Δεν θα είχαν περάσει ούτε τρεις με τέσσερις ημέρες αφότου της ‘περιποίησα’ τιμή και την φύτεψα όχι σε πήλινο δοχείο, αλλά στο παρτέρι, και μάλιστα προς την πλευρά-σύνορο με το δίπλα μπαλκόνι, ενισχυόμενη με χώμα μόνο για εξωτερικούς χώρους αναμεμειγμένο με τύρφη και όλα τα ενισχυτικά θρεπτικά συστατικά που μου υπέδειξε ο κύριος Παύλος, καθότι διατηρεί χρόνια φυτώριο και κατέχει τα μυστικά και την τεχνική που χρειάζεται κάθε φυτό προκειμένου να προκόψει.

Κι όμως, παρά την περιποίηση, τους διαλόγους με τα ενθαρρυντικά λόγια ‘άντε κι ανεβαίνουμε καλή μου, το άλλο το βράδυ σίγουρα θα έχεις πάρει μπόι…’ και τους ‘ερωτικούς’ ψιθύρους αλλά στην επίσημη επίσκεψη που της έκανα μεσάνυχτα της επομένης για να την ποτίσω και να συζητήσουμε πώς νοιώθει τρεις με τέσσερις τώρα μέρες στο χώμα το ιδιαίτερό της, αν άρχισε να πετάει ρίζες και να απορροφά τροφή και υγρασία, την βρήκα μαραζωμένη, συνοφρυωμένη και ψυχολογικά πεσμένη. Είπα, πάει, μέχρι εδώ ήταν τείνει να ξεραθεί. Και ξάφνου – καθότι της έβαλα τον αυτόματο ποτισμό για δυο μέρες που θα έλειπα και δεν την επισκέφθηκα για το διάστημα αυτό – την βλέπω την επομένη (ξανά προς τα μεσάνυχτα) να έχει πετάξει άνθια και βλαστάρια εν αντιθέσει με τα υπόλοιπα φυτά που ήσαν στο ίδιο παρτέρι τα οποία είχαν γείρει τις κορφές τους κι άρχιζαν να μαραίνονται.

Ενίσχυσα τότε τα υπόλοιπα φυτά με τα ασβεστούχα και φωσφορούχα φάρμακα (αυτή η ‘κυρία’ δεν χρειαζόταν ενίσχυση, κι αν αυτό εγίνετο ίσως και να καιόταν κιόλας), οπότε μετά από δυο τρεις μέρες ύψωσε μακρύ λαιμό και το ‘κεφάλι’ της άρχισε να προχωρεί τυλιγμένη επάνω στο κάγκελο προς το δίπλα μπαλκόνι της κυρίας Αθηνάς ‘καβαλώντας’ μια γαρδένια (την αγαπημένη της, που της είχε κάνει δώρο στα γενέθλιά της, ο σύζυγος Κώστας). Βρέθηκα σε δύσκολη θέση. Εξήγησα στην γειτόνισσα ότι δεν πρέπει να με θεωρεί κακό, αλλά πρόκειται για ένα φυτό άναρχο το οποίο δεν υπολογίζει όρια και φράχτες. Τέλος, εξήγησα στην κυρία Αθηνά ότι θα πρέπει να λάβω τα μέτρα μου, να της ανακόψω την αλματώδη αναρρίχησή της και παύω να την ποτίζω. Ούτε διαφώνησε, ούτε συμφώνησε μαζί μου. Εγώ όμως είχα υποχρέωση να τηρήσω τον λόγο μου, στερεύοντάς της (ειδικά σε αυτήν) την παροχή νερού. Μπορεί και την ίδια βραδιά που εγώ σταμάτησα το πότισμα, η γειτόνισσα να άρχισε τις τροφοδοσίες της αφού πλέον είχε εγκαταστήσει ρίζες μέσα στις δικές της γλάστρες και τα φυλλώματα με τα άνθια της έφθασαν μέχρι εκεί πάνω.  Και ω! του παράξενου του θέματος, όπου μια βραδιά με αρχίζει στο Πορτογαλέζικο βρισίδι – καθότι Πορτογαλίδα και με άψογη χρήση, προφορά και εκφορά των ελληνικών η κυρία Αθηνά, όταν πια με είδε αποφασισμένο για να κόψω τα ‘φτερά’ στη γλάστρα.

Έχει περάσει τώρα μιάμιση εβδομάδα από τη μέρα που άρχισε η ‘αλανιάρα’ γλάστρα να έχει βλέψεις προς το διπλανό μπαλκόνι, εκ των οποίων την μισή και παραπάνω εβδομάδα να έχουμε χαλάσει τις καρδιές μας με τη γειτόνισσα.  Προκειμένου να αποκαστήσω τις σχέσεις μου με την κυρία Αθηνά και να υπενθυμίσω και στον κύριο Κώστα τον σύζυγό της, ότι στα άλλα της γενέθλια (του χρόνου να ‘μαστε καλά) να μη εμπλακεί άλλη φορά με φυτά, αλλά ένα άλλο δώρο εάν τόσο το επιθυμεί  να προσφέρει στην αγαπημένη του, θα ήταν ένα τραπέζι στην ταβέρνα μια και ούτε μάσκες, ούτε τζελ και πρωτόκολλα, ούτε πιστοποιητικά θα έχουν ισχύ.

Προσωπικώς, την ξεριζώνω εντός της ημέρας, την αφήνω να ξεραθεί και την δίνω στα παιδιά της γειτονιάς να την σέρνουν παίζοντας και να εκφοζίζουν αυτούς που δεν γνωρίζουν τι είναι το φιδοπουκάμισο, μιας κι αυτή την εποχή τα φίδια το ανανεώνουν.