Κι ας κάμω ο κακορίζικος πως δε σ’είδα ποτέ μου/ ένα κεράκι αφτούμενο εκράτου κι έσβησε μου… Ερωτόκριτος

Με το να είμαι μαζί σου

Ή με το να μην είμαι μαζί σου

Είναι ο μόνος τρόπος

Να μετράω το χρόνο.

Βισουάβα Σιμπόρσκα

(Μτφρ. Γιάννης Σουλιώτης)

Ο χρόνος του έρωτα είναι η μόνη, η αποκλειστική, η ιδιοτελής αθανασία που δικαιούνται οι θνητοί. Τότε που οι στιγμές διογκώνονται ασύμμετρα, το τώρα υποδύεται θεατρικά το πάντα και οι άνθρωποι, έστω για λίγο, ψιθυρίζουν τα μυστικά τους στο αυτί της αιωνιότητας. Ο έρωτας τότε μπορεί και σταματάει και μηδενίζει το ρολόι του χρόνου. Νικάει τον χρόνο!

Κι αυτό επειδή ο έρωτας καθιστά τους ανθρώπους, άτρωτους, τους κάνει, προσωρινά, αθάνατους. Ο χρόνος τότε, είπαμε, διαστέλλεται ή και παύει να ισχύει. Θαύμα. Το θαύμα των ανθρώπων που ζηλεύει ο Θεός.

Κι όταν αυτό τελειώσει, επειδή τα πάντα τελειώνουν κι όταν ο χρόνος αρχίζει πάλι να τρέχει, παντοδύναμος ισοπεδωτής, σε βάρος των ανθρώπων, εκείνοι γίνονται ξανά ανθρώπινοι δηλαδή ευάλωτοι και με παρόν το άγχος του θανάτου… Η ιδιοτελής αθανασία τους τελείωσε. Δηλαδή γίνονται πάλι θνητοί.

ΥΓ. 1 Αρκούν όμως τα, έστω, λίγα λεπτά ενός αληθινού έρωτα για να συντροφεύουν αυτόν που τα έζησε, για μία ολόκληρη ζωή.

ΥΓ. 2 Σκέφτομαι πως έχουμε και μάς έχουν μόνο όσοι και όσες μάς πίστεψαν χωρίς χρονικές προϋποθέσεις και άλλες μεμψιμοιρίες και παρά το φαντασμαγορικό ψέμα που είναι εκ κατασκευής ο έρωτας. Παρά το σταθερό παιχνίδι ανάμεσα στην απιστία και την πίστη που συνιστούν οι ανθρώπινες σχέσεις. Όπου ως “απιστία” συνήθως εκλαμβάνεται η επιθυμία. Ένας βράχος από κόλαση μέσα στα ανθισμένα λιβάδια του παραδείσου.