Ένα περιστατικό ασυνειδησίας, ασέβειας και προσβολής εκτυλίχτηκε στη Ρόδο πριν από μία ημέρα που θα μπορούσε να καταλήξει σε τραγωδία. Το περιστατικό περιγράφει το θύμα κα Ελένη Καραγιάννη δημοσιευοντας και φωτογραφίες από το συμβάν. Η κα Καραγιάννη έδωσε κατάθεση στην Ασφάλεια Ρόδου για το περιστατικό :

“Περνάω τα φανάρια στα Κοσκινού πηγαίνοντας προς Πηγές για τη συνηθισμένη μου προπόνηση κατά τις 7.50 τ’ απόγευμα με φώτα κράνος και λοιπά. Κάποιο λευκό ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο λευκού χρώματος μου κόβει το δρόμο για να προσπεράσει ένα ταξί έξω απ’ το Paradise στη Ρόδου Καλλιθέας. Το ενοικιαζόμενο παραλίγο να με σκοτώσει πέφτω κάτω δεξιά με παρατάει φεύγει. Το ταξί φεύγει κι αυτό προσπερνώντας το λευκό ενοικιαζόμενο δε στροφή σε διπλή γραμμή κλπ

Με παράτησαν κι οι δύο δηλαδή. Ξαφνικά βρέθηκα στο νοσοκομείο δεν θυμάμαι πως έχω κάνει πολλά ράμματα στο πρόσωπο. Να ευχαριστήσω τον τουρίστα και τον επαγγελματία που παραλίγο να με σκοτώσουν. Όποιος γνωρίζει κάτι παρακαλώ να επικοινωνήσει μαζί μου”.

ΕΔΩ η ανάρτηση στο facebook της Ελένης Καραγιάννη

Σε νέα της ανάρτηση η κα Καργιάννη γράφει:

“Έφθασα 41 χρόνων, πέρασα απ’ τα 40 κύματα, πέρασα 2 καρκινικά χειρουργεία, δε θα πω περαιτέρω και κατάλαβα ότι στη ζωή μου εκτός απ’ το παιδί και τ αγαπημένα μου πρόσωπα, την πίστη μου και τα ζώα που λατρεύω, την εκπαίδευση υπάρχει κι ο αθλητισμός. Η ζωή η υγεία η ευτυχία. Και όταν έρχεται η στιγμή κάποιος να σου αφαιρέσει το δικαίωμα ν’ αθληθείς, με το χειρότερο τρόπο σε κτυπάει και σε παρατάει αβοήθητη στο δρόμο. Σαν να ήσουν ένα τίποτα. Σαν να μην είχες ψυχη. Έτσι απλά. Επειδή βιάζεται να κάνει τις διακοπές του στον τόπο σου που τον δέχεσαι και τον φιλοξενείς για να μη μπλέξει με διαδικαστικά είτε επειδή βιάζεται να πάρει τον πελάτη του. Έτσι απλά. Έχουν περάσει σχεδόν 2 ημέρες απ’ το ατύχημα μου και δεν είχαν οι υπαίτιοι την ευαισθησία να εμφανισθούν να πουν έστω ένα συγνώμη. Πώς να το κάνουν άλλωστε αφού με παράτησαν κιόλας κάτω αιμόφυρτη. Αυτό σημαίνει ότι ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να βρεθεί στη θέση μου. Τα στόματα ερμητικα κλειστά. Δεν θα με ξαφνιάζει πια τίποτα από δω και μπρος και τίποτα δε θα με συγκινεί. Είμαστε άξιοι της μοίρας μας”.