Ο Ηλίας Καραβόλιας είναι Οικονομολόγος  με ειδίκευση Γενικής Θεωρίας και Οικονομικής Πολιτικής. Κατέχει Master of Arts από το European Institute of Philosophical  Anthropology.

Έχει κατέβει ο εγκέφαλος από το ανθρώπινο κρανίο στην οθόνη του κινητού, εκεί που συμβαίνουν οι επενδύσεις του θυμικού.

Ο δε «εαυτός» απολαμβάνει το σύμπτωμα αφού στην ουσία το «εγώ» είναι ό,τι σκρολάρει και πληκτρολογεί, ό,τι σκέφτεται μιμητικά, αντανακλαστικά, με αντικατοπτρισμούς στους διαδραστικούς καθρέφτες της υπερεπικοινωνίας και της υπερδικτύωσης.

Το μεγάλο στοίχημα είναι πώς να ξεκολλήσουν μερικές ώρες τα νέα παιδιά από τα κινητά, πώς να ψάξουν την γνώση και τον εαυτό τους και μέσα στην κλασική παιδεία, να τους κάνουμε να καταλάβουν ότι μπορούν να κάνουν καριέρα σε τεχνολογικά επαγγέλματα αλλά ταυτόχρονα να μην αλλοτριωθούν, να μην χάσουν τους εαυτούς τους και την ουσία του αληθινού κόσμου μέσα στα εικονικά δίκτυα.

Το ζητούμενο είναι να παντρέψουμε την ανάγκη για τεχνολογική κατάρτιση και δεξιότητες με την καλλιέργεια του νου και της ψυχής : να εθιστεί  ο έφηβος ώστε να ψάχνει και τον Πλάτωνα στην Google ή να βρίσκει χρόνο να διαβάζει κάτι από την τραγωδία της Αντιγόνης, παράλληλα με το να γίνεται ειδικός στους αλγόριθμους( η τεχνητή νοημοσύνη χρειάζεται ηθική φιλοσοφία ώστε να μην χειραγωγηθεί το ανθρώπινο μυαλό).

Δυστυχώς, το σημειοκαπιταλιστικό σύστημα αφού κατάφερε να μετατρέψει το ανθρώπινο κεφάλαιο στο απόλυτο εργαλείο του, το κατέστησε ως τον φθηνότερο συντελεστή παραγωγής, βγάζοντας το έξω απο το παραδοσιακό βιομηχανικό εργοστάσιο και ρίχνοντας το μέσα στο συρρικνωμένο οικουμενικό εργοστάσιο της οικονομικής ιστορίας : το smartphone.

Το κεφάλαιο κατέβασε το νου από την θέση του στο ανθρώπινο σώμα και τον τοποθέτησε μέσα στο αχανές corpus, σε δίκτυα, ροές, εικόνες και ναρκισσιστικά έως θανατερά θεάματα.

Μετέφερε έτσι τους νευρώνες και τις συνάψεις σε άλλη διάσταση ώστε η  σκέψη και η κρίση να «συμβαίνουν» στον χωροχρόνο της ανοριοθέτητης επικράτειας των σημείων και των κωδικών.

Έτσι, το κεφάλαιο έφθασε στο ανώτατο ιστορικά σημείο της απεδαφικοποίησης του, στο ζενίθ της αυτό-παραγωγής του αφού πρώτα  μετασχημάτισε την κλασική παραγωγή και από το σύστημα του εργοστασιακού φορντισμού* την πέρασε στον αλγοριθμικό ταιηλορισμό και την σημειωτική ανάδυση πηγαίου κώδικα.

Από τις κλασικές μηχανουργικές συναρμολογήσεις περάσαμε στις ψηφιακές και αόρατες μηχανές αναζήτησης και επεξεργασίας δεδομένων που παράγει το υποκείμενο- χρήστης, o netizen prosumer που δεν είναι πλέον ούτε homo economicus ούτε homo faber : είναι cyborg, ένα κυβερνο-ανθρωποειδές, η απόλυτη προέκταση της πανταχού παρούσας κυβερνητικής μηχανής.

Η πλατφόρμα στην οθόνη είναι κάτι σαν το νέο κρανίο της εγκεφαλικής επεξεργασίας, είναι εκεί όπου στεγάζονται τα νέα αισθητήρια κέντρα αλλά και οι τεχνητές σημειωτικές εστίες υψηλής αντιληπτικής νοημοσύνης.

Η κυβερνο-υπερδομή  αυτή στην πραγματικότητα στεγάζει όμως ένα σκηνικό βιομηχανικής παραγωγής με υπεξαίρεση βιολογικού χρόνου και μόχθου, με εξόρυξη υπεραξίας από ανθρωποώρες συνεχούς απόσπασης ασυνείδητης εργασίας.

Εντός των διαδικτυακών θυλάκων παράγεται η συστημική αντίφαση του καπιταλιστικού ορίου που μετατοπίζει το σύστημα : παράγεται δηλαδή τόσο το ίδιο το κεφάλαιο όσο και η ανάλωση του, αφού η κατανάλωση μετατρέπεται σε κατανάλωση «νεκρών κεφαλαίων»( στην ουσία νεκρής εργασίας)

Και είναι τελικά ο ψηφιακός χωροχρόνος, που κατατμημένος σε κυψέλες και μικρομηχανικά κελύφη, λειτουργεί τώρα ως η ασυνείδητη (από τον γνωσιακό εργάτη ) απόλυτη εργοστασιακή επικράτεια και ταυτόχρονα ως ο αναβαθμισμένος (αλλά ασυνείδητος) παραγωγικός συντελεστής : γιατί ο χρόνος υφίσταται νομισματικοποίηση και γίνεται εμπορευματικός…

*Ο φορντισμός είναι ένα καθεστώς συσσώρευσης που έχει ως χαρακτηριστικά την καθετοποιημένη μαζική παραγωγή, την σταθερότητα στα κέρδη της επιχείρησης, την συνεχή λειτουργία των εργοστασίων με πλήρη παραγωγή και πλήρη απασχόληση.