Ο κ. Αντώνης Διαματάρης είναι Ομογενής Έλληνας της Αμερικής, Αρθρογράφος, Επιχειρηματίας, πρώην Εκδότης, Πρόεδρος και Διευθυντής της Εφημερίδας “Εθνικός Κήρυξ” που κυκλοφορεί καθημερινά στην Αμερική, νυν Σύμβουλος του “Ε.Κ” και πρώην Υφυπουργός Εξωτερικών. 

Ηταν μία διαφορετική ομιλία. Θα τολμούσα να πω ότι ήταν μια ιστορική ομιλία.
Ηταν η ομιλία ενός ανθρώπου, ναι, ενός βαθυστόχαστου, έμπειρου, σοφού ανθρώπου, που μίλησε δημόσια όπως θα μιλούσε στον εαυτό του, κι έκανε έναν σύντομο, αλλά ουσιαστικό απολογισμό των 30 ετών που ηγείται της Ορθόδοξης Εκκλησίας από την έδρα της στην Κωνσταντινούπολη.
Αναφέρομαι στην ομιλία του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου με την ευκαιρία της συμπληρώσεως 30 ετών από την ημέρα της ενθρόνισής του, στις 2 Νοεμβρίου του 1991.
Είχε διαβάσει την γραπτή ομιλία του στην αγγλική γλώσσα και μετά, όπως οφείλουν όλοι οι κληρικοί και λαϊκοί ηγέτες μας να κάνουν, πρόσθεσε:
«Να μιλήσω στα Ελληνικά, αλλά τι να πρωτοπώ; Ποιον να πρωτοευχαριστήσω;  Πώς να εκφράσω τα συναισθήματα που με κατακλύζουν αυτήν την παραμονή της αναχωρήσεώς μου;».
(Σ.σ.: Τελικά δεν αναχώρησε όπως ήταν προγραμματισμένο. Θεωρήθηκε αναγκαίο να εισέλθει σε νοσοκομείο της πόλης, το ‘Mount Sinai’ και να υποβληθεί σε νέες εξετάσεις, που όπως πιθανολογείται θα οδηγήσουν στην προσθήκη στεντ.
Πρόκειται για μια χειρουργική επέμβαση αρκετά συχνή στις μέρες μας που δεν πρέπει να προκαλεί ιδιαίτερη ανησυχία και βέβαια θα είναι στα χέρια κορυφαίων –ομογενών- ιατρών. Ηταν ασφαλώς μία σωστή, επιβεβλημένη από ό,τι φαίνεται απόφαση, που ελήφθη αφού το ταξίδι της επιστροφής στην Πόλη είναι πολύ μακρινό, περί τις 10 ώρες και θα ήταν επιπόλαιο και πιθανόν και επικίνδυνο να το διακινδυνεύσει).
Θυμάται, λοιπόν, την ενθρόνισή του και διηγείται:
«Και ένα μεγάλο δώρο του Θεού προς εμένα, οι γονείς μου», (σ.σ.: Συγκινείται εμφανώς και καταχειροκροτείται). «Λέω ‘μεγάλο δώρο του Θεού’, διότι εμένα με αξίωσε να τους δώσω αυτήν την χαρά, την υπερηφάνεια και την συγκίνηση να βλέπουν ένα από τα παιδιά τους στον Πατριαρχικό Θρόνο, σε ηλικία 51 ετών».
Μάλιστα. Ενα παιδί θυμάται τους γονείς του, με αγάπη και ευγνωμοσύνη.
Ξεχνάμε ότι και οι ηγέτες, ακόμα και οι μεγαλύτεροι ηγέτες, είναι κι αυτοί άνθρωποι. Οτι έχουν οικογένεια. Συναισθήματα. Ξεχνάμε ότι μπορεί να κληθούν στην άσκηση των καθηκόντων τους να πάρουν δύσκολες, ακόμα και σκληρές αποφάσεις. Βέβαια, έχουμε όχι μόνο κάθε δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση να τις κρίνουμε θετικά ή αρνητικά. Και μέχρι εδώ όλα καλά και άγια.
Οταν όμως η κριτική, οι επιθέσεις, γίνονται επί προσωπικού επιπέδου ή στρέφονται εναντίον συγγενών των ηγετών, τότε οι επιθέσεις αυτές είναι καταδικαστέες, είναι απαράδεκτες. Είναι τότε που ξεχνάμε ότι και αυτοί είναι άνθρωποι και ότι οι αποφάσεις που παίρνουν αποτελούν μέρος της δουλειάς τους και ότι σε γενικές γραμμές λαμβάνονται για να εξυπηρετούν το γενικότερο συμφέρον. Αρα λοιπόν οφείλουμε να περιορίζουμε την κριτική μας στις αποφάσεις τους, στην πολιτική τους.
Και ο Οικουμενικός Πατριάρχης, σε μία μη συνήθη κίνηση για ηγέτη, ξεχώρισε προχθές στην ομιλία του τον εαυτό του από τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο και μίλησε από καρδιάς. Ως ένας απλός άνθρωπος. Ως ένα παιδί της αγαπημένης του Ιμβρου.
Και προσθέτω: «Πάλι λέω και ξαναλέω, όχι μόνο απόψε μπροστά στην αγάπη σας, αλλά κάθε μέρα και κάθε βράδυ, ‘Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν’».
Ποιος το αμφισβητεί αυτό; Ποιος αμφιβάλλει ότι είναι όλα του Θεού;