• Κάποτε στην Αθήνα, εκείνο το υπέροχο πάλαι ποτέ της νιότης, αν βλέπαμε το όργιο βίας στους φοιτητές της Κωνσταντινούπολης κάποιες δεκάδες χιλιάδες θα ήταν στο δρόμο σε διαδήλωση συμπαράστασης. Τα αμφιθέατρα των συνελεύσεων θα κόχλαζαν. Τα ψηφίσματα θα διαδέχονταν το ένα το άλλο. Κατόπιν εντατικών συσκέψεων με διαφωνίες για το περιεχόμενο και στο τέλος με κάποια σύμπτωση απόψεων.

• Κάποτε στην Αθήνα το ίδιο θα γινόταν με τη χούντα της Μιανμάρ. Κι ας μην ξέραμε ακριβώς ούτε που πέφτει. Τα πανο «κάτω η χούντα της Μιανμάρ» θα στόλιζαν τις προσόψεις.

• Κάποτε στην Αθήνα η έλευση Υπουργού της Σαουδικής Αραβίας, θα είχε προκαλέσει στα πανεπιστήμια μια δόση φρίκης.Κάποιοι φοιτητές δεν θα καταλάβαιναν, κακώς ίσως, τη ρεαλ πολιτικ. Φαντάζομαι και τη φάση. Θα ανάγκαζαν τον Υπουργό Εξωτερικών να «χαιρετίσει» το γεγονός ότι επιτράπηκε στις γυναίκες να οδηγούν , να «ευχηθεί» περαιτέρω πρόοδο και να υπογραμμίσει με κάποιο τρόπο τις «ευρωπαϊκές αξίες». Αυτή θα ήταν η δουλειά του και αυτός θα ήταν ο ρόλος του φοιτητικού κινήματος.

• Τότε στην Αθήνα οι μούχλες και οι σκεπτικιστές θα έλεγαν. Και τι καταφέρνετε με όλα αυτά;Εσείς θα διορθώσετε το κόσμο; Διαταράσσετε τη κυκλοφορία. Δεν θα υπήρχε όμως υπουργός που θα τολμούσε να απαγορεύσει τις κινητοποιήσεις. Θα τον έτρωγε η μαρμάγκα.

• Τότε στην Αθήνα τα στέκια των αντιεξουσιαστών και οι μολότοφ θα τα θεωρούσαμε ξένο σώμα και εχθρούς του φοιτητικού κινήματος. Θα τους είχαμε απομονώσει χωρίς πολλές ευγένειες. Αν ασκούσαν τρομοκρατία ιδεολογική θα είχε γίνει ο κακός χαμός. Μήπως θυμάστε τίποτα από αυτά σύντροφοι της τότε αριστεράς; Ίσως και όχι γιατί οι καιροί αλλάζουν.

• Αστυνομία στα Πανεπιστήμια τότε; Ας γελάσω. Η Αστυνομία ήταν οι ίδιοι οι φοιτητές. Είχε αταξία δε λέω. Οι καθαρίστριες δεν προλάβαιναν. Μπογιές πάνω συγκεντρώσεις, συνελεύσεις. Όμως οι ιδέες κυκλοφορούσαν ελεύθερα. Το πρώτοι στα μαθήματα πρώτοι στον αγώνα ήταν πλειοψηφικό. Και με κάποιο παράξενο τρόπο μαθαίναμε και γράμματα.