Έπαψες να πιστεύεις ποτέ στην αληθινή αγάπη; «όχι» μου απάντησα «και ας έπεσα ξανά στα πατώματα».

«Όταν τελειώνει μια σχέση, ότι μορφή και αν έχει το τέλος της, είναι ένας μικρός θάνατος», μου είχε πει κάποτε μια καλή και ταλαιπωρημένη ψυχή. Δεν μπορώ να πω πως έχω περάσει μόνο έναν χωρισμό, αφού έχω μπόλικους στο ενεργητικό μου. Και έναν και δυο και τρεις… «πόσες φορές έχω πεθάνει» αναρωτιέμαι. Πόσες φορές έκλαψα, πόνεσα, απογοητεύτηκα, τα έβαλα με τον εαυτό μου και κρατήθηκα από τις τελευταίες μου δυνάμεις για να μην χαθώ μέσα σε μια στιγμή.

Δεν ανήκω στην κατηγορία των «κωλοπετσωμένων» όμως… γίνομαι στ’ αλήθεια κομμάτια, πονάω, παραληρώ, ξεφεύγω, αντιδράω.

Μα ο έρωτας έτσι είναι. «Ό,τι αξίζει πονάει», κομμάτι από αγαπημένο στίχο σε ένα τραγούδι που σιγοτραγουδήθηκε τόσο. Η μουσική, η παρηγοριά μου, και η οικογένεια στο πλάι μου να με στηρίζει στις δύσκολες ώρες, όπως και οι πιο στενοί μου φίλοι, η «άλλη» μου οικογένεια, η από επιλογή…

Σκέφτομαι όλα τα «πρόσωπα» που πέρασαν από την ζωή μου μέχρι σήμερα. Σκέφτομαι όλες αυτές τις ιστορίες που ξεκίνησαν όμορφα, σχεδόν εκστατικά για να φτάσουν να γίνουν σκληρές, απαξιωτικές, πονεμένες, περασμένες. Και ήταν «έντιμο» λέει, ήταν σωστό και για τους δυο μας, είναι καλύτερα να μείνουμε δυο φίλοι.

Η αλήθεια πουθενά και εγώ να μένω κάτι χρόνια πίσω να την ψάχνω.

Δεν κατηγορώ κανέναν όμως, να ξέρετε. Όλοι είμαστε ξεχωριστοί, φαινομενικά ταιριαστοί μα στην πραγματικότητα αταίριαστοι.

Όταν δυο ξένοι ξεκινούν μια σχέση και το εγώ γίνεται εμείς, το εμείς πορεύεται «μαζί» και μετά γίνεται χώρια, κανείς μας δεν φαντάζεται το τέλος.

Δεν ξέρω αν παίζει ρόλο τελικά μόνο ο χαρακτήρας, η κακή στιγμή, η έλλειψη τύχης, οι άδειες υποσχέσεις, οι αδύναμες προθέσεις, τα παρεμβατικά πεθερικά, το ανύπαρκτο σεξ και η συνήθεια. Δεν ξέρω αν όλες οι σχέσεις έχουν ημερομηνία λήξης. Αν το καλό και το ιδανικό είναι κάτι άπιαστο… αν όλοι οι άνθρωποι είναι στην πραγματικότητα πολυγαμικοί. Έχω πολλές ερωτήσεις ακόμη να θέσω στον εαυτό μου και αρκετά χρονάκια μπροστά μου (θέλω να ελπίζω) που θα με οδηγήσουν ευλαβικά στις απαντήσεις.

Όλες οι σχέσεις αφήνουν το σημάδι τους. Τολμώ να πω πως αν τα σημάδια ήταν τατουάζ, τότε θα ήμουν γεμάτη. Θα είχα καρδιές, αστέρια, γαλαξίες, έντονα βλέμματα, αγκαλιές γεμάτες πάθος και έρωτα, ηλιοβασιλέματα, δαχτυλίδια και φορέματα λευκά, λόγια … πολλά λόγια.

Όχι, δεν μετανιώνω για κάτι. Δεν θα ήμουν αυτή που είμαι σήμερα.

Ξέρετε τι είναι το πιο δύσκολο από όλα; Το μετά. Όταν περάσει το πρώτο «σοκ», όταν περάσουν τα «διαδικαστικά» και ο καθένας πάει σπίτι του, χωριστά, μακριά από την μέχρι τότε καθημερινότητα, τότε «αρχίζουν τα όργανα». Τι κρατάς, τι αφήνεις, τι χαρίζεις, τι πετάς, τι πληρώνεις και τι άξιζε τελικά από όλα αυτά… να μείνεις με την κακή ανάμνηση; Δεν λέει κάτι… να ρίξεις όλο το φταίξιμο σε αυτόν που δεν σε «είδε» ποτέ στ΄αλήθεια και χάθηκε το μεταξύ μας; Μπορεί να νιώσεις καλύτερα προς στιγμή και μετά πάλι τα ίδια απ΄την αρχή.

Το μόνο που μπορείς να κάνεις και επιβάλλεται, είναι να αφήσεις τον χρόνο να κάνει το «θαύμα» του, να γιατρέψει τις πληγές σου. Να κλάψεις, ναι, να κλάψεις πολύ και ασταμάτητα, όπως το νιώθεις. Μην ακούσεις κανέναν, άκου την καρδιά σου, την ψυχή σου, που συνεχίζει να σου μιλάει έντονα και εσύ πρέπει να την ακούσεις καλά αυτή την φορά. Και κοίτα… όσο μεγαλώνεις, μάθε να αγαπάς πραγματικά τον εαυτό σου. Αν δεν το κάνεις εσύ, δεν θα το κάνει κανείς άλλος για σένα. Αποδεδειγμένο… εξάλλου, πόσες κοσμικές «σφαλιάρες» πρέπει να φας ακόμη για να το πάρεις απόφαση.

Η ζωή θα σου δείξει τον δρόμο. Μην βιάζεσαι και μην μπλοκάρεις όλες τις πόρτες… (τα λέω αυτά ασφαλώς για να τα ακούω κι εγώ…)

Όταν είμαστε παιδιά, κανείς δεν μας προετοιμάζει για αυτό που λέγεται έρωτας, σχέση, συμβίωση, γάμος. Και αν έχουμε την τύχη δε να μεγαλώνουμε σε ένα υπέροχο και απόλυτα αγαπησιάρικο περιβάλλον, όπως η αφεντιά μου, τότε «ζήτω που καήκαμε». Αγαπάς όλο τον κόσμο και περιμένεις να σε αγαπήσει και αυτός το ίδιο, με ανιδιοτέλεια…

Δεν σου λέω να αλλάξεις, μα ούτε και να απαρνηθείς όλα αυτά που σε έκαναν αυτό που είσαι. Να ανοίξεις τα φτερά σου, να πετάξεις μακριά από όλα τα κακά του παρελθόντος και να ξεκινήσεις να γράφεις την ιστορία σου απ΄την αρχή, αυτό πρέπει να κάνεις. Και όσο και να πέφτεις, ξανά και ξανά, να μην το βάζεις κάτω.

Η αγάπη έχει πολλά πρόσωπα και είμαι σίγουρη πως δεν μου τα έχει δείξει όλα ακόμη.

Ο κόσμος θα συνεχίσει να γυρίζει γύρω από ένα και μοναδικό συστατικό… αυτό που το λένε αγάπη. Δεν θα πάψω να πιστεύω ποτέ σε αυτήν. Είναι το φως μου, η ανάσα μου, ο λόγος της ύπαρξής μου.

Και εσύ εκεί έξω που λες ότι τα ξέρεις όλα, ότι τα βλέπεις όλα και πως είχες «προειδοποιήσει» για την έκβαση της κατάστασης… ψάξου καλύτερα μέσα σου και δώσε χώρο για λάθη, πολύτιμα λάθη που σε κάνουν ευάλωτο, ευαίσθητο, αληθινό, άνθρωπο. Άσε την ζωή των άλλων στα χέρια τους και μάθε να αγαπάς και να δέχεσαι τους άλλους έτσι όπως είναι φτιαγμένοι…. από σάρκα και οστά όπως κι εσύ.

Αλεξάνδρα Καρακοπούλου

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  Το άρθρο δηημοσιεύεται και στο liberal.gr

The article expresses the views of the author

iPorta.gr