘ όλα. Και ποιά η ρίζα του; Οι γύρω της άνθρωποι οι μισάνθρωποι, κομπλεξικοί, αντιρρησίες, βλαχομπάσταρδοι, ψευτοελίτ, ψευτοσκληροί, χαζοβιόληδες, κακόβουλα αμόρφωτα ρεμάλια …Ο φιλικός περίγυρος της που συνέχεια κρίνει, κατακρίνει, ψεύδεται, υποκρίνεται, ασχημονεί, αδικεί…αδικεί !

Εκεί βρήκα τις ομοιότητες μου με τη Τζίνα, στην κακόβουλη και γεμάτη εμπάθεια κριτική, στο ψεύδος, στην υπονόμευση στην αδικία…

-Γιατί κύριε/κυρία μου με κριτικάρεις; στο ζήτησα; ΟΧΙ.. στη γωνίτσα σου λοιπόν (σιγά που θα σ’ ακούσει ο εκάστοτε ξερόλας )

-Γιατί κύριε/κυρία μου διασπείρεις ψέμματα για το άτομο μου, στο ζήτησε κανείς; ΟΧΙ , κανεις δεν στο ζήτησε, όμως ο κάθε κανείς το ευχαριστιέται γιατί έχει την ψευδαίσθηση ότι είσαι χειρότερος απ’ αυτόν..

Γιατί με αδικείς κύριε/κυρία επειδή έχεις μια οικονομική/κοινωνική/σωματική υπεροχή από εμένα; Και είναι άθλιο να αδικείς κάποιον πιο αδύναμο από εσένα (σιγά που δεν θα το ευχαριστηθεί να προσπαθήσει να σε συντρίψει ο ισχυρότερος )

-Γιατί κύριε θέλεις με κάθε τρόπο να γίνω σύντροφος σου; (γκόμενα είναι το ακριβέστερο, αλλά είπα να είμαι ευπρεπής). Επιβάλλεται ο έρωτας; Γιατί θέλεις να με υποχρεώσεις να είμαι μαζί σου και θέλεις να είμαι και πιόνι σου; (βλέπε τα μάγια που ανέφερε η Τζίνα).

-Γιατί βρε φίλε, συγγενή, γείτονα με μισείς επειδή έτυχε να γεννηθώ σε μια οικογένεια καλύτερη οικονομικά  από τη δική σου, με μισείς  επίσης που είμαι μορφωμένη και ίσως και πιο έξυπνη. Το ήθελα πολύ να μορφωθώ κοπίασα, ξενύχτησα, έχασα διασκεδάσεις της νιότης μου! Εσύ γιατί δεν το προσπάθησες και τελικά μου πετάς στη μούρη τα πτυχία μου, εγώ ποτέ δεν σε μείωσα!

Περίπου αυτά εισέπραξα από την ” Εξομολόγηση σε 10 πράξεις ” της Ωραιοζήλης -Τζίνας Δαβιλά. Ας με συγχωρήσει η Τζίνα αν πρόσθεσα κάποια 1 ή 2 δικά μου βιώματα αδικίας, η αδικία με τρελαίνει !

Σε μια πρόταση στο κείμενο αισθάνθηκα ότι δεν συμφωνώ , στη σελ. 60: “ Αμφισβητεί κάποιος ότι ο άνθρωπος διαθέτει τη μεγαλύτερη δύναμη, ότι αν θέλουμε κάτι πάρα πολύ  αυτό γίνεται..” Ανεξάρτητα αν ο Κοέλιο είπε κάτι τέτοιο ο δικός μας Καζαντζάκης έγραψε ” ¨Ο,τι δεν συνέβη  ποτέ, είναι ο,τι δεν ποθήσαμε πολύ”. Λατρεύω τον Καζαντζάκη  μα δεν συμφωνώ εδώ.

…Έχω επιθυμήσει κάτι πάρα πολύ στη ζωή μου, έχω κάνει τα πάντα χρόνια και χρόνια για να έχω αίσια έκβαση, έκλαψα, γέλασα, λαχτάρησα, θύμωσα…αποτέλεσμα μηδέν! Κι εγώ για να παρηγορηθώ, έπεισα τον εαυτό μου ότι τουλάχιστον περιμένοντας τη λύτρωση, ένιωσα ότι ζω !

Επανέρχομαι στη Τζίνα! Στη Τζίνα που είναι ένα ευαίσθητο κορίτσι μα με ισχυρό χαρακτήρα, που είχε το κουράγιο να αποδεχτεί  την πρόσκαιρη αδυναμία της και που στο βιβλίο της δεν επικεντρώνεται μόνο στη διήγηση της ασθένειας της. Αφιερώνει ολόκληρα κεφάλαια στους ανθρώπους που την στήριξαν ουσιαστικά και τους εξυψώνει στη συνείδηση της και στη συνείδηση του αναγνώστη, γιατί πάνω απ όλα αγαπά το υγιές ανθρώπινο γένος και αποδέχεται την ύπαρξη του Θεού μέσα σ΄ αυτό. Αφιερώνει σελίδες ολόκληρες  δείχνοντας με κάθε τρόπο την ευγνωμοσύνη της σε όποιον και σε ό,τι την ώθησε να κάνει  το σωστό για να  απομακρύνει τον κίνδυνο της δυσάρεστης έκβασης της ασθένειας της και αναφέρομαι βέβαια στους γιατρούς της.

Ξερίζωσε  φίλους και γνωστούς νοσηρούς και τοξικούς από την ψυχή και την καρδιά της για να νιώσει ελεύθερη.

Συγχώρησε αρκετούς κι αυτό είναι μεγαλοσύνη.

Δίνει συμβουλές ζωής, χαράς, αισιοδοξίας, αγαλλίασης προτρέποντας να χαιρόμαστε τις καλές  στιγμές  που ζούμε γιατί ίσως κάποια στιγμή τις νοσταλγήσουμε…

Τζίνα μου, θέλω εδώ να υπογραμμίσω κάτι που μ’ έχει πραγματικά εντυπωσιάσει! Επειδή πλανάται το ” Ο Θεός πάντα κάτι  σου παίρνει ….κάτι σου δίνει “, εσύ μέσα σε όλο αυτό το σκληρό γεγονός της υγείας σου που έζησες , είχες το μεγαλύτερο δώρο! Τη Λαμπάδα! που ενώ πάντα ήξερες, τώρα συνειδητοποίησες  σε απόλυτο βάθος την αξία του! Δεν την έχουν πολλοί αυτήν την τύχη, πίστεψέ με, ίσως έχουν άλλες ευλογίες, όχι όμως αυτή…

Ωραιοζήλη-Τζίνα μου  ή και Ωραιοτζινού αν θέλεις…Να είσαι και θα είσαι πάντα καλά! Να προσέχεις την υγεία σου και τη Λαμπάδα σου…

Ιωσηφίνα Τσουμπή