Όταν ήμουν παιδάκι άκουγα συχνά τον πατέρα μου να αναφέρει αυτό που είχε σαν δόγμα ένας γνωστός του Εβραίος έμπορος.

(Είχε μαγαζάκι στα Λαδάδικα της Θεσσαλονίκης, όπου πουλούσε σκούπες. ΣΑΡΩΘΡΑ έγραφε η ταμπέλα).
Έλεγε λοιπόν ο πολύπειρος στη πιάτσα Εβραίος στον πατέρα μουQ

”Γιωργάκη μου ένα πράγμα να έχεις πάντα κατά νου αν θες να μη χάνεις. Ποτέ μη πας εσύ στους άλλους. Άσε τους άλλους να έρθουν σε σένα”.

Παρέμεινε άσβεστη αυτή η συμβουλή, αυτή η νουθεσία στο παιδικό μου μυαλό.

Πολλά χρόνια αργότερα, ελεύθερος επαγγελματίας πια, όσες φορές ακολούθησα αυτή τη στρατηγική στις συναλλαγές μου, μπορεί να μη κέρδιζα πάντοτε, ουδέποτε όμως βγήκα χαμένος.

Το ”θα πάω κι’ ας μου βγει και σε κακό” ισχύει μόνο στον έρωτα. Στα υπόλοιπα αλισβερίσια είναι αυτοχειρία.

Αν θεωρήσουμε δεδομένο ότι η χώρα μας έχει όλα τα δίκια με το μέρος της, δηλαδή Διεθνές Δίκαιο, Ευρωπαϊκό Κεκτημένο κ.λ.π. τότε κακώς ασχολείται και αναλαμβάνει πρωτοβουλίες και έρχεται σε φραστική αντιπαράθεση με τον οποιονδήποτε.

Όποιος νομίζει ότι αδικείται από την συμπεριφορά μας, ας βρει μόνος του αυτό που πρέπει να κάνει.

Εμείς αρκεί να είμαστε σιωπηλοί και έτοιμοι ”να τον περιμένουμε στη γωνία”. Και τότε να μιλήσουμε. Ειρηνικά και φιλικά κατά προτίμηση.

Αν θέλει καβγά κακό του κεφαλιού του. Υποτίμησε την ισχύ μας.

Αυτό που κάνουμε τώρα με Τούρκους και Σκοπιανούς, είναι σπατάλη ισχύος και διπλωματικού κεφαλαίου.

Συμμετέχουμε βλακωδώς παρασυρμένοι σε ακήρυκτους πολέμους.

Κάθε φορά που Έλληνας αξιωματούχος κάνει μια δήλωση, οι αντίπαλοι κάνουν ένα βήμα παραπέρα χωρίς να τους ενδιαφέρει αν εκτίθενται.

Η στρατηγική τους είναι να μας παρασύρουν και να μας εγκλωβίσουν σε διαπραγματεύσεις, εκμεταλλευόμενοι μάλιστα τις πολιτικές μας αντιθέσεις.

Ειδικά οι Τούρκοι που είναι γνωστό ότι έχουν συμπαγές δόγμα εξωτερικής πολιτικής. (Ας μη ξεχνάμε ότι η εισβολή στην Κύπρο έγινε από τον σοσιαλιστή Ετσεβίτ).

Αντί να εφαρμόζουμε ως τακτική το ”λακωνίζειν”, ακολουθούμε αγωνιωδώς τους αντιπάλους στην πλειοδοσία της αμετροέπειας και  των παραλογισμών τους.

Στη μάχη των Θερμοπυλών, η απάντηση του Λεωνίδα στο όργιο των φημών ότι τα περσικά βέλη θα κρύψουν τον ήλιο, ήταν ”καλύτερα. Θα πολεμήσουμε υπό σκιάν” και ατάραχος συνέχισε να καλλωπίζει την κόμη του.

Η εικόνα που δείχνουμε τώρα είναι ότι τροφοδοτούμε ειρηνικά από την πλευρά μας, μια μαξιμαλιστική επιθετική ρητορική των κακόπιστων γειτόνων μας.

Ο διάλογος προϋποθέτει καλοπιστία και σεβασμό στους όρους του διαλόγου.

Όταν αυτά δεν υπάρχουν τότε δεν είναι διάλογος αλλά καβγάς και δεν μπορούμε να έχουμε την απαίτηση από φίλους, συμμάχους και εταίρους ή αν προτιμάτε από ”φίλους, συμμάχους και εταίρους”, να πουν ως Πόντιοι Πιλάτοι κάτι ευνοϊκότερο από το ”βρείτε τα”.

Όταν όμως η θέση τους είναι ”βρείτε τα”, σαν έκφραση σημαίνει ότι μας καταλογίζουν συνυπευθυνότητα.

Συνυπεύθυνοι σε τι;

Εμείς παραβιάζουμε το Διεθνές Δίκαιο και τις σχέσεις καλής γειτονίας;

Εμείς χλευάζουμε το Ευρωπαϊκό Κεκτημένο; Τούρκος αξιωματούχος μας χαρακτήρισε σαν δαρμένα μικρά αδελφάκια που τρέξαμε μυξοκλαίγοντας να ζητήσουμε συμπαράσταση από την ΕΕ για το θέμα των δύο στρατιωτικών μας στον Έβρο.

Δεν γνωρίζω ποιο επιτελείο ήταν αρμόδιο, αλλά έπρεπε να είχαμε προετοιμαστεί-είναι θέμα χρόνου δήλωσε ο Αμερικανός Πρέσβης- ότι οι Τούρκοι θα προκαλούσαν εμπλοκή και να έχουμε αποτελεσματικά αντανακλαστικά αν συμβεί.

Αντί για αυτό, στείλαμε δύο στρατιωτικούς σαν πρόβατα στο στόμα του λύκου, λες και συνορεύουμε με την Δανία!

Από τη θέση της χώρας μας πριν χρόνια δια στόματος Ανδρέα Παπανδρέου ότι ”το μόνο ζήτημα που έχουμε για διευθέτηση με την Τουρκία,είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρυπίδας” και ”βυθίσατε το ΧΟΡΑ” φτάσαμε στο  “όποιος Έλληνας πατήσει τα Καρντάκ (δηλαδή τα Ίμια) θα του σπάσουμε τα πόδια”, δια στόματος Τούρκου αξιωματούχου.
Και από το “όχι στον όρο Μακεδονία” και ”πρέπει να αλλάξετε το Σύνταγμα σας”, φτάσαμε να ζητούν οι σκοπιανοί να αλλάξουμε το δικό μας και να μας κατηγορούν για γενοκτονία Μακεδόνων!

No problem.

Ας τους αφήσουμε να προσπαθήσουν να ενταχθούν στην ΕΕ με αυτό το Σύνταγμα που έχουν και με αυτά τα μυαλά και να δείξουμε την ισχύ μας τότε.

Οι κινήσεις καλής θελήσεως γίνονται άπαξ.

Όταν ο συναλλασσόμενος δεν εκτιμά αυτή τη στάση,αλλά την εκμεταλλεύεται αλαζονικά δια ίδιο όφελος, αν συνεχίσεις να τον νταντεύεις, εσύ χάνεις σε ισχύ και αυτός αποθρασύνεται.

Σαν να είχε δίκιο ο Εβραίος που ”δεν τον έπιανε το μάτι σου”, όπως σχολίαζε ο πατέρας μου.

Αλεξάνδρος Μπέμπης