Κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Όλες οι φάβες δηλαδή.

Είναι ένα ασταθές περιβάλλον η φάβα, ακόμα κι αν σου έχει πετύχει. Αν πήξει σωστά, αν την καρφώσεις στο αλάτι, αν την συνοδέψεις με τα πιο ταιριαστά συμπαρομαρτούντα..ποτέ δεν θα την προλαβαίνεις στο ελαιόλαδο…

Εμένα η φάβα δεν μου άρεσε όταν ήμουνα μικρή. Αλλά πάλι, θα μου πείτε, και τι μας άρεσε από τα υγιεινά φαγητά,  όταν ήμασταν μικρά, αθώα και άμυαλα πιτσιρίκια;

Δύο χιλιάδες λέξεις κείμενο έχω βγάλει, εμένα που με βλέπετε, με θέμα: «Φασολάκι, το λαδερό, αυτός ο άγνωστος…»! Αμ΄τί νομίζετε. Πως δεν ξέρω εγώ από λαδερά;

Αλλά και πού ξέρω, τί κατάλαβα; Μία χοντρούλα ήμουν, ακόμα κι όταν ήμουν μιά αδυνατούλα. Μία αδυνατούλα που έκρυβε μέσα της  την αιώνια χοντρούλα, διότι όλα τα καταπίνεις χλάπα-χλούπα, πατατάκια, συμπεριφορές, στεναχώριες και στο τέλος σου λαλεί ο μεταβολισμός και βρίσκεσαι να κυνηγάς κότες στο προαύλιο  του Δρομοκαΐτειου σαν τον Κωνσταντίνου στο «Ξύπνα Βασίλη»! Κι κιρίκουυυυ!

Πού το πάω, θα μου πείτε; Α, ούτε και γω ξέρω. Είναι από εκείνα τα κείμενα που κάθεσαι να πιεις έναν καφέ δίπλα στον υπολογιστή, ο καφές κρυώνει ενώ εσύ μαλώνεις με το πληκτρολόγιο. Από δύο χωριά χωριάτες έχετε γίνει…πολύ στριμμένο άντερο το πληκτρολόγιο. Άλλα σκέφτεσαι, άλλα βγαίνουν…ή και το αντίθετο. Αυτά που θες να θάψεις βγαίνουν και γίνονται ποταμόλεξα και φουσκώνουν μέχρι να επέλθει πνιγμός!! Αγιούτοοοοο!!

Γράφεις έτσι, χωρίς θέμα, χωρίς αιτία(ε, σχεδόν, να μην λέω και μπούρδες, φάβα έφτιαξα σήμερα), χωρίς ανάσα…

Και για να μην το χάσω εντελώς, θέλαμε δεν θέλαμε, μεγαλώνοντας, τα αγαπήσαμε τα λαδερά…και κατ΄επέκταση την φάβα! Ειδικά άμα είναι Σαντορινιά και μιλημένη!

Λίγο η μπυρίτσα που τη συνόδεψε, λίγο ο διαιτολόγος που χτυπιόταν, ο γλυκούλης μου, λίγο το μοσχαράκι το κιλό…λίγο οι μόδες. Δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος να δεί το φως το αληθινό!

Μπουκίτσα και γουλίτσα όλα τα συνηθίσαμε και φτάσαμε να λέμε κι ευχαριστώ. Να ζητάμε και δεύτερη μερίδα. Να γλείφουμε και τα δάχτυλά μας!

Ακόμα και για τον λάκκο της φάβας είχαμε τα καλύτερα να πούμε!

Ευχαριστώ φάβα με τον φιλόξενο λάκο σου. Με κάνεις να καταλαβαίνω πώς λειτουργεί ο κόσμος. Γιατί ο κόσμος είναι σαν το πιάτο σου. Θέλει λαδάκι μπόλικο, αλατάκι να τσιμπάει, πιπεράκι για την τσαχπινιά του όλου…και μετά όλα φαίνονται λίγο πιο εύκολα. Δυσκολοχώνευτα μεν , αλλά νόστιμα!

Γύρω μας όλες οι φάβες με τους λάκους τους μας περιμένουν.

Λοιπόν, πλύντε χεράκια και βουρ…

Καλή μας όρεξη…και κυρίως…καλή μας χώνεψη!

Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr