Ο Ηλίας Καραβόλιας είναι Οικονομολόγος  με ειδίκευση Γενικής Θεωρίας και Οικονομικής Πολιτικής. Κατέχει Master of Arts από το European Institute of Philosophical  Anthropology.

Είδαμε τον πρωθυπουργό στο Λονδίνο  σε «ένα σημαντικό ραντεβού που δίνει η ελληνική οικονομία, οι ελληνικές τράπεζες, το Χρηματιστήριο και οι μεγαλύτερες εισηγμένες εταιρείες» όπως γράφτηκε σε πολλά sites, «με τα 100 ισχυρά funds του πλανήτη που διαχειρίζονται περίπου 30 τρισ. δολάρια με 200 διαχειριστές».

Για να δείτε αν σας αφορά προσωπικά το θέμα ξαναδιαβάστε προσεκτικά τις τρεις πρώτες γραμμές.

Σίγουρα νιώθετε μέρος της ελληνικής οικονομίας, και ενδεχομένως μερικοί να έχετε μετοχές στο ελληνικό χρηματιστήριο.

Μέχρι εδώ καλά. Η ανάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας και το event στην πόλη-μήτρα του κεφαλαίου μοιάζει να αφορά κάπως έστω και μερικούς.

Το ερώτημα είναι «πόσο ακριβώς» θα διαρκέσει αυτή η περίφημη «μακροπρόθεσμη περίοδος» της οικονομικής θεωρίας ώστε κάποια από αυτά τα 100 funds ( με το διαστημικό ενεργητικό ρευστότητας και τους 200 που κυνηγούν αποδόσεις ανα τον πλανήτη ) να βοηθήσουν βρε παιδί μου ( έμμεσα έστω )και τους εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίους και χαμηλόμισθους Έλληνες.

Δεν είναι λαϊκισμός να ονομάζουμε το αυτονόητο (που κρύβουν τα μεγάλα νούμερα σε τέτοια δημοσιεύματα) : το πότε και πως θα ωφεληθεί η μικροοικονομία και πολλοί κλάδοι της από τις μεγάλες επενδύσεις σε ελάχιστους ομίλους της χώρας.

Διδαχθήκαμε φυσικά στις σχολές της οικονομικής επιστήμης ότι μόνο έτσι λειτουργούν οι πολλαπλασιαστές επενδύσεων και εισοδήματος ώστε να ανεβάζουν το συνολικό διαθέσιμο εισόδημα.

Ωραία. Αλλά δεν καταφέραμε – τουλάχιστον εγώ προσωπικά – να καταλάβουμε γιατί αργούν να διαχυθούν σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας τα οφέλη αυτά. Και εκτός της χρονικής υστέρησης ποια ακριβώς είναι η τελική κατανομή αυτού του εισοδήματος στον συνολικό πληθυσμό.

Αυτό ακριβώς θα έπρεπε να είναι ο πονοκέφαλος που δεν πιάνει την εξουσία  : πότε δηλαδή ( και πώς) φθάνει στους εργαζόμενους και στους μικροεπαγγελματίες το όφελος από τα μεγάλα deals των εκατομμυρίων μεταξύ μεγάλων θεσμικών και Ελλήνων καπιταλιστών.

Θα μου πείτε «μα αυτός είναι ο καπιταλισμός παντού» : πρώτα πέφτουν κεφάλαια στις μεγάλες δουλειές και μετά σηκώνονται μισθοί και εισοδήματα των μικρομεσαίων και των φτωχών, με παράπλευρη απώλεια για το σύστημα, αυτές τις καταραμένες  μόνιμες ανισότητες.

Κοιτάξτε : καλό το σενάριο στο χολιγουντιανό αυτό έργο, που αναφέρεται δηλαδή στην μοναδική λύση  από τις ιδιωτικές επενδύεις, καλή και η σκηνοθεσία, αλλά τελικά είναι οι παραγωγοί και οι πρωταγωνιστές που θα κερδίζουν πάντα περισσότερα από τους κομπάρσους( με μόνιμο σεναριογράφο και σκηνοθέτη το αόρατο χέρι του μακαρίτη Adam Smith)….