Γιώργος Αρκουλής

Μπορεί να περιμέναμε την πρωτοχρονιά του 2020, όμως η διασκέδαση που μας προσφέρθηκε σε ξενοδοχείο της Δυτικής Ελλάδας Τρίτη βράδυ, είχε αφετηρία στο 1981 κι’ αυτό αποδείχτηκε μια πολύ καλή έκπληξη –συν αφορμή νοσταλγίας για τις παρέες κάποιας ηλικίας… Στο πάλκο της αίθουσας που είχε στηθεί κατάλληλα στο μεγάλο εστιατόριο, ανέβηκαν τα μέλη μιας παρέας που λίγο μετά την Μεταπολίτευση άφησαν την γειτονιά τους στο Χαϊδάρι για να  εντυπωσιάσουν με το ταλέντο τους  πανίσχυρη τότε βιομηχανία δίσκων του Μάτσα. Και με την φροντίδα του μετρ της δουλειάς Αχιλλέα Θεοφίλου μπήκαν στην δισκογραφία, με την ονομασία «Αθηναϊκή κομπανία». Τους θυμάμαι –τον Χατζηδιάκο, τον Νικολέρη, τον Δούκα- στο ξεκίνημά τους στην Πλάκα, πλάϊ στον Μητσάκη, να παίρνουν το βάπτισμα του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού και να αρέσουν πολύ. Μαζί τους –τότε- η Καραχάλιου και η Εμφιετζή είχαν φέρει κάτι πολύ ωραίο στη διασκέδαση (τώρα το κενό έχει καλύψει η πολύ σωστή φωνή της Ελένης Φειδάκη). Και με δικά τους τραγούδια που αγαπήθηκαν έμειναν στην συνείδηση του κοινού: «Τώρα φεύγω θα με ψάχνεις τα’ άγρια χαράματα». «Το κουρασμένο βήμα σου». «Η ζωή μας τελειώνει». Και ακολούθως,  διαμάντια του Τσιτσάνη, του Ζαμπέτα, του Παπαϊωάννου, του Μάρκου –κανέναν δεν ξέχασαν. Κι’ όταν ο δείκτης του ρολογιού πλησίαζε μεσάνυχτα, οι πενιές έπιασαν τον γλυκύτατο ήχο του Καλδάρα από το αριστούργημά του «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι», την στιγμή που ο μετρ έδινε εντολή να σβήσουν τα φώτα! Και μετά από την «Αρχιμηνιά-αρχιχρονιά»  η συνέχεια της απόλαυσης: «Τρέξε μάγκα να ρωτήσεις». «Μη μου λες γιατί ξεχνάω». «Αυτή η νύχτα μένει». «Δυο πόρτες έχει η ζωή». «Τρελοκόριτσο». «Από βραδύς ξεκίνησα». «Μην είσαι ψεύτρα δίγνωμη». Κάποιος θαμώνας ζήτησε από τον Χατζηδιάκο την «Ρόζα» για να εισπράξει την εκπληκτική απάντηση «είναι πολιτικό και τα αποφεύγουμε»!! Βέβαια, δικαιολογήθηκε σε λίγο πετώντας: «Παιδιά έχουμε μεγαλώσει, τα δύσκολα και πολλά λόγια δεν θα θυμόμαστε καλά»! Για να μας αποζημιώσει με το καταπληκτικό (ωραιότερο ρεμπέτικο κατά τον Μάνο Χατζιδάκι) «Τα παράθυρα κλεισμένα» του Γιάννη Παπαϊωάννου. Η βραδιά κύλησε χωρίς να ενοχληθεί καθόλου η ακοή μας, αφού οι φωνές ήταν σωστές και ο ήχος από τα όργανα απίστευτα λειτουργικός. Και είναι γνωστό πόσο δύσκολο είναι σε ζωντανό πρόγραμμα να συγχρονίζονται δύο μπουζούκια πρώτης γραμμής.

Αν τα περιγράφω όλα αυτά, είναι κυρίως επειδή κάποια προηγούμενη παραμονή πρωτοχρονιάς, στο ίδιο ξενοδοχείο, είχε κληθεί το βλαστάρι παλιού σπουδαίου λαϊκού ερμηνευτή. Αυτός ο νέος δεν είχε καταφέρει να αποσπάσει τους θαμώνες από τα πιρούνια τους. Και δεν σας κρύβω, όταν αυτός ο εντελώς μέτριος ερμηνευτής έπιασε το «Τα μάζεψα τα πράματα» του Πολυκανδριώτη, σηκώθηκα και πήγα για ύπνο. Ευτυχώς είχε αλλάξει ο χρόνος και είχα ψάξει το μικρό κομμάτι της βασιλόπιττας μήπως και μου είχε «κάτσει» το νόμισμα…

Καλή χρονιά να’ χουμε!

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr