Γιώργος Αρκουλής

Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω κρίνει αρνητικά (συχνά σκληρά) νέους τραγουδιστές/στριες, οι οποίοι τολμούν να «πειράξουν» με αρνητικό αποτέλεσμα κλασικά τραγούδια, που έχουν μείνει στο ρεπερτόριο (και στην συνείδησή μας) ως αριστουργήματα, ειδικά αν είχαν την τύχη να ερμηνευτούν από μέγιστους τραγουδιστές! Όμως, όταν καμιά φορά πιάνει το αυτί μου στο (συνήθως πρωϊνό) σεργιάνι μου στην «κοιλάδα» του ραδιοφώνου ένα καινούργιο άκουσμα να έχει πατήσει με πολύ συμπαθητική προσέγγιση σε σημαντικό τραγούδι, που δισκογραφήθηκε πριν 71 χρόνια, τότε μπορώ ευθέως να αναθεωρήσω για λίγο την άποψή μου. Όπως χθες το πρωί, για παράδειγμα, ακούγοντας το μέγιστης ευαισθησίας και γλυκύτητας τραγούδι του αξεπέραστου Γιάννη Παπαϊωάννου «Κάνε κουράγιο καρδιά μου», που είχε τραγουδήσει το 1948 η μεγάλη Σωτηρία Μπέλλου, ξεκινώντας την πιο γόνιμη τριετία του σημαντικού μας ρεμπέτη. Ηταν η Βερόνικα Δαβάκη. Η οποία ψάχνοντας στο διαδίκτυο, βρήκα να έχει ακουμπήσει και σε άλλα κομμάτια του Παπαϊωάννου. Η έκπληξη ολοκληρώθηκε από το όργανο, που συνόδευε την Βερόνικα. Ηταν ήχος από μόνο ένα σαντούρι. Οργανο που μπήκε στην μουσική μας παρακαταθήκη μέσω του εκπληκτικού Αριστείδη Μόσχου, το οποίο σπάνια χρησιμοποιούν οι συνθέτες μας στα έργα τους όσο και οι μεγάλες ορχήστρες στις συναυλίες. Μπράβο! Αν εντοπίσετε, ψάχνοντας το you tube την Βερόνικα ακούστε την. Αξίζει τη συμπάθειά μας (και τον χρόνο μας).

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr