Πάλι μαζεύω ξύλα από τα κλαδέματα των γειτόνων, δίπλα από τους κάδους τών σκουπιδιών και των ανακυκλώσιμων υλικών.

Παίρνω το πτυσσόμενο πριόνι μου μαζί με ένα αρχαιοπρεπές εργαλείο κοπής κλαδιών (το εικονιζόμενο) και ένα παλιό καρότσι ―που είχα βρει στον δρόμο, από ένα Σούπερ Μάρκετ που το έφαγε η μαρμάγκα της κρίσης των ιδιοκτητών του― και δίχως αιδώ, ντροπή ή αισχύνη (ιδού μερικοί πλεονασμοί που μού αρέσουν!), παλεύω δίπλα στα σκουπίδια και μετά από λίγη ώρα φορτώνω το καρότσι μου με κλαδιά, χοντρά και λιανά, και τα πάω στη φωλιά μου για να κόψω σε μικρότερα κομμάτια με το ηλεκτρικό πριόνι μου.

Δεν το κάνω μόνο επειδή μ’ αρέσει να έχω αρκετά ξύλα (και μάλιστα δωρεάν) για το τζάκι μας, φοβούμενος τη βαρυχειμωνιά και το ξεροβόρι που θα με χτυπά μ’ απονιά και ίσως να έχει σβήσει κάθε σπίθα στης ελπίδας τη γωνιά.

Το κάνω και επειδή λυπάμαι κάτι χοντρά κλαριά να πάνε στα σκουπίδια. 
Άσε που με κάτι όμορφα, σιγμοειδή, διχαλωτά ή κάπως στραβοχυμένα αλλά και λυγερά κλαδιά κάνω στοκ για μαγικά ραβδιά του μέλλοντός μας και για εορταστικές μαγκούρες.

Τώρα, τι σας νοιάζουν όλα αυτά ― ίσως πείτε.

Ξέρω ότι ―μάλλον― δεν σας νοιάζουν.

Αλλά μερικές και μερικοί θα το διαβάσετε το κείμενό μου αυτό.

Ίσως να κάνετε και λάικ· όπως κάποιοι ρίχνουν το κατι-τί τους σε παγκάρια εκκλησιών, σε κουτάκια ζητιάνων και σε πιατάκια μουσικών σε εμπορικούς δρόμους.

Ή ―όπως άλλοι― ρίχνουν συνθήματα συγκινητικά, ηρωικά και πένθιμα (ανακατεμένα με χιλιοειπωμένα ή πρωτάκουστα μπινελίκια) σε συλλαλητήρια με στόχο την αλλαγή μιας πολιτικής που λίγα χρόνια πριν ήταν ―ήταν;― διαφορετική από την τωρινή αλλά άλλαξε πριν από λίγα χρόνια ―εν πολλοίς κι από τη δική τους/μας ψήφο― σε κάτι που δεν το γουστάρουν/γουστάρουμε πια όπως και δεν γουστάρουμε να βλέπουμε πλέον την αρκούδα να κάνει πώς χτενίζεται η Βουγιουκλάκη όχι επειδή όλοι σεβόμαστε αίφνης όλα τα άλλα γήινα όντα αλλά επειδή δεν είναι πια στη μόδα να είσαι με εκείνους που είναι ρατσιστές, σπεσιστές και άλλα τέτοια και είσαι και λίγο μπερδεμένος βέβαια διότι αν δεν είσαι καθόλου ρατσιστής και σπεσιστής πώς στο διάολο θα υπερασπιστείς αποτελεσματικά και με διάθεση να φας τ’ άντερα όσων την επιβουλεύονται, μια πατρίδα που ―γ@μώ το κέρατό μου δηλαδή― είναι και η πιο ιστορική, και η πιο θαυμαστογλωσσική, και η πιο καμαρωτή, και η πιο γλυκιά, και η πιο ηρωική, και πιο κε-γαμο-τις-παραλίες-κε-τον-ήλιο, και η πιο δίκαιη, και η πιο φιλόξενη απ’ όλες τις πατρίδες των άλλωνώνε;

Ένας ακόμα λόγος που μαζεύω τα κλαδέματα («κηπαία απορρίμματα», στη γλώσσα των ανακοινώσεων των Δημοτικών Αρχών) είναι επειδή η σωματική καταπόνηση μού προκαλεί μια ευφορία χίλιες φορές μεγαλύτερη από τα ξελαρυγγιασματικά και χειρονομημένα στεντοροσυνθήματα και τα δημόσια μπινελικώματα μαζί με ανθρώπους που δεν θα καλούσα σε πάρτι γενεθλίων μου επειδή πολλές και πολλοί μου θυμίζουν νευρόσπαστα (οι μαριονέτες, σε παλιά ελληνικά) και εμένα δεν μου πολυαρέσουν οι μαριονέτες. Προτιμώ τις αρχαίες τραγωδίες και τις νέες κωμωδίες. Προτιμώ ακόμα και τον σκιώδη αλλά φωτεινό και εξ Ανατολής Καραγκιόζη και τα μονίμως αληθή ψεύδη του.

Πάντως εγώ ήθελα να σας ενημερώσω ότι με καταπόνηση μικρότερη απ’ τη συμμετοχή σ’ ένα συλλαλητήριο, λίγες τζακιές ξυλαράκια τις μάζεψα. Χωρίς μ’ αυτό να υπονοώ ―για να μην παρεξηγηθώ― ότι είμαι περισσότερο πατριώτης από άλλους επειδή μείωσα κατά ένα σημαντικό ποσοστό τα σκουπίδια ―για κάποιους, αλλά πολύτιμα για μένα― της γειτονιάς μου.

Με οικονομία, ίσως τη βγάλουμε μέχρι να έρθουν τα χοντρά κρύα.

Καλά να είμαστε και ας φροντίσουμε από τώρα, που είναι ακόμα ζεστός ο καιρός ―και ανεξάρτητα με το τι λένε οι ποιητές, δεν πεθαίνει με μια μικρή μπόρα το καλοκαίρι όταν το κουβαλάς εντός σου― να μην κρυώσουμε πολύ αυτόν τον χειμώνα.

Μέχρι την Άνοιξη δηλαδή, διότι ―εκτός κι αν συμβούν κοσμογονικές αλλαγές ― μετά τον Χειμώνα θα έρθει μια ακόμα Άνοιξη.

08 Σεπτεμβρίου 2018

Κωστής Μακρής

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr