1 Οκτωβρίου. Ευλογημένος τόπος. Θάλασσα χάδι. Βγαίνοντας.

Έρχεται στο μυαλό η Θεσσαλία, ο Βόλος, η Δαδιά, , η Εύβοια.

Δεν φταις αλλά νοιωθεις κάτι σαν τύψη για την ομορφιά και τη δροσιά που σου χαρίζεται.Μια χώρα δώρο πολύτιμο.Μια χώρα όμως που κάθε τόσο σε οργιζει,σε πονάει.Άνθρωποι χάνουν το μόχθο τους.Διπλανοί σου.Αυριο μπορεί να είσαι εσυ.

Σκεπτεσαι που αλλού, πότε; πώς; από πού θα μας έρθει;

Σκεπτεσαι. Είναι η οργή της φύσης ή η εκδίκηση της για τον αποτρόπαιο βιασμό της.

Σκεπτεσαι.Τι πρέπει να γίνει;και με ποια σειρά;σηκώνεις τα χέρια.Που να αρχίσεις και που να τελειώσεις.Νοιωθεις αδύναμος.

Σκεπτεσαι  πως το πρώτο προληπτικό μέτρο είναι ο σεβασμός της φύσης. Αυτή θατ’αν η καλύτερη οχύρωση.

Σκεπτεσαι πως είναι πολύ αργά. Όμως τελικά ποτέ δεν είναι αργά. Για τις αγέννητες γενιές ρε γαμω το.Το οφείλουμε.

Σκεπτεσαι. Ενός κακού μυρια έπονται. Και μετά ουδέν κακον αμιγές καλού

Σκεπτεσαι την κυβερνητική ανεπάρκεια και την στειρότητα του αντιπολιτευτικού λόγου. Την απουσία προοπτικής.

Καλό χειμώνα.