•Αν κατέγραφα με δημοσιογραφική ακρίβεια τη συνθηματολογία των μεγάλων γηπέδων θα με έπιανε ο νόμος για την προσβολή της δημόσιας αιδούς.Οι διάφοροι «ποιητές» της εξέδρας έχουν χάσει εσχατως και την ευρηματικότητα τους.Κάποτε υπήρχαν και κάποια ψήγματα χιούμορ. Τωρα; ένας ανέμπνευστος,άγριος ,άναρχος ,υπόκωφος ,πρωτόγονος χορός που στήνεται με την έκσταση των καπνογόνων, των βεγγαλικών των κροτίδων ,του αλκοόλ και των ουσιών , στις κερκίδες των συνδέσμων.Την 13, την 7 κλπ. Βουντού, βουντού, βουντού και μια καρφίτσα μαύρη…σε αγαπώ, σε αγαπώ σαν ηρωινη σαν σκληρό ναρκωτικό….Αφήνω τα χειρότερα. Αυτά ειναι τα ήπια, τα ευαίσθητα , η παιδική χαρά. Κυριαρχεί ο σεξισμός, ο ρατσισμός, η παρωθηση στη βία , η άρρωστη καταπιεσμένη σεξουαλικότητα . Αυτό που λένε οι φεμινίστριες νοσηρή αρρενωπότητα. Στη Ρώμη ο εκφυλισμός εκδηλωνόταν στο vomitorium ( η αίθουσα του εμετού). Τρωγαν μέχρι σκασμού πήγαιναν εκεί ξερνούσαν και γύριζαν να συνεχίσουν να τρώνε. Τα ελληνικά μεγάλα γηπεδα είναι ψυχικά vomitoria.

•Το γήπεδο δεν είναι παρθεναγωγείο ειναι ο μόνιμος αντίλογος. Δεν είναι κατηχητικό. Ανάμεσα στους μουρλούς είναι και οι πολλοί , όλοι μας δηλαδή, που πάνε να δούνε μπάλα. Το μπαλέτο του φτωχού. Το θέαμα των θεαμάτων. Το συναρπαστικό δρώμενο που ακολουθεί κι εμένα παιδιοθεν. Οι συζητήσεις της Δευτέρας , του Διακογιάννη η φωνή που έλεγε ο Κηλαηδόνης. Δεν πάνε σε αρένα ή στο Κολοσσαίο. Πάνε να διασκεδάσουν.

•Δεν είναι πράγματι κατηχητικό αξιότιμη κ.Αδειλινη. Ούτε κανείς επιθυμεί την αγιοσύνη και την οσιοτητα στη Λεωφόρο, το Καραϊσκάκη ή τη Τούμπα. Όμως η νεανική εγκληματικότητα είναι μια μορφή εκτροπής η οποία για να φυτρώσει θέλει και το ανάλογο περιβάλλον. Μετά επεκτείνεται στο σχολείο, το σπίτι, τα μπαράκια, τις πλατείες και δεν μαζεύεται με τίποτα. Γίνεται ταυτότητα, γίνεται συμμορία, γίνεται τρόπος ζωής. Δεκαοκτάχρονος; τι περιμένατε να είναι; Μεσήλικας αστός;

•Την Εισαγγελία την ενδιαφέρει το τι, το πώς και το ποιοί του καθε εγκλήματος. Στις διάφορες βαθμίδες συμμετοχής. Και αυτές δεν είναι λίγες. Είναι μια επάλληλη κλίμακα μικρων, μεσαιων και μεγάλων συμφερόντων που δεν την αποτελούν μόνο δεκαοκταχρονοι αλλά ευυπόληπτοι ψυχροί επαγγελματίες και διαχρονικοί ψυχακηδες. Το γιατί όμως του κάθε πιτσιρικά εκφεύγει των αρμοδιοτήτων της Εισαγγελίας. Το γιατί των νέων είναι σύνθετο, πολυπαραγοντικό… Είναι δουλειά μιας εθελοτυφλούσας Πολιτείας και μιας κοινωνιας με προσβεβλημένο ανοσοποιητικό. Συνδέεται με την παιδεία, την οικογένεια, την έλλειψη ταυτοτητας και προοπτικής, την αναζητηση ρόλου, την διεκδικηση της προσοχής. Ασφαλώς και με την υποβάθμιση και την απαξίωση της πολιτικης. Όλα αυτά που «αναπληρώνει» ο θόρυβος των μολοτωφ και των ναυτικών φωτοβολίδων. Στο γήπεδο, στα Εξαρχεια κλπ.