Κωστής Α.Μακρής: Είναι ζωγράφος-γραφίστας και συγγραφέας και ασχολείται με το έντυπο, το κείμενο, τη διαφήμιση και την οπτική και λεκτική επικοινωνία.

Κωστής Μακρής

Από παιδί παρατηρούσα το ερωτικό παιχνίδι των δεκοχτούρων. 

Ο δεκοχτούρος στέκεται σε ένα κλαδί, κοιτάζει για λίγο γύρω του και μετά αρχίζει αυτό Ου-ού–(χ)ου, Ου-ού–(χ)ου. Αν είναι κοντά στο κλαδί του καμιά θηλυκιά δεκοχτούρα, προσπαθεί να την προσεγγίσει με πλάγια μικρά βήματα, πάντα εκπέμποντας αυτό το λαρυγγόφωνο Ου-ού–(χ)ου. 

Τις περισσότερες φορές η δεκοχτούρα τον φτύνει κατάμουτρα και πετάει για αλλού. Ο επίμονος δεκοχτούρος όμως δεν απελπίζεται, δεν βιάζει καταστάσεις (ούτε δεκοχτούρες), δεν τα παρατάει. Θα συνεχίσει απτόητος το φλερτ (ή την απόπειρα φλερτ), με άλλη και με άλλη και με άλλη δεκοχτούρα. 

Μέχρι κάποια να του κάτσει και να κάνουν μαζί αυτά που πρέπει να κάνουν για να συνεχίσουν να υπάρχουν στον κόσμο μας δεκοχτουράκια και δεκοχτούρες και δεκοχτούροι. 

Επειδή είμαι λίγο πειραχτήρι ―παιδιόθεν―, πολλές φορές τους κοροϊδεύω τους δεκοχτούρους και μιμούμαι αυτό το (κάπως ανόητο, όπως μου φαίνεται) «Ου-ού–(χ)ου».

Έτσι και σήμερα. 

Στάθηκε σε κοντινό κλαδί απέναντί μου ο δεκοχτούρος κι άρχισε τα Ου-ού–(χ)ου. 

Εγώ στη βεράντα έπινα τον πρωινό καφέ μου, στοχαζόμουν περί πάντων και άλλων τινών, ευχόμουν νοερά στην πλάση και σε όλο τον πλανήτη “Καλό μήνα” και άκουγα το Ου-ού–(χ)ου. Άρχισα κι εγώ να κάνω Ου-ού–(χ)ου. 

Ο δεκοχτούρος κοίταζε δεξιά, αριστερά, μπρος, πίσω. 

Δεν έβλεπε αντίζηλο. 

Ξεκίναγε να κάνει Ου-ού–(χ)ου, από κοντά κι εγώ: Ου-ού–(χ)ου. 

Και πάλι και ξανά. 

Ώσπου, κάποια στιγμή, βαρέθηκε την κοροϊδία μου ο ερωτιάρης πούλακας και μ’ ένα βραχύ κρώξιμο, που εμπεριείχε ―όπως μου φάνηκε― και μια ασαφή βλαστήμια προς τον γελοίο ηχομιμητή τού ερωτικού του καλέσματος, πέταξε για αλλού. 

Εννοείται ότι ούτε του δεκοχτούρου το Ου-ού–(χ)ου αλλά ούτε και το δικό μου προσέλκυσαν κάποια κομψή, λεπτόλαιμη, καλλίπυγο και αναπαραγωγικώς ελκυστική δεκοχτούρα. 

Σκέφτηκα τότε ―υποκειμενικά και αυθαιρέτως, εννοείται―, ότι τα περισσότερα ζώα πολύ δύσκολα προσελκύονται από εμφανώς πλαστές, χαλκευμένες, κάλπικες και απατεωνίστικες λεκτικές, φωνητικές ή άλλου είδους υποσχέσεις. Χρειάζεται μακρόχρονη εμπειρία και πολύ μαστορικά φτιαγμένο δόλωμα για να πιάσεις ψάρια, πουλιά, ψηφοφόρους και άλλα θηράματα.

Ενώ στους ανθρώπους ―που κι αυτοί ζώα είναι, εν πολλοίς― το ψεύδος, η καλπουζανιά, η απάτη, το δήθεν, το πουλ-μουρ, η επίφαση ικανοτήτων και αρετών, τα παχιά λόγια και άλλα παρόμοια, συχνά προσελκύουν πολλούς και πολλές. Και παρόλο που μπορεί να μην κρατήσει για πολύ χρόνο η έλξη και η εξαπάτηση,  ακόμα κι ο λίγος χρόνος τη ζημιά του μπορεί να την κάνει.

Κωστής Α. Μακρής

Ο1 Οκτωβρίου 2023