Κωστής Μακρής

Μου αρέσει να ακούω, να διαβάζω,

να μαθαίνω και να αλλάζω.

Μου αρέσει να ακούω, να διαβάζω και να μαθαίνω.

Προφανώς αυτή είναι μια άχρηστη πληροφορία για τη συντριπτική πλειονότητα των συνανθρώπων μου και άλλων γήινων.

Αλλά…

Υπάρχει ένα ΑΛΛΑ.

Κρυμμένο μέσα στην ΑΛΛΑγή που προκαλούν τα ακούσματα, τα διαβάσματα και αυτά που μαθαίνω. Μέσα μου και γύρω μου.

Που σημαίνει πως ό,τι ξέρω μέχρι σήμερα, είναι πολύ πιθανό να έχει αλλάξει αύριο.

Κι αυτό που θα μάθω αύριο, πιθανότατα θα έχει ξεπεραστεί από τα μεθαυριανά πράγματα.

Που σημαίνει ότι πολλά θα αναθεωρήσω (ως γνήσιος εσαεί αναθεωρητής), μερικά θα τα απορρίψω, κάποια θα τα επιβεβαιώσω και κάποια άλλα δεν θα μπορώ να τα κατανοήσω και θα πρέπει να τα ερευνήσω περισσότερο με στόχο όχι να καταπολεμήσω πλήρως την αμάθειά μου αλλά (τουλάχιστον) να την μετατρέψω σε μια συγγνωστή (και συνειδητή) ημιμάθεια.

Που σημαίνει ότι οι βεβαιότητες που μου έχει κληροδοτήσει η παιδεία μου (σχολική, οικογενειακή, κοινωνική και εμπειρική) είναι απλώς το δάπεδο πάνω στο οποίο ανασυντάσσω τις νέες πληροφορίες και γνώσεις μου φτιάχνοντας ένα νέο κάθε φορά οικοδόμημα που μπορεί να στεγάσει την ανασφαλή αλλά τόσο αγαπητή σε εμένα ύπαρξή μου, μαζί με τη νοημοσύνη μου και την όποια συνειδητότητά μου.

Που σημαίνει ότι κάθε φορά που θα δηλώνω (παρασυρμένος από την ορμή μιας συζήτησης) κάτι με περισσή βεβαιότητα, αμέσως θα αυτολογοκρίνομαι με το ερώτημα προς εαυτόν: «Είσαι υποκριτής και διπρόσωπος;».

Όταν ―ας πούμε― τρώγοντας με παρέα σε μια ταβέρνα δηλώνω ευθαρσώς, και ίσως μπουκωμένος, ότι ο καθείς και η καθεμιά από εμάς πρέπει να κάνει ό,τι μπορεί για την εξάλειψη τής φτώχειας, της αδικίας και της πείνας από τον πλανήτη.

Όταν θα λέω ότι απεχθάνομαι τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται και την ίδια στιγμή θα σκέφτομαι ότι κάτι μέσα μου αδιευκρίνιστο και σκοτεινό με ωθεί να επιθυμώ να πλακώσω στις φάπες όποια ή όποιον ρυπαίνει την πόλη μου και τα δημόσια κτίρια και αγάλματα με τις ψεκαζόμενες κουτσουλιές του, όποιον ή όποια ψεύδεται ασύστολα μετατρέποντας τη μισαλλοδοξία του σε ταυτολογική απόδειξη (π.χ. «είναι κακό επειδή εγώ λέω ότι είναι κακό»), όποια ή όποιον διαστρέφει ή αγνοεί επιστημονικές αποδείξεις για να στηρίξει ιδιοτελώς τις θέσεις του, όποια ή όποιον μιλάει, κραυγάζει, βρίζει ή συνθηματολογεί εξ ονόματος ενός συνόλου του αποίου αποτελεί οικτρά μειονότητα (π.χ. «Ο λαός δεν θα ανεχτεί την αύξηση της τιμής των ονειροπαγίδων προς όφελος της πλουτοκρατίας» κ.ά.)

Που σημαίνει όμως ότι μπορεί και να μην είμαι τόσο υποκριτής και διπρόσωπος όταν λέω με βεβαιότητα ότι μου αρέσει ακόμα το πεπόνι, επειδή θεωρώ πολύ πιθανό ότι αυτό δύσκολα θα αλλάξει, ενώ έχουν πάψει να μου αρέσουν οι άνθρωποι με σταθερές (για πάνω από μια πεντηκονταετία) απόψεις για πολλά θέματα, επειδή για πάρα πολλά θέματα (πολιτικά, επιστημονικά, καλλιτεχνικά και άλλα) πενήντα χρόνια χωρίς συνειδητοποίηση των αλλαγών είναι χρόνια μακριά από τη ζωή και στην καθημερινότητά μου δεν γουστάρω ―ούτε έχουν θέση― τα ψόφια· είτε ντέφια είναι είτε κέφια.

Που ―επίσης― σημαίνει ότι κάθε φορά που ακούω, διαβάζω ή βλέπω κάποια/κάποιον (εκτός Δικαστηρίου) να λέει, ψιθυρίζει, ουρλιάζει ή στριγκλίζει:

«ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ!»,

θα αναζητώ αποδείξεις ή εύλογες ενδείξεις αν αυτό που λέει, ψιθυρίζει, ουρλιάζει ή στριγκλίζει έχει βάσεις (λογικές, αποδεδειγμένα επιστημονικές ή συμφεροντολογικές εμπορικά και οικονομικά) ή είναι άλλη μια ιδεοληπτική παπάρα βουτηγμένη στο ταγκισμένο λάδι της κληρονομημένης της/του μισαλλοδοξίας, εμπάθειας και ημιμάθειας.

19 Ιουλίου 2020