O Aντώνης Φουντής έχει Master Θεολογίας από το ΕΚΠΑ. Επίσης είναι Στατιστικολόγος και καθηγητής Αγγλικών. Έχει παρακολουθήσει πληθώρα θεολογικών συ­νεδρίων και σεμιναρίων, όπως επί­σης και τον διετή κύκλο Μαθημά­των Εκκλη­σιαστικής Λειτουργι­κής Γλώσ­σας της Αρχιε­πισκοπής Αθηνών τη δεκαετία του 2000. Έχει δημοσιεύσει άρθρα στα περιοδικά Σύναξη και Νέα Ευθύνη. Τὸν δὲ Φεβρουάριο τοῦ 2025 κυκλοφόρησε ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις Ἐν Πλῷ τὸ βιβλίο του μὲ τίτλο “Παναγιώτης Νέλλας: Ἡ συμβολή του στὴν ἀνανέωση τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογίας καὶ Παράδοσης”.

Ο ΚΡΑΒΒΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΟΣ

ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ

Ἀφιερωμένες στὴ γυναῖκα μου καὶ στὴ μνήμη τῶν γονέων της

‘Καὶ τότε λέγει ὁ Ἰησοῦς εἰς τὸν χωρισμένον:

«Ἆρον τὸν κράββατον τοῦ ἔρωτος καὶ περιπάτει!»(1)

Τὸ ἀτιτλοφόρητο αὐτὸ ποίημα τοῦ Παναγιώτη Ἀριστοτελίδη ἀποτελεῖ σύνοψη καὶ συμπύκνωση τῆς δράσης τοῦ Χριστοῦ στὸν κόσμο. Χωρισμένος ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ νοεῖται ὁ κάθε ἄνθρωπος ἀλλὰ καὶ σύνολη ἡ ἀνθρωπότητα καὶ εὐρύτερα ἡ δημιουργία. Μὲ τὴν αὐτονόμηση ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὴν ἀπόπειρα θέωσης χωρὶς τὸν Θεό, ὁ ἄνθρωπος ἐκτινάχθηκε στὴν ἄβυσσο τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἀπελπισίας. Πεσμένος στὰ τάρταρα τῆς ἀποξένωσης καὶ τῆς ἀπομόνωσης, ζοῦσε χωρὶς νὰ ζεῖ καὶ χωρὶς νὰ ἐλπίζει. Τὸ εἶχε πάρει ἀπόφαση ὅτι ἦταν ἁπλῶς ἕνα ὑλικὸ μὲ ὅριο, μὲ ἡμερομηνία λήξης. Ἤ, στὴν καλύτερη περίπτωση, ἀνακυκλώσιμο μέσα σὲ μία κτίση ποὺ συστέναζε καὶ συνώδινε μαζί του: «Οἴδαμεν γὰρ ὅτι πᾶσα ἡ κτίσις συστενάζει καὶ συνωδίνει ἄχρι του νῦν».(2)

Καὶ ξαφνικὰ ἐμφανίζεται ἕνας παράξενος «περαστικὸς» καὶ τοῦ λέει: «Πᾶρε στὴν πλάτη σου τὸ κρεβάτι τοῦ προδομένου ἔρωτα καὶ περπάτα. Σήκωσε στοὺς ὤμους σου τὸ κρεβάτι τοῦ πόνου καὶ προχώρα». Νὰ κουβαλήσει τί καὶ νὰ προχωρήσει πρὸς τὰ ποῦ; Νὰ κουβαλήσει τὴ φθορά του, τὴ φθαρτότητά του καὶ νὰ ὁδεύσει πρὸς τὴ Βασιλεία. Νὰ κουβαλήσει τὸν δερμάτινο χιτῶνα του καὶ νὰ πορευτεῖ πρὸς ἕνα γαμήλιο δεῖπνο ὅπου ὁ χιτῶνας αὐτὸς θὰ μεταμορφωθεῖ καὶ θὰ μεταβληθεῖ σὲ λαμπρὴ στολὴ τοῦ γάμου. Νὰ κουβαλήσει τὴν ἀνάμνηση καὶ τὴν εὐθύνη τῆς ἐπιλογῆς του ἐκεῖ ὅπου τοῦ χαρίζεται ἡ ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὶς συνέπειές της. Καὶ ὄχι μόνο ἡ ἀπαλλαγὴ ἀλλὰ καὶ δῶρα ἀνέλπιστα καὶ ἀνεκτίμητα. Δὲν εἶναι ἁπλῶς προσκεκλημένος στὸν γάμο ἢ συνδαιτυμόνας τοῦ Βασιλιᾶ. Γίνεται νύμφη τοῦ Νυμφίου. Ἀντιλαμβάνεται καὶ ζεῖ τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν εἶναι πιὰ ἡ πόρνη καὶ ἡ μοιχαλίδα ἀλλὰ ἡ ἐκλεκτὴ καὶ ἡ ἀγαπημένη τοῦ Βασιλιᾶ. Καὶ ὅλα αὐτὰ περπατῶντας («περιπάτει»). Δηλαδὴ διανύοντας ἕναν δρόμο, κάνοντας μία πορεία κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ὁποίας καλεῖται νὰ ὡριμάσει καὶ νὰ μεταμορφωθεῖ ἔτσι ὥστε νὰ ἀποδεχθεῖ τὰ δῶρα τοῦ Βασιλιᾶ καὶ νὰ μὴν τὰ ἀπορρίψει. Μία πορεία κατὰ τὴν ὁποία συνειδητοποιεῖ τὴν εὐθύνη του ἀπέναντι στοὺς πάντες καὶ τὰ πάντα καὶ μετανοεῖ. Δηλαδὴ ἀλλάζει μυαλὰ καὶ τρόπο θεώρησης τῶν πάντων. Βλέπει καὶ νοεῖ τὰ πάντα μὲ τὸν τρόπο τοῦ Χριστοῦ. Μὲ τὸν τρόπο ποὺ τοῦ δωρίζει ὁ Χριστός.

Ὅμως ὁ ἀλλόκοτος ξένος δὲν ἀπευθύνεται μόνο στὸν ἄλλο, στὸν κάθε ἄλλο. Ἀπευθύνεται καὶ στὸν ἑαυτό του γιατί ἔχει ταυτιστεῖ μὲ τὸν κάθε ἄλλο. Ἀπευθύνεται στὸν ἑαυτό του καὶ τοῦ λέει: « Σήκωσε αὐτὸ τὸ ξύλινο κρεβάτι μὲ τὸ παράξενο σχῆμα καὶ ἀνέβασέ το στὸν Γολγοθᾶ μαζὶ μὲ ὅλες τὶς ἁμαρτίες τοῦ κόσμου {«Ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου»(3) }. Καρφώσου πάνω του καὶ κάνε δικό σου τὸν πόνο τοῦ κάθε ἄλλου. Καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο δῶσε στὸν κάθε ἀπελπισμένο τὴν ἐλπίδα. Στὸν κάθε ἐξαθλιωμένο τὴν θέση ποὺ εἶναι δικαιωματικὰ δική σου: τὸν ἴδιο σου τὸν θρόνο, ἀφοῦ ποτὲ δὲν θὰ πάψεις νὰ ταυτίζεσαι μὲ ὅλους αὐτούς». Καὶ αὐτὸς ὁ θρόνος βρίσκεται στὸ κέντρο μίας λαμπρῆς καὶ ἀπαστράπτουσας πόλης. Στὸ κέντρο τῆς νέας Πόλης τῆς Εἰρήνης, τῆς Νέας Ἱερουσαλήμ. Τῆς πόλης ποὺ παύει νὰ εἶναι ἡ πτωτικὴ Αἰλία Καπιτωλίνα τῶν εἰδώλων τῆς αὐτονόμησης καὶ γίνεται ἡ Νέα Ἱερουσαλὴμ τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν πιστῶν του.

Καὶ πάλι ἀπευθύνεται σὲ ὅλους μας καὶ μᾶς λέει: «Σήκωσε λοιπὸν τὸ παράξενο κρεβάτι μὲ τὸ παράξενο σχῆμα καὶ ἀκολούθησέ με [«Εἰ τὶς θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοί» (4)]. Ἀπαρνήσου τὸν παλιὸ ἑαυτό σου καὶ ἔλα μαζί μου στὴν δόξα μου καὶ στὸν θρόνο μου, ποὺ θὰ γίνει καὶ δικός σου. Καὶ μὴν ἀνησυχεῖς γιὰ τὸ βάρος τοῦ φορτίου σου γιατί πρῶτος ἐγὼ τὸ ἔχω σηκώσει καὶ τὸ ἔχω κάνει ἐλαφρὸ πλέον γιὰ σένα {«Ἄρατε τὸν ζυγὸν μοῦ ἐφ’ ὑμᾶς καὶ μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ, […]· ὁ γὰρ ζυγός μου χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον μου ἐλαφρὸν ἐστιν» (5)}. Κι ἄν, παρ’ ὅλα αὐτά, σοῦ φανεῖ βαρύ, ρῖξε μου ἕνα βλέμμα, ἔλα σὲ ἐμένα κι ἐγὼ θὰ σὲ ἀνακουφίσω {«Δεῦτε πρὸς μὲ πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, καγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (6)}. Σήκωσε αὐτὸ τὸ φορτίο ὥστε νὰ δοῦν ὅλοι ὅτι σὲ ἔκανα νὰ μπορεῖς. Γίνε ἡ ζωντανὴ μαρτυρία μου στὸν κόσμο καὶ ταυτόχρονα ἡ πρόσκληση γιὰ κάθε ἕναν σὰν ἐσένα καὶ πρὸς κάθε ἕναν σὰν ἐσένα. Γίνε κι ἐσὺ ἡ φωνή μου μέσα στὸν κόσμο: ἕνας προφήτης.»

Ἔτσι, ὅποιος περπατήσει αὐτὸν τὸν δρόμο κουβαλῶντας τὸ κρεβάτι τοῦ θείου ἔρωτος, ὑπερβαίνει τὸν χωρισμὸ καὶ ἑνώνεται πλέον ἄρρηκτα καὶ ἀμετάκλητα μὲ τὸν Νυμφίο, ζῶντας τὴν ἴδια τη ζωὴ τοῦ Νυμφίου καὶ μετέχοντας στὴ δόξα του.

Ἀντώνης Φουντής,

Ἀθήνα 2020.

1 Π. Αριστοτελίδης, Στο λίκνο με νανούριζε ο εγκέλαδος, Ποιήματα 2003 – 2017, εκδ. Λύχνος, Αθήνα,
2017, σελ. 274.
2 Ρωμ., 8: 22.
3 Ιωάν., 1: 29.

4 Ματθ., 16: 24. Πρβλ. Μάρκ., 8: 34.
5 Ματθ., 11: 29-30.
6 Ματθ., 11: 28.