Γιάννης Σιδέρης

«Χαλαρή» ήταν η αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ στο νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας, να μπορούν να εργάζονται με μερική απασχόληση 16χρονοι από δομές φροντίδα ανηλίκων, σε ξενοδοχεία. Παρομοίασε το μέτρο ως αναβίωση του μοντέλου της Βασιλικής Πρόνοιας της Φρειδερίκης.

Με τέτοια… χαλαρότητα δεν γίνεται αντιπολίτευση. Θα μπορούσε να μιλήσει για τους νέους Όλιβερ Τουίστ του Καρόλου Ντίκενς στο σπίτι της κας Μαν, η οποία έπαιρνε από το δήμο χρήματα για να μεγαλώσει τα ορφανά, αλλά τα άφηνε να ζουν με κουρέλια και τόσο νηστικά που πολλά πέθαιναν. Έτσι θα ήταν πιο εντυπωσιακή η καταγγελία του και πιο ανάγλυφη η «αναλγησία» της κυβέρνησης!

Πάντως την πιο… αριστοκρατική αντίδραση την είχε η Θεανώ Φωτίου (των γεμιστών), γράφοντας ότι από τα δεκάδες χιλιάδες παιδιά που βρίσκονταν στα ιδρύματα επί Φρειδερίκης, όποιοι δεν ήταν αριστούχοι στο γυμνάσιο δεν μπορούσαν να συνεχίσουν, και τους έστελναν στις ξενοδοχειακές σχολές της Πάρνηθας και της Ρόδου για να γίνουν καμαριέρες ή γκρουμ.

Ωραία απαξίωση επαγγελμάτων κάνει η αριστερή βουλεύτρια. Κατά την αριστεροσύνη της είναι υποτιμητικό και πρέπει όλοι να γίνουν μάνατζερ.

Στα σοβαρά τώρα. Το θέμα αφορά την συμφωνία που συνήφθη μεταξύ του υπουργείου Εργασίας και του Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου Ελλάδας, και προβλέπει σε παιδιά μεγαλύτερα των 16 ετών που διαβιούν σε δομές φροντίδας ανηλίκων, να εργάζονται υπό μορφή μαθητείας σε ξενοδοχεία. Παράλληλα προβλέπει απασχόληση ατόμων με αναπηρία σε ξενοδοχειακές μονάδες, και με κάλυψη του κόστους εργασίας από τρέχοντα προγράμματα του ΟΑΕΔ.

Αυτό κατά τον ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει οι 16χρονοι είναι ανήλικοι άρα δεν πρέπει να εργάζονται, παρόλο που στον χάρτη Δικαιωμάτων της ΕΕ οι ανήλικοι προς εργασία θα πρέπει απλώς να έχουν συμπληρώσει τη βασική εκπαίδευση, ενώ ο νόμος 1837 του 89 απαγορεύει απλώς να εργάζονται οι ανήλικοι που δεν έχουν συμπληρώσει το 15ο έτος της ηλικίας τους.

Εκ μέρους της κυβέρνησης η Δόμνα Μιχαηλίδου δήλωσε ότι το Ξενοδοχειακό Επιμελητήριο συμβάλει να φτάσουν πιο κοντά στον στόχο που είναι η αποϊδρυματοποίηση των παιδιών.

Ο Πρόεδρος του Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου Αλέξανδρος Βασιλικός, θεωρεί ότι το μέτρο είναι μέτρο κοινωνικής ευθύνης από το οποίο ωφελούνται ευάλωτες κατηγορίες συνανθρώπων μας.

Αντιθέτως η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στον Επισιτισμό – Τουρισμό απειλεί ότι θα κινηθεί νομικά και δηλώνει δεν θα αφήσει να γεμίσουν οι λάντζες των ξενοδοχείων με ανήλικα παιδιά. Παράλληλα θέτει ένα μάλλον γραφειοκρατικό επιχείρημα – και δεν ξέρομε πόσο ισχυρό ακούγεται – ότι η άδεια εργασίας ανηλίκου εκδίδεται μετά από σύμφωνη γνώμη του κηδεμόνα. Δεδομένου ότι εδώ δεν υπάρχει κηδεμόνας ποιος θα υπογράφει; Ο διευθυντής του Ιδρύματος ή το κράτος;

Δηλαδή αποδέχεται ότι οι 16ρηδες μπορούν να εργαστούν. Αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν μπορούν γιατί δεν υπάρχει κηδεμόνας να υπογράψει!

Αν το κράτος που τους συντηρεί στις δομές δεν μπορεί να είναι κηδεμόνας μη υπάρχοντος άλλου, θα το λύσουν οι νομικοί. Αλλά πραγματιστικά δεν ισχύει αυτό που γράφει η Αυγή, για φτηνά εργατικά χέρια στα ξενοδοχεία. Αυτά μπορούν να βρεθούν και βρίσκονται με τη μαύρη εργασία.

Από την πλευρά της η κυβέρνηση καταγγέλλει τον ΣΥΡΙΖΑ ότι φρόντισε ώστε τα παιδιά να εγκλωβιστούν σε ιδρύματα από την εφηβεία μέχρι τα 30 τους. Τον κατηγορεί ότι με fake news ισχυρίζεται πως προωθεί την παιδική εργασία σε βάρος της εκπαίδευσης των παιδιών, και επισημαίνει ότι οι έφηβοι 16-18 ετών που ζουν σε ιδρύματα, δεν απορροφούνται από τους θεσμούς της υιοθεσίας και αναδοχής.

Η δημιουργία προγραμμάτων για την ένταξή τους στην κοινωνία και τον παραγωγικό ιστό είναι απαραίτητη. Γι’ αυτό για τα παιδιά αυτά καταρτίζει προγράμματα μαθητείας ώστε να ενταχθούν ομαλά στο χώρο εργασίας που επιθυμούν και να επέλθει η αποϊδρυματοποίηση τους. Όσο για την εκμετάλλευση, υπάρχει νομικό πλαίσιο αυστηρό, το οποίο επακριβώς ορίζει τη μερική απασχόληση ανηλίκων.

Τα κόμματα και οι νεολαίες τους αντιδρούν έντονα. Μιλούν για την ανάγκη ολοκλήρωσης και συνέχισης των σπουδών τους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν πιο πειστικός εάν μας έλεγε επί των ημερών του πόσοι από αυτούς τους εφήβους προχώρησαν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, και ταυτόχρονα όσοι δεν προχώρησαν, με ποιες επαγγελματικές δεξιότητες βγήκαν στη ζωή μετά τα 18 τους.

Από την πλευρά μας τα δεδομένα προσπαθήσαμε να προσεγγίσουμε. Δεν αναγνωρίζουμε στον εαυτό μας το δικαίωμα να πάρει θέση. Το ίδιο πιστεύουμε όμως ότι δεν δικαιούνται να παίρνουν θέση και οι κομματικές νεολαίες – τουλάχιστον.

Νεολαίες που εκπροσωπούνται από 30ρηδες οι οποίοι συνήθως δεν έχουν βγει σε αναζήτηση εργασίας, αφού έχουν λυμένο το βιοποριστικό από το κόμμα, δεν μπορούν να γνωρίζουν τις ανάγκες των εφήβων που μεγαλώνουν σε ιδρύματα, όσο και την ανάγκη τους για επαγγελματική αποκατάσταση στα 18 τους.

Αυτοί τα έχουν όλα, τα παιδιά των ιδρυμάτων τίποτα.