Κωστής Μακρής

«Η μεγάλη Ελένη

κάθεται και κλαίει

γιατί δεν ψηφίζει

για την Ελλάδα της.

Σήκω, Ελένη,

τα μάτια κλείσε

τον ήλιο κοίτα

κι αποχαιρέτησε»

Η μεγάλη Ελένη, ο Γιώργος, η Κατερίνα, ο Παναγιώτης, η Δήμητρα…

Είναι πολλές χιλιάδες. Εκατοντάδες χιλιάδες. Εκατομμύρια.

Τους λέμε ―εδώ στην Ελλάδα― «απόδημους Έλληνες».
Τους κολακεύουν και κάμποσοι πολιτικοί μας ότι είναι οι άξιοι εκπρόσωποι της Ελλάδας μας στα «ξένα» κι ότι, όπου κι αν πάνε, η Ελλάδα όχι μόνο δεν τους πληγώνει αλλά τους γεμίζει με περηφάνια.

Και όποτε κάποια ή κάποιος ομογενής διαπρέπει και αριστεύει, τους πιάνει ο πόνος ―κάτι πολιτικάντηδες της κακιάς ώρας― και λένε και γράφουνε περισπούδαστα φληναφήματα για το «DNA» της «φυλής» και για «άξια τέκνα τής Πατρίδας». Με κεφαλαίο Πι η Πατρίδα. Όπως και τα Προσωπεία τους, που πίσω τους κρύβουν την ψευτιά και την ανικανότητά τους.

Αν όμως είναι έτσι…

Αν πραγματικά νοιάζονται οι Απόδημοι Έλληνες ―που οι περισσότερες και οι περισσότεροι νοιάζονται― για την Ελλάδα…

Αν… αν… αν…

Γιατί τότε δεν ψηφίζουν για την Ελλάδα;

Μήπως επειδή είναι «απόδημοι» και επομένως επικίνδυνοι μέσα από την αποδημία τους κι από την απόσταση που έχουν από το δυσλειτουργικό Ελληνικό κράτος να βλέπουν πιο καθαρά;

Είναι μήπως αυτή η τιμωρία τους επειδή έφυγαν για να βρουν καλύτερη τύχη, καλύτερες συνθήκες δουλειάς και προκοπής και ―πολλοί από αυτές και αυτούς― να αριστεύσουν σε μέρη όπου η Αριστεία δεν είναι όνειδος;

Μακριά από την αναξιοκρατία, τη γραφειοκρατία, τις αγκυλώσεις και το ρουσφετοκρατούμενο κράτος τής «ευνομούμενης» Ελλάδας;

Και τιμωρούνται γι’ αυτό με την ―κατ’ ουσίαν― απώλεια των εκλογικών τους δικαιωμάτων στη χώρα που τους «έδιωξε» επειδή τη θέλανε και τη θέλουνε καλύτερη;

Και στο κάτω κάτω, μήπως αυτοί, οι «απόδημοι» Έλληνες, δεν είναι η απόδειξη ότι κάτι ή πολλά δεν κάνουμε καλά στον τόπο μας; Ειδικά οι εκατοντάδες χιλιάδες που φύγανε ―κι ακόμα φεύγουν― από το 2010 μέχρι και σήμερα στερώντας ―άθελά τους― πολύτιμο ανθρώπινο δυναμικό από τη χώρα.

Κάθε φορά που πλησιάζουν εκλογές, ντρέπομαι φριχτά γι’ αυτό το έγκλημα.

Και κάθε φορά που ακούω πολιτευτές να ζητούν την ψήφο μου και να μου λένε ότι θέλουν να εκλεγούν για το καλό «Όλων των Ελληνίδων και όλων των Ελλήνων» μια φωνή από μέσα μου θέλει να βγει στεντόρεια και να τους ρωτήσω:
«Δεν είναι Ελληνίδες και Έλληνες οι απόδημοι; Κι αν δεν είναι τότε γιατί τους λέμε ψέματα κάθε φορά που επικοινωνούμε μαζί τους; Κι αν είναι Έλληνες, γιατί δεν ψηφίζουν μαζί με εμένα;».

Μεγάλος θυμός με πιάνει με αυτή την αδικία.

Και κάθε φορά που θα συναντώ έναν πολιτευτή, αυτή την ερώτηση θα του κάνω:

«Τι έχεις κάνει για το δικαίωμα των αποδήμων Ελληνίδων και Ελλήνων να αποφασίζουν με την ψήφο τους για την Ελλάδα;».

Και αν μου πει: «Μα-μου-σου-του» ή «Ό,τι μπορώ κάνω…» εγώ θα του λέω:

«Αν δεν δεσμευτείς ότι θα λυθεί αυτό το ζήτημα αν εκλεγείς κι αν γίνει Κυβέρνηση το κόμμα σου, ψήφο από εμένα δεν βλέπεις. Απόδημος θα είμαι για σένα κι εγώ στον τόπο μου μέχρι να μπορούν να ψηφίζουν ΌΛΕΣ και ΌΛΟΙ οι απόδημες Ελληνίδες και οι απόδημοι Έλληνες».

Αχ! Τα είπα και ξεχαρμάνιασα.

Μ’ αρέσει να «λαϊκίζω» μερικές φορές.

07 Φεβρουαρίου 2019

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr