Κωστής Α.Μακρής (συγγραφέας-γραφίστας)

Κωστής Μακρής

Μερικές φορές, εδώ και εβδομάδες, αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που με κάνει να πονάω και να θυμώνω τόσο πολύ με την εισβολή των Ρωσικών ενόπλων δυνάμεων στην ανεξάρτητη και κυρίαρχη Ουκρανία και με την φριχτή τραγωδία που εκτυλίσσεται σε πραγματικό χρόνο και με τα μέσα ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης να την καθιστούν την πρώτη online πολεμική σύρραξη.
Είναι το άδικο του πράγματος και η τόσο σφοδρή αντίσταση των αδικουμένων;

Είναι τα ψέματα που σκεπάζουν την αλήθεια;
Είναι η αγριότητα των εισβολέων;
Είναι η συμπάθειά μου προς έναν λαό που πασχίζει να προσεταιριστεί την Ενωμένη Ευρώπη και προσπαθεί να χτίσει μια Δημοκρατία μετά από δεκαετίες και αιώνες αυταρχικών διακυβερνήσεων;

Είναι το πείσμα των Ουκρανών πολιτών όλων των φύλων και ηλικιών να μην παραιτηθούν από την προστασία της Πατρίδας τους;

Και τείνω να καταλήξω στο εξής:

Είναι όλα τα παραπάνω και πολλά ακόμα.
Είναι η ομοιότητα των σκοτωμένων, κλαμμένων και ταλαιπωρημένων παιδιών που βλέπω στην τηλεόραση με τα πιο συγγενικά μου παιδιά.
Είναι η ομοιότητα των γυναικών και των ανδρών που αγωνίζονται να σώσουν την πατρίδα τους με συγγενείς μου, ζώντες και νεκρούς.

Είναι ομοιότητα του αγώνα της Ουκρανίας με τον αγώνα των “Ελεύθερων Πολιορκημένων” του Μεσολογγίου, το 1826.

Είναι οι μανάδες που ζηλεύουν το πουλί που «παίρνει σπυρί», όπως έγραψε ο Διονύσιος Σολωμός σε ένα από τα σχεδιάσματα των «Ελεύθερων Πολιορκημένων».

Είναι η επίγνωση ότι το τσιμέντο της εθνικής συνείδησης είναι κάτι που δύσκολα χτίζεται αλλά όταν χτιστεί γερά, δύσκολα γκρεμίζεται.

Είναι η αίσθηση ότι ο πατριωτισμός μου και η με κάθε τρόπο ενίσχυση της Ελλάδας δεν αντιφάσκει με την επιθυμία μου για αρμονική συνύπαρξη με άλλα κράτη και λαούς.

Είναι και η σχεδόν “Παλαμική” ανασφάλεια που έχω από παιδί, να μην νιώθω και τόσο καλά «με την ζέστα μου και με την ανθρωπιά μου» όταν γύρω μου θεριεύουν «ξολοθρεμός και φρίκη».
Αλλά…

Τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια.
Ήδη ακούω καμπάνες χαρμόσυνες…

Στην Ελλάδα είμαι. Βιώνω για μια ακόμα χρονιά το «Ελλήνων Πάσχα».

Σε μερικές ώρες θα «Αναστήσουμε».

Και Πάσχα Λαμπρό θα κάνω με συγγενείς και φίλους, και αβγά θα τσουγκρίσουμε, και ειρηνικά θα συμφάγουμε και θα συμπιούμε και προσδοκώ μια λαμπερή Λαμπρή.

Και δεν θα υποκριθώ ότι πενθώ περισσότερο απ’ όσο πρέπει, περιφέροντας την πένθιμη μούρη μου ανάμεσα στις γύρω μου χαρούμενες για να δείξω ―τάχα μου και δήθεν!― πόσο νοιάζομαι για την δυστυχία των άλλων.

Δεν μου ταιριάζει κάτι τέτοιο· και το πόσο νοιάζομαι το δείχνω με άλλους τρόπους. Κι όσο μπορώ πιο έμπρακτα…

Οπότε:

Εύχομαι πρώτα στην πατρίδα μου την Ελλάδα να είναι δίκαιη, δυνατή και όσο το δυνατόν πιο ενωμένη. Έτσι, μπορεί να γίνει και ευτυχισμένη. Και η χώρα μου και οι συμπολίτες μου.

Εύχομαι και στην Ουκρανία να κάνει την συμφορά της θεμέλιο της νίκης της και με το καλό να την υποδεχτούμε στην Ενωμένη Ευρώπη όπου θα την βοηθήσουμε όλοι να γιατρέψει τις πληγές της.

Εύχομαι Καλό Πάσχα (που μπορεί να σημαίνει και “έξοδος” και “πέρασμα”) και Καλή Ανάσταση σε όλες και σε όλους.

Σε θρησκευόμενους και μη. Σε Χριστιανούς και αλλόδοξους.
Σε όσες και όσους συμφωνούν με όσα γράφω αλλά και σε εκείνες και εκείνους που διαφωνούν.

Εις το διηνεκές…

Κωστής Α. Μακρής

Μέγα Σάββατο, 23 Απριλίου 2022

Σημείωση για το Μεσολόγι:

Η πτώση του Μεσολογγίου οδήγησε σε διάλυση της τρίτης εθνοσυνέλευσης της Επιδαύρου του 1826 και στην παραίτηση της κυβέρνησης Κουντουριώτη. Στο εξωτερικό αναθέρμανε το φιλελληνικό κίνημα και επιτάχυνε τις διαδικασίες για επίτευξη συμφωνίας μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων για την τελική λύση του ελληνικού ζητήματος[8]. Σύμφωνα με τον Αμερικανό φιλέλληνα Σάμιουελ Γκρίντλεϊ Χάου, η πτώση της “ιεράς πόλεως” αποτέλεσε την “ενοχοποιητική απόδειξη της εγωϊστικής αδιαφορίας του χριστιανικού κόσμου”[9]. Κατά μία φήμη, λέγεται ότι η πτώση της πόλης και οι δραματικές συνθήκες κάτω από τις οποίες εκτυλίχθηκε, που έγιναν γνωστές στη Δύση και προκάλεσαν έντονη συγκίνηση στην Ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, ήταν η αφορμή που προκάλεσε την άρνηση του καγκελάριου της Αυστρίας Μέτερνιχ να συμφωνήσει σε απαίτηση του σουλτάνου την ελληνική επανάσταση να καταστείλουν στρατεύματα της “Ιεράς Συμμαχίας”. Ο Μέτερνιχ, φέρεται να έδωσε την απάντηση “Τώρα πια, μετά το Μεσολόγγι, αυτό είναι αδύνατο…”
ΠΗΓΗ: