DELIVERY  2241003600  8:00-16:00 & 19:00-22:00

Η Μαρία Γεωργαλά  είναι  MSc Επικοινωνιολόγος – Σύμβουλος Σταδιοδρομίας Εφήβων & ΕνηλίκωνMentor Επιχειρηματικότητας –GCDF. [email protected]

Ο κύριος Νίκος είναι ναυτικός, από αυτούς που την έφαγαν τη θάλασσα με το κουτάλι και την ήπιαν σε κολονάτο ποτήρι αλλά και σε μπακιρένια κούπα.

Τα “αυτονόητα” της Μαρίας Γεωργαλά-Καρτούδη κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Φίλντισι σε μορφή pocket

Ταξίδεψε πολύ, γέμισε τις τσέπες του με την καλοσύνη και την κακία των ανθρώπων, κατάλαβε όλες τις γλώσσες του κόσμου, μίλησε και κάνα δυο από δαύτες και έπειτα γύρισε στο σπίτι του να ξεχειμωνιάσει, όπως έλεγε, μέχρι να έρθει η μεγάλη άνοιξη,  που θα αποχωριζόταν τις μνήμες του 

Σε ποιον τα έλεγε όλα αυτά, σε ποιον διηγιόταν τα ταξίδια και τις περιπέτειες, με ποιον μοιραζόταν τις πίκρες, τις αγωνίες και τις χαρές; Με κανέναν.

Δυο φίλοι στο καφενείο, μια ξαδέλφη στην Αυστραλία, μήτε παιδιά, μήτε γυναίκα , ούτε στο εδώ ούτε στα ξένα δεν υπήρξαν,  να λέει ότι ‘’έχω και εγώ έναν δικό μου άνθρωπο να με συντροφεύει σε αυτό το στεριανό ταξίδι ’’ και οι παλιοί οι σύντροφοι, άλλοι πεθαμένοι κι άλλοι ξεχασμένοι.

Όλες τις μέρες των Χριστουγέννων, είκοσι χρόνια τώρα, ο κύριος Νίκος στόλιζε ένα μεγάλο καράβι με φωτάκια στα κατάρτια, έβαζε κι έναν αγιοβασιλιάτικο σκούφο στο κεφάλι , παράγγελνε από το καλό το ψητό  στο μαγέρικο της Χαρίκλειας, και μια μερίδα λαχανοντολμάδες για ανήμερα την Πρωτοχρονιά, για να τηρήσει το έθιμο, όπως έκανε η μάνα του. Έπινε, κοιτούσε την τηλεόραση και ευχόταν σε όλους όσους θυμόταν και είχε συναντήσει στο διάβα του.

Ο κύριος Νίκος βρέθηκε ένα βήμα πριν  το μεγάλο ταξίδι αυτόν τον Δεκέμβρη. Δεν κατάλαβε πως κόλλησε το ‘’διαολόπραμα’’ και μπήκε στην ειδική κλινική απομονωμένος, με άλλους  τέσσερεις αγνώστους. Στο παραλίγο να μπει στη εντατική, στο παραλίγο να σαλπάρει.

Συνδέθηκαν όλοι αναμεταξύ τους από την πρώτη κιόλας  μέρα, αφού  τα ταξίδια, αλλά και ο φόβος του θανάτου, τους ανθρώπους τους κολλάνε για πάντα.

Έμαθε για τον Ανέστη το δικηγόρο, που μιλούσε κάθε μέρα στο κινητό και με τη γυναίκα του και με τη γραμματέα του, τον Γιώργο τον υδραυλικό, που συνέχιζαν οι δανειστές του να τον απειλούν και μέσα στο νοσοκομείο, και ο δικηγόρος ο Ανέστης μόλις ένιωσε λίγο καλύτερα απαντούσε αυτός στους δανειστές με άλλο ύφος.

Έμαθε για τον Κώστα, τον άνεργο,  που γέννησε η γυναίκα του και όλη μέρα είχε ανοικτό τον υπολογιστή να ακούει την κόρη του και  ‘’’δόξα τώ Θεώ΄΄ ήταν μια χαρά και όλοι αναθάρρησαν στο θάλαμο και του έταζαν γνωριμίες και δουλειά άμα θα έβγαιναν. Τον Θωμά τον συγγραφέα, που η αδελφή του κάθε μέρα του έστελνε  ένα  ποίημα αισιόδοξο και μετά έστελνε και στον κύριο Νίκο θαλασσινές ιστορίες και του  έδινε ο Θωμάς το κινητό για να τις διαβάζει. Γιατί μετά από λίγο, όλα τα κινητά τα κρατούσε και ο Νίκος στα χέρια του ,και άκουγε φροντίδες, συμβουλές και υποσχέσεις για συναπαντήματα και γνωριμίες. Και όλοι έμαθαν για τις ιστορίες τις δικές του, τις αγάπες και τους κινδύνους που είχε ζήσει.

Και μέσα από τη προστατευτική στολή ‘’ούτε οι σφουγγαράδες με το σκάφανδρο δε φοράνε τέτοιες’’,- της έλεγε ο Νίκος-,  η Θάλεια η νοσοκόμα, είχε έναν καθησυχαστικό λόγο για  όλο το ‘’παρεάκι , στο 405,  όπως τους είχε βαφτίσει.   

Δεκαπέντε μέρες μέχρι την παραμονή της Πρωτοχρονιάς οι ζωές ξεδιπλώθηκαν , οι καρδιές ανοίχτηκαν, οι δύσκολες ανάσες έγιναν ευκολότερες όταν ανάσαιναν όλοι μαζί. Τα δάκρυα δεν έμοιαζαν ντροπή και οι αγωνίες όταν τις μοιράστηκαν έγιναν μικρότερες σκιές στους τοίχους. Δεκαπέντε μέρες και η καθεμιά μετρούσε για δέκα χρόνια. Δεκαπέντε μέρες  ειπώθηκαν και τα ομολογημένα και τα ανομολόγητα.

Άρχισαν , ένας ένας οι σύντροφοι  να γυρίζουν σπίτια τους . Όχι τελείως καλά, αλλά ζωντανοί και όρθιοι . Ο Νίκος βγήκε τελευταίος, ανήμερα την Πρωτοχρονιά .

Κάθισε στη γωνιά του και δεν προλάβαινε να απαντά όλη μέρα στο τηλέφωνο. Ούτε τους λαχανοντολμάδες που του έφερε η Χαρίκλεια έξω από τη πόρτα δεν πρόκαμε να τους φάει ζεστούς  Οι τέσσερεις φίλοι του, οι γυναίκες τους, τα παιδιά τους, όλες οι ζωές που έγιναν μία, τον αγκάλιαζαν, και του ευχόντουσαν . Και καλέσματα για όταν θα περάσει το κακό και νοιάξιμο για το πως  αισθανόταν, και να τα καλούδια με κούριερ στο σπίτι του. Στόλισε έστω και τελευταία στιγμή το καραβάκι του, έβαλε το σκούφο του και ήπιε το πιο γλυκό κρασί του κόσμου.

Κοίτα να δεις! αυτό το διαολόπραμα που του ‘φτιαξε τη ζωή, λίγο πριν τη μεγάλη άνοιξη.

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article expresses the views of the author

iPorta.gr