Κωστής Μακρής

Η συνείδησή του —δηλαδή το περιεχόμενο των εμπειριών του κι ο ορισμός των βιωμάτων του — είχε ονόματα, λέξεις, κώδικες και αρώματα από έναν αντρικό κόσμο που τον δυσκόλευε να κατανοήσει την πρωτόγνωρη κι ανυπόταχτη ματιά της ―μέχρι χθες― αδερφής του.

Ένιωθε σαν να του ζητούσε η Σ. να δει τον κόσμο με τα μάτια ενός πουλιού.

Πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό αν δεν είχε φτερά, αν δεν πετούσε πρώτα;

Του φάνηκε καλή εκείνη η σκέψη και της την είπε.

― Καλός είσαι κι εσύ, είπε καγχάζοντας η Σ. Άρα παραδέχεσαι ότι οι γυναίκες μαθαίνουν —έτσι τις μεγαλώνουν δηλαδή — να βλέπουν τον κόσμο με τα μάτια ενός πλάσματος που δεν είναι οι ίδιες, που δεν ταιριάζει με την πραγματικότητά τους.

― Όχι! Όχι! Με μπερδεύεις! Ξέρεις να μιλάς πολύ ωραία και με μπλέκεις εκεί που θέλεις εσύ. Εννοώ ότι αν εγώ κάνω λάθος, θα πρέπει να μου δείξεις με υπομονή και απλότητα τη δικιά σου ματιά για να την καταλάβω και να την αποδεχτώ, αν είναι σωστή. Να δω κι εγώ αυτά που βλέπεις εσύ.

― Μακάρι να μας μεγαλώνανε σαν να ’μασταν πουλιά. Θα φτάναμε ψηλά και θα βλέπαμε μακριά. Σαν σκουλήκια όμως μας μεγαλώνουνε. Να μάθουμε να σερνόμαστε. Τυφλές και υποταγμένες. Δεν είναι όμως δικό σου το λάθος κι ούτε θυμώνω με σένα. Όχι ακόμα… Με σένα θα θυμώσω αν δεν καταφέρεις να με καταλάβεις. Ή, μάλλον, αν δεν προσπαθήσεις να με καταλάβεις. Γιατί εγώ σε καταλαβαίνω. Κι ας μην είμαι άντρας. Αλλά ούτε και γυναίκα ακόμα… Η γυναίκα που θέλω να γίνω.

(Απόσπασμα από ανέκδοτο μυθιστόρημά μου)

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr