Γιάννης Σιδέρης

Θυμηδία προκάλεσε στα social media η «επική αποκάλυψη» του Αλέκου Φλαμπουράρη ότι τον πλησιάζει κόσμος και τον ρωτάει «μα ήταν ανάγκη να χάσετε;». Προφανώς για κάποιους ακόμη και τώρα δεν αποφάσισε ο κόσμος πως έπρεπε να χάσουν.

Βέβαια δεν είναι μόνο οι οπαδοί του Φλαμπουράρη που εν απορία ρωτούν αν ήταν ανάγκη να χάσουν. Είναι και οι ελεύθεροι επαγγελματίες, που πλήρεις αλτρουισμού σταματούσαν στον δρόμο τον πρώην υφυπουργό Εργασίας του ΣΥΡΙΖΑ Τάσο Πετρόπουλο, και του ζητούσαν να τους βάλει να πληρώσουν περισσότερες εισφορές! Είχαν προφανώς ζηλέψει από τη μεγαθυμία του συνταξιούχου που σταμάτησε τον Γιώργο Παπανδρέου και προσφέρθηκε να του χαρίσει μια μηνιάτικη σύνταξή του για να πάει η Ελλάδα μπροστά.

Δεν χρειάζεται να αναψηλαφήσουμε λεπτομερώς τη… μεγαλειώδη κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ, που έκανε τον λαό να αποφασίσει ότι έπρεπε να χάσουν. Αρκεί μόνο η χθεσινή ειδησεογραφία:

Ο επικεφαλής του ευρωπαϊκού τμήματος του ΔΝΤ Πολ Τόμσεν, στην εκδήλωση του LSE δήλωσε ότι το ΔΝΤ ζητούσε από το 2012 χαμηλά πλεονάσματα, αλλά η κυβέρνηση Τσίπρα υπερέβαινε εσκεμμένα τον στόχο, για να δείξει στους Ευρωπαίους ότι δεν χρειάζεται να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις.

Έτσι ώθησε βίαια την παραγωγική μεσαία τάξη σε μια Σισύφεια προσπάθεια να σηκώνει αγχωδώς μια δυσβάστακτη πέτρα στον ώμο της. Αιτία ήταν ο εγγενής λαϊκισμός, η άγνοια της ταξικής διαστρωμάτωσης, που θεωρούσε τους ελεύθερους επαγγελματίες και τη μικρή επιχειρηματικότητα (καθώς και τους «Μένουμε Ευρώπη») ως ταξικό εχθρό. Δίκην Μαυρογυαλούρων της αριστεράς ήθελαν να υπάρχουν πλήρως φτωχοποιημένα στρώματα, εξαρτημένα από την ελεημοσύνη τους, που θα περίμεναν ως μάννα εξ ουρανού το επίδομα και θα φιλούσαν νοερά το χέρι του γενναιόδωρου ηγέτη.

Χθες πάλι επιβεβαίωσαν τη λέξη «τσίρκο» που πολλοί τους προσδίδουν, και ο γράφων ως τώρα είχε αποφύγει να χρησιμοποιήσει, γιατί ο δημόσιος λόγος απαιτεί κοσμιότητα και ήδη αρκετά έχει επιβαρυνθεί επί οχταετία, με ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως τι είναι ένα κόμμα που κατέχει τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης (και το οποίο επί 4,5 χρόνια τιμήθηκε στη θέση της κυβέρνησης), να ψηφίζει πριν την αποχώρησή του τον Ιούνιο έναν νόμο, τον οποίο μόλις τέσσερις μήνες μετά καταγγέλλει και καταψηφίζει;

Αφορά τον δικό του νόμο για τις έρευνες υδρογονανθράκων σε Ιόνιο και Κρήτη, ενώ παράλληλα αντιδρούν και για την πώληση των ΕΛΠΕ που εμπεριέχεται, και που οι ίδιοι είχαν αποδεχθεί στο μνημόνιό τους. Και κατά τον θεωρούμενο εκ των σοβαρών Νίκο Φίλη, η χθεσινή τραγελαφική κωλοτούμπα του κόμματός του είναι απλώς «θετική μετατόπιση» (πως βάπτιζαν οι καλόγεροι το κρέας ψάρι). Κατά τον ίδιο, η μετατόπιση αυτή του ΣΥΡΙΖΑ στο νομοσχέδιο για τις γεωτρήσεις «με άλλοθι τα ΕΛΠΕ, είναι το έλασσον. Το μείζον είναι η κλιματική αλλαγή» – ούτε καν δηλαδή τα δελφίνια ή οι κορμοράνοι των ακτών, που θα έλεγε κάποτε για λόγους περιβαλλοντικής ευαισθησίας, ο – και – οικολόγος υπουργός.

Μα η κλιματική αλλαγή κε υπουργέ δεν θα επηρεαστεί από την εξόρυξη κοιτασμάτων στις ελληνικές θάλασσες. Αυτή επηρεάζεται από την κατανάλωση πετρελαίου και των προϊόντων του, και η κατανάλωση αυτή θα υπάρξει (και από την Ελλάδα) ανεξαρτήτως αν η εξόρυξη θα γίνει από τις ελληνικές θάλασσες, από τον Περσικό Κόλπο, την Αραβική έρημο, τη Ρωσία κλπ.

Χθες πάλι οι ευαίσθητοι για το προσφυγικό, που δημιούργησαν το αίσχος της Μόριας, κατηγόρησαν την κυβέρνηση για πρακτικές Όρμπαν και Σαλβίνι στην αντιμετώπιση του μεταναστευτικού, τη μέρα που μέσα σε δέκα λεπτά έφτασαν 200 άνθρωποι στη Λέσβο, τη μέρα που μάθαμε από τον ΟΗΕ ότι τον Σεπτέμβριο είχαμε πάνω από 10.000 αφίξεις, ενώ από την αρχή του έτους η χώρα μας έχει δεχθεί τη μερίδα του λέοντος με 45.600 αφίξεις, από τις συνολικά 77.400 που δέχτηκαν οι χώρες της Μεσογείου!

Αυτά μόνο σε μια μέρα, χωρίς να χρειαστεί να ανακαλέσουμε στη μνήμη τις ήκιστες συμπεριφορές, τις αποτυχίες και τον διχασμό που έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα. Επικαλούνται την αριστερά, αλλά ποτέ δεν επέδειξαν το ήθος και την ωριμότητα της αριστεράς που επικαλούνται.

Γι’ αυτό ήταν ανάγκη να φύγετε Αλέκο.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article expresses the views of the author

iPorta.gr