Ο θάνατος του Mega ήταν ένα έγκλημα που έγινε μπροστά στα μάτια μας. Φαντάζομαι θα αποτελεί case study στο μέλλον για το πώς καταφέρνεις το καλύτερο κανάλι της χώρας με το υψηλότερου επιπέδου περιεχόμενο τη μεγαλύτερη αξιοπιστία και το συνεπέστερο κοινό, να το καταστρέψεις χωρίς να γίνει στην ουσία καμία προσπάθεια διάσωσης.

Δεν ξέρω τι ποσοστό ευθύνης έχουν οι επιχειρηματίες ή η κυβέρνηση (που δεν μου φάνηκε να λυπήθηκε ιδιαίτερα για την απώλεια του Mega), αυτό που ξέρω είναι ότι χάθηκε ένα κανάλι που συμπύκνωνε ποιότητα και λαϊκότητα και δημιούργησε ένα κενό στην τηλεθέαση της χώρας. Σκέφτομαι πάντα τους συναδέλφους μου που έζησαν ένα μεγάλο κομμάτι της επαγγελματικής τους ζωής στο Μεγάλο Κανάλι και ελπίζω οι ίδιοι άνθρωποι να αποτελέσουν τη μήτρα που θα γεννήσει επιτυχίες με αισθητική και ποιότητα.

Η Λίνα Παπαδάκη είναι διευθύντρια Γραφείου Τύπου του Ποταμιού και ήταν στους Πρωταγωνιστές του Σταύρου Θεοδωράκη σε όλα τα χρόνια της ζωής τους.

Διαβάστε τι έγραψε η Λίνα Παπαδάκη για το Mεga στην Athens Voice 

Οι γονείς μου μού επέτρεψαν να βλέπω τηλεόραση όταν θα ´μπαινα στο Γυμνάσιο. Ήταν σαν ένα μικρό ιστορικό μου ραντεβού, γιατί ακριβώς τότε άνοιξε το Mega, και έτσι κάναμε μαζί την είσοδό μας στο χώρο της τηλεόρασης. Πρώτη εικόνα η Αλίκη στο Ναυτικό, πρώτη φορά η Λίνα στο κοντρόλ. Αυτό έγινε το νήμα που μας έδεσε για πάντα και αναπόφευκτα το τηλεκοντρόλ του σπιτιού κόλλησε στο κουμπί που εγκαινιάστηκε τότε. Το Mega έγινε το αγαπημένο μου κανάλι και μία από τις φυγές του παιδιού και της έφηβης επαρχίας. Το αγαπημένο κανάλι είναι πάντα ένα από τα παράθυρα του σπιτιού.

Οι πρώτες εκπομπές, οι σειρές, τα μουσικά σήματα, κάποια πρόσωπα έχουν ακόμα τη μυρωδιά του ταψιού της μάνας μου. Το Mega έγινε η προέκταση του παιδικού μου τοπίου καθώς μεγαλώναμε μαζί.  Αργότερα έγινα πιο κριτική, άρχισα να συμμετέχω στο γίγνεσθαι λιγότερο παθητικά. Ακόμα και όταν το αμφισβητούσα δεν το άλλαζα, ήταν κάτι σαν εσωτερική μας διαφωνία, σιγά- σιγά είχα άποψη, γιατί τότε φαίνεται εγκαταστάθηκε μέσα μου ο πρώτος σπόρος της αγάπης στην τηλεόραση…με τρόπο επαγγελματικό.

Αφού είχα αρχίσει την τηλεοπτική μου καριέρα ως θεατής του Mega φαίνεται ήταν  μοιραίο να καταλήξω σε αυτό και ως εργαζόμενη. Ένας κύκλος έκλεινε και η  λέξη κοντρόλ άλλαζε νόημα. Ένιωσα σαν να ήμουν πια από την έξω πλευρά του παράθυρου και να κοίταζα μέσα το σαλόνι του σπιτιού μας. Το όνομά μου κατέβαινε με το σήμα της εκπομπής και χαιρετούσε τους γονείς μου- η πρώτη μου φορά ήταν σαν την Αλίκη στο Ναυτικό. Και το Mega δεν διέψευσε ποτέ τις πρώτες μου προσδοκίες, τότε που το διάλεγα για να είναι η τηλεόραση που αγαπώ.

Ποτέ δεν ασχολήθηκα με τα εκδοτικά γιατί θολώνουν την οθόνη, η τηλεόραση είναι αυτό που βλέπεις στο γυαλί. Είναι η δουλειά των δημοσιογράφων, των παρουσιαστών, των παραγωγών, των τεχνικών, των σκηνοθετών, των ηθοποιών κι άλλων πολλών, πάρα πολλών. Μπορείς να πεις όσες θεωρίες πολιτικοεκδοτικών συμφερόντων και συνωμοσίας θες, αλλά η τηλεόραση είναι ένα μέσον που προδίδει – καμία τέτοια θεωρία δεν στάθηκε ικανή να θαμπώσει την εικόνα του καναλιού από αυτό που τελικά ήταν στην εικοσιεπτάχρονη διαδρομή του, και που συμπυκνώνεται στις λέξεις ποιότητα και λαϊκότητα. Από την αρχή και μέχρι το τέλος του το Mega ήταν ένα κανάλι με αξιοπιστία, αισθητική, μετριοπάθεια και πολιτισμό. Ήταν το κανάλι των μεγάλων πολιτικών ραντεβού, των σημαντικών γεγονότων, των ιστορικών σειρών, της καλής ψυχαγωγίας. Ήταν η συχνότητα που ποτέ δεν συντονίστηκε με την ευτέλεια. Και αυτό οφείλεται αποκλειστικά στους εργαζομένους και όχι στα πολυτελή γραφεία που μιλούν με τους πολιτικούς και τις τράπεζες.

Τους εργαζόμενους, που έμειναν μέχρι τέλους στη μάχη που είχε προ πολλού χαθεί. Τους εργαζόμενους που έχασαν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους ενώ ήσαν όρθιοι. Αυτούς που κανένας δεν θα στηρίξει σε διαδήλωση, κανείς συνθέτης δεν θα τραγουδήσει σε συναυλία, κανείς καλλιτέχνης δεν θα τιμήσει σε μνημείο, γιατί δεν έχει τίποτα ηρωικό να δίνεις τη μάχη για τη δουλειά σου. Απλώς ήταν η ζωή τους. Δεν είναι παρηγοριά αυτό τούτη τη στιγμή, αλλά στο μέλλον θα ξέρουν και εκείνοι ότι, μαζί με τους άλλους συναδέλφους τους, έγραψαν ένα από τα πιο όμορφα κεφάλαια στην ιστορία των ελληνικών μέσων.