Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

Ο καλύτερός μου εαυτός και γω γνωριζόμαστε από παλιά. Γεννηθήκαμε την ίδια μέρα και ώρα και έχουμε την ίδια μαμά. Και μπαμπά…και τα ίδια αδέρφια! Παράξενο, έ;  Όταν ήμουν μικρή  κρυβόταν μόνο στο κρυφτό και για πλάκα. Ήταν πάντα χαρούμενος και ζωηρός. Χοροπηδούσε από μάντρα σε δέντρο και από το μονόζυγο της παιδικής χαράς στα κεραμίδια της γιαγιάς. Γελούσε συνεχώς ακόμα κι όταν έκανε σκανδαλιές. Ακόμα κι όταν γυρνούσε σπίτι γεμάτος γραντζουνιές.

Ο καλύτερός μου εαυτός όταν με κοιτούσε από τον καθρέφτη ήταν φτυστός εγώ ! Αλλά φτυστός όμως! Φορούσε τα γυαλιά μου και είχαμε ακριβώς τον ίδιο βαθμό μυωπίας. Αγαπούσε την μαμά μου και τον μπαμπά μου όσο και γω. Η μόνη μας διαφορά ήταν πως  όταν εγώ κοιμόμουν αυτός δεν ησύχαζε. Έτρεχε στα όνειρά μου και έκανε τα απίθανα που δεν μπορούσε να κάνει την μέρα που είμασταν μαζί. Έπεφτε από ψηλά κτίρια και δεν πάθαινε ποτέ τίποτα. Πετούσε σαν τον Σούπερμαν. Ανέπνεε κάτω από το νερό σαν τον άνθρωπο από την Ατλαντίδα. Έλυνε τις πιό δύσκολες εξισώσεις και τα προβλήματα Φυσικής που με παίδευαν στο σχολείο. Ήταν καταπληκτικός σας λέω.

Αλλά όσο περνούσε ο καιρός αισθανόμουν πως απομακρυνόταν από μένα. Τον έβλεπα όλο και λιγότερο. Δεν έφταιγε αυτός. Το παραδέχομαι. Εγώ δεν είχα πάντα όσο χρόνο θα ήθελα να είμαστε μαζί. Κι όταν ήμασταν δεν κάναμε πια τόσο διασκεδαστικά πράγματα όπως παλιά. Τουλάχιστον έτσι μου έλεγε.

Εγώ όλο βιαζόμουν. Είχα πολλά στο μυαλό μου. Είχε τα δίκια του. Και μου το έλεγε,  πως μπορούσαμε ακόμα να είμαστε μαζί κάνοντας άλλα πράγματα που όταν ήμουν μικρή δεν τα εκτιμούσα. Επειδή δεν τα καταλάβαινα. Ναι, έτσι είναι. Μου το είπε την τελευταία φορά που βρεθήκαμε. Και αυτή η φορά κράτησε πολύ! Πάνω κάτω δυό μήνες, συνεχόμενους. Εντάξει…Έφευγε κάποιες φορές, αλλά ερχόταν γρήγορα.

Μου μίλησε για την αγκαλιά. Για το φιλί και την φιλία. Για μιά βόλτα στην θάλασσα. Για την ανατολή και την δύση. Για τον καθαρό αέρα, για την υπομονή, για την ξεκούραση, για το καλό φαγητό, για μιά καλή κουβέντα, για την καλημέρα, την προσευχή. Μου θύμησε πολλά από αυτά που νόμιζα πως είχα ξεχάσει. Αλλά ευτυχώς δεν τα είχα ξεχάσει. Απλά τα είχα κοιμίσει σε κάποιο απομακρυσμένο δωμάτιο του μυαλού μου.

Αρκεί να ακούσεις το γέλιο ενός παιδιού, την ανάσα του αέρα στα αυτιά σου, να μυρίσεις το χώμα μετά την βροχή, να αγκαλιάσεις σφιχτά τους αγαπημένους σου και όλα ξυπνάνε.   

Πάντα χαίρομαι όταν σε βλέπω, φίλε μου καλέ. Και τώρα πια, ξέρω και πού θα σε βρίσκω όταν σε χρειάζομαι.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr