DELIVERY  2241003600  8:00-16:00 & 19:00-22:00

Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

‘Ολοι οι τοίχοι γεννιούνται λευκοί. Από την μάνα τους, που λένε. Που πα’ να πει πως το χρώμα είναι ένα. Το μη χρώμα, για να ακριβολογούμε. Αλλά το λευκό, το άσπρο ( όπως θέλετε πείτε το, δεν αλλάζει απόχρωση), άγνωστο γιατί, το βαριέσαι κάποια στιγμή… δεν αντέχεις αυτή την ασπρίλα.

Σε πονάνε τα μάτια σου; Σου θυμίζει νοσοκομείο; (αν και τα νοσοκομεία δεν είναι λευκά…πιό πολύ πράσινο φυστικί τα λες). Λερώνεται εύκολα και γίνεται γκρι της βρωμιάς; Ποιός να ξέρει;  Πάντως μετά από λίγο καιρό ο λευκός τοίχος καταλήγει ουράνιο τόξο…ή γίνεται σαν λασπόλακος με όλες τις αποχρώσεις του καφέ και μερικές φορές καταντά σαν πολυκατοικία στα μπετά…όλα γκρι…το βιομηχανικό…το ψαγμένο. Ε, είναι και μερικές φορές που κυριαρχεί το αντίπαλον δέος του λευκού. Το μαύρο. Όχι όμως σαν τον μαυροπίνακα των παιδικών μας χρόνων, αλλά σαν μιά αγριεμένη μουντζούρα. Ασυνάρτητη και άσχημη. Τρομαχτική.

Η ουσία είναι πως  η εποχή της αθωότητας μας άφησε χρόνους. Και  δίπλα από τους πρώην πάλευκους τοίχους μας υπάρχει κι από μιά μισάνοιχτη πόρτα. Πίσω της κάποιοι να παραφυλάνε τον πρώτο περαστικό  που θα χώσει τα χέρια του στο μικρό κενό, ή, ακόμα χειρότερα,  στους μεντεσέδες. Για να του το μαγκώσει.  Μπανταρισμένα δάχτυλα και μισάνοιχτες πόρτες.

*Αφιερωμένο στις διαδικτυακές ¨μάχες¨…Στις καταγγελίες, στις διαψεύσεις, στις κατηγόριες, στα δεικτικά σχόλια, στην εμπάθεια και στα στρατόπεδα του διαδικτύου. 

Αφιερωμένο στους αδικημένους και τους δικαιωμένους, στους εμμονικούς και στους ψύχραιμους, στους «σταυροφόρους» και τους δίκαιους, στους  «κολλημένους» και στους φωτισμένους, στους αθώους και τους επικίνδυνους,  στους από χαρακτήρα αισιόδοξους και στους καταστροφολόγους,  στους γλυκομίλητους και τους ψυχικά «ανορθόγραφους», στους βελούδινους και τους αγκαθωτούς ανθρώπους … αφιερωμένο στην ενσυναίσθηση. 

Κι παραφράζοντας τον παλιό  μου συμμαθητή που  θα ξαναέβαφε γαλάζια την θάλασσα, εγώ θα ξαναέβαφα λευκούς όλους τους μουντζουρωμένους τοίχους …

…του διαδικτύου.