Γειά σας. Αυτήν την στιγμή που σας γράφω βρίσκομαι μέσα σε ένα ημισατέν υπόλευκο νυχτικό τύπου «το καλό της γιαγιάς» και περιφέρομαι στο σπίτι σαν το φάντασμα, με τα μαλλιά ξέμπλεκα και ξυπόλητη, να βεντουζάρω στα πατώματα και μόλις, μόλις τώρα,  ξύπνησα το έρμο το σκυλάκι μας που ζει ένα ατελείωτο jet lag… και με ακολουθεί σαν ουρά νομίζοντας πως ήρθε η ώρα για βόλτα! Καημένο μου και συ, έμπλεξες με τρελή!

Τέλος πάντων, σήμερα είναι που είπανε πως θα έχουμε βροχή από πεφταστέρια και έχω έναν λόγο να βολτάρω στις βεράντες, μετά το πότισμα. Ναι, ποτίζω αργά και όχι δεν έχω αυτόματο πότισμα.

Δεν βλέπω φεγγάρι , τουλάχιστον από εδώ που βρίσκομαι, καλό είναι αυτό για τα πεφταστέρια, λένε.  Πέρσι, να σημειωθεί παρακαλώ στα πρακτικά, είχα κοιμηθεί κέντρο βεράντα, εκεί που είχα όλον τον θόλο καπέλο, σε ένα μπαμπού καναπέ μιά σταλιά (και ξύπνησα χαράματα σαν αγγλικό ερωτηματικό κι ας μην είμαι πρώτο μπόι) απ΄όπου και είχα μετρήσει 12 παρακαλώ, μάλιστα δώδεκα πτώσεις αστεριών, εκ των οποίων πρόλαβα να ευχηθώ τα δέοντα στις 8 !

Κατόπιν τούτου, είμαι και επισήμως πλέον σε θέση  να σας διαβεβαιώσω πως αν ίσχυε αυτό που λένε για τις ευχή που κάνεις όταν πέφτει ένα αστέρι, πως βγαίνει και καλά, σήμερα δεν θα ήμουν πάλι στην ίδια βεράντα να κοιτάζω σαν χαζή τον ανέφελο -ευτυχώς- ουρανό και να φοβάμαι μην προσγειωθεί καμιά νυχτερίδα με χαλασμένο ραντάρ στα μαλλιά μου! Πετάνε το βράδυ αυτές σαν τα στούκας, να το έχετε στα υπ΄όψιν! Τα σαμιαμίδια πάλι όχι. Απλά μακριά από τοίχους. Όσο για τις κατσαρίδες, τί να σας πω. Αν είστε σε κήπο κάντε τα κουμάντα σας.

Τα κουνούπια πάλι, κοιμούνται νωρίς και δεν πετάνε και πολύ ψηλά. Πάλι καλά! Γιατί φανταστείτε τώρα να είστε γείτονας και να βλέπετε την γειτόνισσα να χειροκροτεί κοιτάζοντας τον ουρανό, με τα μαλλιά λυτά και  ντυμένη Αστέρω μες τα άγρια χαράματα ! Τί θα φωνάζατε πρώτα,  αστυνομία, εξορκιστή ή το Δρομοκαϊτειο;!

Η ώρα έχει πάει 4 και πεφταστέρια γιοκ! Ούτε ένα. Κρίμα και είχα τόσες ευχές έτοιμες. Τις ίδιες με πέρσι δηλαδή, αλλά αφού πέρσι …δεν. Πρόσθεσα και κάποιες καινούργιες στην περίπτωση που δεν προλάβαινα τις πτώσεις…αλλά σε γενικές γραμμές πάνω κάτω στα ίδια είμαστε κάθε χρόνο σχετικά με τις επιθυμίες μας. Να είμαστε καλά, εμείς και οι αγαπημένοι μας..ίσως και να μας ερωτεύονται όσοι ερωτευόμαστε. Τα άλλα, τα υλικά έπονται μιας και οι προηγούμενες ευχές, αυτές οι ¨βασικές¨ έρχονται πρώτα στο μυαλό μας με το που θα δούμε ένα αστέρι να σβήνει σαν σπίρτο στον ουράνιο θόλο!

Εξάλλου το τζόκερ το κέρδισαν ήδη δύο τυχεροί κάπου στην άτυχη Ελλάδα μας! Καλοφάγωτα! Αυτή μπορεί να ήταν η περσινή τους ευχή, όπως και του μικρού Τσιτσιπά, που πέρσι στα 19 του, σε κάποια παραλία αραχτός, μπορεί να ευχήθηκε να φτάσει να παίξει κάποτε έναν τελικό με τον απίστευτο Ισπανό που είχε αφίσα στο εφηβικό του δωμάτιο! Ποιός να ξέρει; Ποιός να ξέρει ποιές είναι αυτές οι ευχές που βγαίνουν και ποιές αυτές που μας αγνοούν επιδεικτικά. Κι αν ό,τι γίνεται, γίνεται επειδή εμείς το επιθυμούμε και τελικά το δημιουργούμε.

Σημασία έχει το παραμύθι κι αυτό κανείς δεν το αρνείται. Άλλωστε μιά καλοκαιρινή βραδιά, ένας έναστρος ουρανός και μια βροχή των Περσείδων, πάντα θα έχουν το κοινό τους. ΄Ενα ξενυχτισμένο ονειροπόλο κοινό που κοιτά τ΄αστέρια με λαχτάρα και ανυπομονησία και χαίρεται σαν μικρό παιδί στην θέα μιάς μικρούτσικης πετρούλας που καίγεται στην ατμόσφαιρά μας…

Πόσο πεζό αν το σκεφτείς επιστημονικώς. Και πόσο τρομαχτικό να σκεφτείς πως μιά τεράστια πέτρα εξαφάνισε κάποτε τους δεινόσαυρους! Από τύχη ζούμε, αυτό σας λέω μόνο! Κι αυτό ίσως να ήταν και μιά καλή ευχή για την επόμενη Περσείδα : «Καλή μου Περσείδα, μείνε στο μέγεθος καρφίτσας σε παρακαλώ και μη μεγαλώσεις ποτέ γιατί δεν υπάρχουν άλλοι δεινόσαυροι στον πλανήτη. Εμείς κι εμείς μείναμε…»

Μιά ελαφριά μυρωδιά καμμένου στην ατμόσφαιρα με προσγειώνει στην σκληρή πραγματικότητα. Ακόμα θα καίγεται η Εύβοια…Εφιάλτης διαρκείας. Αναρωτιέμαι φευγαλέα ποιός έμεινε να μας προστατεύει από τα δεινά μας. Νόμιζω πως θα αρχίσω και νοσταλγώ το δωδεκάθεο. Κάθε θεός με την αρμοδιότητά του. Να ξέρουμε ποιόν να φωνάξουμε. Όχι… «πάρτε το 112» κι όποιον πάρει ο χάρος.

Απαπα, τί λέω Παναγίτσα μου! Ελπίζω ο μεγαλοδύναμος να έχει χιούμορ γιατί αλλιώς με βλέπω στο πυρ το εξώτερον πρώτο τραπέζι πίστα να βασανίζομαι!
Ένα τελευταίο τσεκ στα  ουράνια και τελευταία έξοδος για το κρεββατάκι μας, Ρίτα Χέιγουορθ…

Ακόμα μιά νύχτα τελειώνει. Μια νύχτα  γεμάτη ευχές αλλά χωρίς πεφταστέρια. Τουλάχιστον για μένα.

Καλό μας ξημέρωμα.

Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr