Για όσους δεν παρακολουθούν τη πολιτική στις λεπτομέρειες πρόκειται για τον υπουργό που είναι αρμόδιος για το τι μπαίνει και το τι βγαίνει από το ταμείο του Κράτους. Το πιο δύσκολο πόστο. Ο υπουργός αυτός είναι παραδοσιακά , μεταξύ του «καλού, του κακού και του άσχημου», ο κακός. Σε προσωπικό επίπεδο θεωρώ πως ο Σκυλακάκης είναι άξιος άνθρωπος αυξημένων ικανοτήτων.

Υπάρχει μια παράδοση στην Ελλάδα. Όταν η κυβέρνηση ανοίγει τις κάνουλες και μοιράζει λεφτά πράττει καλώς. Ουδείς ασχολείται που τα βρήκε δηλαδή αν «λεφτά υπάρχουν», ούτε ενδιαφέρεται για τα κριτήρια της μοιρασιάς. Δώσε και μένα μπάρμπα. Αυτό είναι το μοτίβο του δημοσίου διαλόγου. Η χώρα έχει μνήμη χρυσόψαρου. Δεν θυμάται ότι, όταν οι παροχές ξεφεύγουν, έρχεται η στιγμή που ζητούνται από τους πολίτες βαρύτατες αντιπαροχές. Οι αντιπαροχές αυτές ονομάζονται κρίση και μνημόνια. Μάλιστα, όσοι καλούνται να καταβάλουν την αντιπαροχή είναι, κατα κανόνα, αυτοί που δεν δικαιούχοι της παροχής.

Αγνοώ τα νούμερα και τους υπολογισμούς. Υπάρχουν ειδικοί να μας τα πουν. Γνωρίζω πως ο Σκυλακάκης ξέρει να μετράει αλλά δεν είμαι σίγουρος καθόλου αν τον αφήνουν να μετρήσει.

Ως πολίτης όμως ενστικτωδώς και από πείρα διερωτώμαι. Όλη αυτή η κλιμακούμενη «γαλαντομία», έχει το απαραίτητο «μπακαλίστικο» υπόβαθρο; Δηλαδή τον απλό κανόνα κάθε οικογένειας. Έσοδα-έξοδα-δάνεια;

Ή μήπως, μήπως λέω, θα έρθει η στιγμή που θα ξαναπούμε όλα εδώ πληρώνονται. Πολλές παροχές είναι απαραίτητες. Υπάρχουν όμως και ουκ ολίγες περιττές και μάταιες και εντονότατα πελατειακές. Αυτές είναι που εμποδίζουν την αύξηση του «κοινωνικού μισθού». Δηλαδή, μεταξύ άλλων και κυρίως, ένα ΕΣΥ που να μπορεί να ανταποκρίνεται σε αυτό που ζούμε όχι μόνο τώρα αλλά και στο μέλλον. Ένα προνοιακό σύστημα ικανό να καλύπτει πλήρως τους αληθινά αδύνατους και όχι τους φωνασκούντες. Γιατί αν και δεν συνηθίζω τις ολίγον χυδαίες παρομοιώσεις είναι μια που δεν αντέχω να μη τη θυμηθώ. Σε κάθε είδους κρίση, υγειονομική η οικονομική «άλλους πηδάνε κι άλλοι σκούζουν».