Πάνος Μπιτσαξής

Η εκλογή Ταταρ και η ήττα Ακιντζί είναι δυστυχώς μια κακή εξέλιξη για την Κύπρο και την Ελλάδα, μη διαχειρίσιμη αν εξελιχθούν προς το ακόμα χειρότερο  οι ελληνοτουρκικες σχέσεις. Η Βόρεια Κύπρος ίσως, το φοβάμαι αλλά και το απεύχομαι, γίνει οριστικά μια ακόμα χαμένη πατρίδα και πως όλα δείχνουν πως αυτό δεν είναι πλέον, ειρηνικά, αναστρέψιμο. Ποιος όμως αντέχει μη ειρηνικές σκέψεις και με ποιο συσχετισμό δυνάμεων; είχαμε ευκαιρίες να λυθεί, επώδυνα αλλά να λυθεί, το Κυπριακό αλλά τις απεμπολήσαμε Νίκο Κοτζιά. Μη το πάρεις προσωπικά δεν αφορά μόνο εσένα αφορά την αποτυχία μιας παλιάς και πάγιας πολιτικής, μαξιμαλιστικής κατα την ταπεινή μου γνώμη. Μια πολιτική που καλά κράτει και τώρα και φέρνει ήττες διαχρονικά. Κρίμα φορούσες και σικ καπέλο στα χιονισμένα βουνά της Ελβετίας.

Ξέρω πως πολλοί πιστεύουν πως οι λύσεις αυτές ήταν και είναι και τώρα μη βιώσιμες. Τι να το κάνω όμως όταν το μόνο βιώσιμο στον ορίζοντα είναι πλέον η μη λύση και η de facto διχοτόμηση, με το ενδεχόμενο της προσάρτησης να γίνεται από απίθανο πιθανό. Άλλωστε η Τουρκία ήδη προσαρτά πολιτικά με το πιο απροκάλυπτο τρόπο το ψευδοκράτος.

Η Κύπρος με ματώνει συναισθηματικά και πατριωτικά από τα νιάτα μου. Είναι τα φυλακισμένα μνήματα που θα’ πρεπε να μας στοιχειώνουν είναι πολλοί καλοί μου φίλοι Κύπριοι, που δώσαν πάθος και ψυχή στις δύσκολες ώρες της, είναι και προσωπικές μνήμες από τα ταξίδια μου εκεί σε πολλές επίσημες και μη περιστάσεις.

Είναι και μια κληροδοσία πολιτική να μη θεωρήσουμε ποτέ τη Κύπρο ξένη χαμένη υπόθεση, όπως με λύπη βλέπω ότι πάει να γίνει.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr