Μόνο στη Ρόδο: Αποστόλου Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στάδιο ΔΙΑΓΟΡΑΣ)-Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ)-Λεωφόρος Κρεμαστής – Πηγές Καλλιθέας (από Μάιο-Οκτώβριο) & catering Γάμοι-Βαπτίσεις, Συνέδρια, Εκδηλώσεις

Κωστής Μακρής

Αγαπητέ φίλε, αγαπητή φίλη μου, από τα παλιά,

Με ρώτησες, πρόσφατα, αν με το άρθρο μου «Δεν θα πω “Μη μου τους κύκλους τάραττε”»*  αναφέρομαι σε κάποιο συγκεκριμένο άρθρο ή τοποθέτηση.

Αναφέρομαι σε πολλά κείμενα που αντιδιαστέλλουν την ανθρωπιστική ευθύνη των Ελλήνων, απέναντι «στης γης τους κολασμένους», με την υπεράσπιση του γενέθλιου τόπου, της χώρας, της πατρίδας ― όπως θέλεις πες το.

Αναφέρομαι σε κείμενα και σχόλια στα οποία ανασύρουν, πολλοί και πολλές, από τη συλλογική μνήμη την απέχθεια απέναντι στους ΝΑΖΙ, τους ρατσιστές/φασίστες και άλλα ανάλογα· λες και όποιος τραγουδάει σήμερα (όπως και τότε…) τον Εθνικό Ύμνο ή το «Στ’ άρματα, στ’ άρματα, εμπρός στον αγώνα για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά» είναι ένας βδελυρός εθνικιστής ή ένας πολεμόχαρος κι απάνθρωπος σφαγέας κατατρεγμένων.

Λες και όποιος ―σαν τον Άρη Βελουχιώτη― μνημονεύει Κολοκοτρώνη, Καραϊσκάκη και Μακρυγιάννη, είναι ένας ασυνείδητος «πατριδοκάπηλος», «ελληναράς», «φασίστας», «χουντικός» ή ένας απατεώνας· που βρίσκει καταφύγιο στον πατριωτισμό.

Έχω βαρεθεί, φίλε μου/φίλη μου, τον «αριστερισμό» σαν παιδική αρρώστεια.

Έχω βαρεθεί τις προφάσεις που στριμώχνουν (χωρίς να το δηλώνουν ευθαρσώς) την αγάπη για την Ελευθερία σ’ ένα σύστημα «Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού» και υποταγής σε αποτυχημένες ιδεοληψίες όπως ο «υπαρκτός σοσιαλισμός».

Έχω κρατήσει την «αριστερά» όχι ως «σημαία» αλλά σαν νεανικό όραμα δικαιοσύνης, ελευθερίας και ισονομίας/ισοτιμίας, ανεκπλήρωτο ακόμα.

Έχω σιχαθεί σαν τις αμαρτίες μου τα πολυώνυμα «Ή εμείς ή αυτοί» και κάθε οριζόντιο και κατακόρυφο διχασμό.

Ο ανθρωπισμός μου, εδώ και πολλά χρόνια, ορίζεται από την ευθύνη μου να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, την οικογένειά μου, το σπίτι μου, τη γειτονιά μου, την πόλη μου, την πατρίδα μου απέναντι σε οποιαδήποτε επιβουλή. Εσωτερική και εξωτερική.

Η ευθύνη μου κλιμακώνεται από τον εαυτό μου (και τη “σχετική” ελευθερία του), στην οικογένειά μου, το σπίτι μου, πάει στην πατρίδα μου, πάει και στην Ευρώπη μου.

Αν και εφόσον έχω εξασφαλίσει την ασφάλεια των προηγουμένων, θα μοιραστώ απλόχερα την ευθύνη μου ―ως έχων αυτή την πολυτέλεια― με όλον τον κόσμο· ακόμα και με τις σαρανταποδαρούσες, του ηλίθιους και τους «μη εκόντες» κακούς. Με την προϋπόθεση ότι θα είμαι σε θέση να τους εμποδίσω να βλάψουν ό,τι αγαπάω.

Ο φιλελευθερισμός μου ορίζεται από το πρωτείο τού ατόμου· όπου «το άτομο διατηρεί τα ατομικά του δικαιώματά σε κάθε περίπτωση που δεν παραβιάζει τα δικαιώματα των άλλων».

Δεν επιθυμώ να ορίζομαι από καμιά συλλογικότητα (ιδεολογική, κομματική, οικονομική, θρησκευτική ή άλλη) που δεν σέβεται την ελευθερία μου να διαμορφώνω μόνος μου τον τρόπο σκέψης μου και να τον αναθεωρώ/τροποποιώ/αλλάζω όποτε εγώ το κρίνω αναγκαίο ή οι συνθήκες μού το επιβάλλουν.

Τίποτα λιγότερο τίποτα περισσότερο.

Και δεν νομίζω ότι είναι απαραίτητο να συμφωνούμε όλοι με όλους.

Αρκεί να έχουμε το κουράγιο και την ψυχραιμία να διαλεγόμαστε με όργανο τη λογική, με σεβασμό στον άλλον και με επιχειρήματα, χωρίς χαρακτηρισμούς.

Στην Ιλιάδα υπάρχουν πολλές καλές ιδέες για τον πόλεμο και την ειρήνη.

Το ίδιο και στο «Πόλεμος και Ειρήνη» τού Τολστόι και σε πολλά άλλα βιβλία.

Αυτά είχα να πω, αγαπητέ φίλε/αγαπητή φίλη από τα παλιά.

Με φιλικούς χαιρετισμούς και ευχές για καλή, «αμόλυντη» (από CODIV-19) και ειρηνική συνέχεια,

08 Μαρτίου 2020

* «Δεν θα πω “Μη μου τους κύκλος τάραττε”…»

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr