Περπατάω και μασουλάω λίγο ψωμί. Το πάτωμα γεμίζει σουσαμάκια και ψίχουλα. Μπορώ να πάρω ένα πιάτο ή μιά χαρτοπετσέτα. Αλλά δεν το κάνω. Θέλω να αφήνω πίσω μου λίγο δράμα για να έχω να πορεύομαι. Ετσι κι αλλιώς εγώ θα τα σκουπίσω.  Το κάνω μάλλον επίτηδες. Για να το συζητάμε. Να λέμε κι άλλα, κι άλλα… Μετά είναι και που κάποιος σε ακολουθεί. Δεν είναι κι αυτό κάτι; Σε μαλώνει, σου γκρινιάζει, αστειεύεται με την απροσεξία σου. Μην πείτε πως σας το΄πα.

Περπατάω και ενώ το ένα χέρι ασχολείται με την υφή του ψωμιού το άλλο διευθύνει μιά φανταστική ορχήστρα. Απαλά, νανουριστικά. Ακούω ένα αγαπημένο τραγούδι που ποτέ δεν θυμάμαι τους στίχους. Αυτό δεν το κάνω επίτηδες. Πραγματικά ποτέ δεν θυμάμαι τους στίχους.

Εκείνο το παραμύθι με τα χαμένα αδερφάκια στο δάσος είναι που με έκανε έτσι, επίτηδες απρόσεκτη.  Φοβισμένα μέσα στο σκοτάδι, ο Χ. και η Γ. πιασμένα χεράκι χεράκι περπατούσαν κι αυτά και άφηναν πίσω τους ψιχουλάκια για να ξαναβρούν τον δρόμο τους. Αλλά στο τέλος βρέθηκαν στο σπιτάκι της κακιάς μάγισσας και τα λοιπά και τα λοιπά…Έπρεπε να είχαν επιμείνει στα βότσαλα.

Όλοι μας, αν το σκεφτείτε, σκορπάμε ψιχουλάκια στο διάβα μας και δεν μιλάω πια για σουσάμια και τρίμματα ψωμιού. Αφήνουμε κουβέντες ατελείωτες, αναστεναγμούς, λέξεις που δεν λένε και πολλά από μόνες τους, αλλά όταν συνοδεύονται από  ένα νεύμα λένε τα πάντα, γι’ αυτούς που προσέχουν φυσικά.

Ο φόβος να μην χαθούμε στο «δάσος», η λαχτάρα να μας ακολουθούν αυτοί που μας αγαπάνε για να μας σώσουν; Το παραμύθι πάντως είναι από μόνο του ένα θρίλερ με τα όλα του και απορώ πώς θεωρείται παιδικό ανάγνωσμα;!

Τέλος πάντων, γεμίζουμε τον κόσμο ψίχουλα και μετά περιμένουμε. Περιμένουμε να ζήσουμε εμείς καλά …κι αυτοί καλύτερα.

Αν και εγώ θα ήθελα να ζήσουμε κάποια στιγμή να ζήσουμε όλοι καλύτερα και ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί όλα τα παραμύθια θα πρέπει να μας χαλάνε το happy end κάθε, μα κάθε φορά!

Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr