•Ο κ.Πιστόλας είναι δασάρχης στη περιφερειακή ενότητα Έβρου. Αυτός ανέδειξε το θέμα. Σε δυο πομακοχώρια του Έβρου ,το Σιδηροχωρι και τον Πετρολοφο , 20 ψυχωμένοι πολιτες, Πομάκοι Έλληνες, «που ήξεραν το δάσος σπιθαμή προς σπιθαμή», διέσωσαν διακινδυνεύοντας τη ζωή τους 100.000 στρέμματα δάσους. Το διαβάσατε καλά. 100.000. Με αλυσοπρίονα, με τα χέρια, και με τη συνδρομή μόλις δυο πυροσβεστικών

Είναι δασεργάτες και έχουν τη γνώση να το κάνουν.Ξέρουν που και πως να επιχειρήσουν. Η Πολιτεία πρέπει να τους τιμήσει και ο Δασάρχης να εισηγηθεί σχετικά όπου δει. Έτσι ο νους έρχεται στον Γεράσιμο Αρσενη που τον ακολουθεί πάντα το γεγονός πως ήταν αυτός που κατακρήμνισε τη μπάρα , που μετέτρεπε τους πολιτες αυτούς σε αιχμάλωτους προκαταλήψεων. Το 1995 μετά από 60 χρόνια προσβλητικών διακρίσεων που ηλιθιωδώς έριξαν τους Πομάκους στην αγκαλιά της Άγκυρας.

•Το διάβασα την ίδια στιγμή που διαβάζω για το έγκλημα στον Πειραιά.Αυτό που με συγκλόνισε στο έγκλημα αυτό ήταν το εξής. Το έγκλημα ενός μεμονωμένου ανθρώπου είναι πάντα απρόβλεπτο και ανεξήγητο.Πάντα θα υπαρχουν εγκληματίες και εγκλήματα. Στη περίπτωση όμως του Πειραιά το έγκλημα, με διάφορες διαβαθμίσεις συμμετοχής ,έγινε από περισσότερους ,σε μια στυγερή ,παράλογη και εξωφρενική επίδειξη εγκληματικής αλληλεγγύης. Ιδίως στην παράλειψη διάσωσης όταν ο Αντώνης έπεσε στο νερό. Πήγαν περίπατο προαιώνιες αξίες ναυτοσύνης.  Άνθρωπος στη θάλασσα.

•Ζούμε μια εγκάρσια αντίθεση στη χώρα μας. Τον ηρωισμό και την αυτοθυσία που την βλέπουμε συχνά και την κατάρρευση των αξιών , που μας συνέχουν ,επίσης συχνά. Ποια ροπή άραγε θα νικήσει. Στα χέρια των νέων γενεών είναι το θέμα. Στη φωτό οι δασεργάτες.