Δημήτρης Μπρούχος

& PANE DI CAPO ΣΤΙΣ ΠΗΓΕΣ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ- ΑΡΧΟΝΤΙΚΗ ΑΠΟΛΑΥΣΗ

Ο Ντίνος των πολλών ή των λίγων. Των φίλων ή των …απέναντι. Σε κάθε περίπτωση μια εντελώς ξεχωριστή, χαρακτηριστική παρουσία στον πολιτισμό της Θεσσαλονίκης (και ίσως όχι μόνον). Διάλεγε πάντα τον δύσκολο δρόμο της “αντιπάθειας”, για όλους τους βολεμένους και τους δήθεν. Καυστικός και αιχμηρός ακόμα και με τους κοντινούς του ή τους απλούς συναναστρεφόμενους είτε θέλοντας να δημιουργήσει “τύπο” είτε θέλοντας να ψέξει την αβάσταχτη προχειρότητα και ελαφρότητα. Όσοι εμφανώς τον κατηγορούσαν, αφανώς τον προσέγγιζαν, έχοντας τον σκοπό τους. Η παιδική ψυχή του κουβαλούσε μελανιές και γρατζουνιές, που τις πάλευε με τον τρόπο του. Δεν πείραζε από μόνος του κανέναν. Μόνον όταν μυριζόταν σε κάποιον την κακοτοπιά της επιβεβαίωσης, έκανε χρήση λέξεων και όρων που προσδιορίζουν “φυσικές ανάγκες”, θέλοντας να καταδείξει τη σοβαρότητα της γραφής ή του εικάσματος ή απλώς να “θίξει” την επιπολή μιας επίπλαστης σοβαρότητας.

 Ασκητικός, συνεπής, μοναχικός και… αμετανόητα “αιρετικός”, άφησε το αποτύπωμά του ανάγλυφο, μέσα από τα γραφτά του.

Στο παρακάτω κείμενο φαίνεται ξεκάθαρα η ¨”ουσία” των πραγμάτων όπως εκείνος την έβλεπε και ταυτόχρονα αναδεικνύεται ένα σύστημα αρχών και αξιών στο οποίο ο ίδιος πίστευε, όχι στην εξάντληση μιας ρητορικής, παρά στην άσκηση μιας βαθιά χριστιανικής επιταγής, όπως η “εκ του αφανούς” εκδήλωση αγάπης προς τον συνάνθρωπο, η συμπαράσταση στον πόνο και οι ηθικές βάσεις στη συγκρότηση του εαυτού. Ηθικές όχι στη βάση μιας πουριτανικής ηθικής που συντηρεί τη στρεβλότητα αλλά στη βάση της “αλήθειας” των πραγμάτων.

Σας παραδίδω στο χειρόγραφό του, για να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα.

Προσωπικά, τον αποχαιρετώ κρατώντας βαθιά μου ένα “σπλάχνισμα”, για όσα η γραφίδα του μας εμπιστεύθηκε με τη δωρικότητα που εκφράζονται οι πληγωμένοι και οι μοναχικοί πολεμιστές. Που είναι και τα “αραιά κεριά”, που φωτίζουν το σκοτάδι μας.

Καλό σου ταξίδι, παλιέ μου φίλε…

«Εσείς το λέτε κρίση, εγώ το λέω καμπινέ που κάθε λίγο βουλώνει. Όλοι χέζουν, κανείς δε σκουπίζει, κι όλους τους πιάνει απελπισία για το ποιος θα βρεθεί να τον ξεβουλώσει. Και στο φινάλε, κάποιοι βρίσκονται.

Όχι βέβαια οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις, ούτε τα αδίσταχτα κόμματα, ούτε οι ξοφλημένες ιδεολογίες· προπάντων όχι οι πολλοί, με τα παχιά τα λόγια, που θορυβούν και εισπράττουν.

Αλλά οι λίγοι, αυτοί που χωρίς να τους βλέπει κανείς, δίνουν ένα χέρι στο συνάνθρωπο· αυτοί που χωρίς να καταστρώνουν αναμορφωτικά προγράμματα, σκύβουν το κεφάλι και δουλεύουν. Αυτοί οι λίγοι είναι τα αραιά κεριά μες στο σκοτάδι, όταν το φως αργεί πολύ να φανεί».

Ντίνος Χριστιανόπουλος

16.8.2020

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr