Ο Πάνος Καπώνης* είναι Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω, τ. Επ. Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πατρών (Φαρμακευτική), ποιητής, συγγραφέας και κριτικός λογοτεχνίας  Έχει συγγράψει οκτώ πανεπιστημιακά συγγράμματα φαρμακευτικού δικαίου.Λογοτεχνική ιστoσελίδα : http://logos.caponis.gr.

ΕΞ ΕΠΑΦΗΣ [Π31]

Είμαι αλλού…

[«Απόψε, δεν το θέλω, αλλά φοβάμαι πως θα φιλοσοφήσω . Έχει και ωραίο φεγγαράκι πάνω Θέ μου…»]

[Ματίνα Ράπτη-Μιληλή, ι Πόρτα 17-7-2022 «Το χαρούμενο Σύμπαν»]

Πώς να μην ευγνωμονώ τον covid-19, που ως κορώνα αυτές τις ημέρες με οδήγησε μέσα στην καραντίνα να διαβάσω, μάλλον να εκστασιαστώ όχι μόνον με το φεγγαράκι, αλλά και με το de profundis άρθρο της κυρίας Ματίνας «Το χαρούμενο Σύμπαν». Αλλά τι το ήθελα το λατινικό, αφού – λόγω των ποιητικών μου ανακλαστικών – εκείνη την νύχτα κυρία Ματίνα μου, ήμουνα μαζί σας  εκεί στο μπαλκόνι σας απέναντι από το Σύμπαν. Ήμουνα αλλού και δεν το ήθελα…

Ανακάλυψα όμως όλο το εκ βαθέων βύθισμα στα άδυτα του Σύμπαντος, σε ένα αυθόρμητο αντίκρισμα ψυχής που δεν έχω λόγια να το περιγράψω και ζήλεψα… Αλήθεια ζήλεψα… Αυτή η «γραφή» που δεν ήταν απλά μιας συγγραφέως, αλλά εκείνη την νύχτα «νύχτα γεμάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια» που έγραφε ο Διονύσιος Σολωμός, δεν ήταν η γήινη γραφή στην οθόνη του υπολογιστή, δεν ήταν τα εσώτερα δρώμενα και οι εξωτερικές παραστάσεις που μέσω της κυρίας Ματίνας υλοποιήθηκαν σε Λόγο, αλλά – πέστε με ονειροπαρμένο, πέστε με ακόλουθο της ουτοπίας, πέστε με όπως θέλετε – ήταν «η ανυπαρξία της υπάρξεώς μας», ΝΑΙ αυτό ήταν, και μετά από αυτό ότι άλλο και να γράψω θα είναι ανούσιο. Με εντυπωσίασε αυτή η άμεση ποίηση, η απλότητα της έκφρασης των μέσα μας «για σένα» για τον μεγάλο αδελφό που χάνεται στο βάθος των άστρων, για  τον «Κόσμο» μας, το Στολίδι μας δηλαδή που μαζί με την Ματίνα – ας μου επιτρέψει να την λέω έτσι απλά – εκεί στην ελαφρά ψύχρα κάτω από την αχλύ των άστρων μας επηρεάζει και ας αφήσουμε αυτούς που δεν τους επηρεάζει να ζούνε σκυμμένοι χωρίς να βλέπουν το θαύμα.

Κι αναρωτιέμαι κυρία Ματίνα μου, τι νόημα έχει να γράφω ό,τι γράφω (εξαιρώντας την ποίηση) μπροστά στην δική σας γραφή εκείνης της ΝΥΧΤΑΣ των «Ιουλιανών Χριστουγέννων» – και το λέω χωρίς ίχνος κολακείας – μπροστά δηλαδή στην «άσβεστη δίψα των άστρων» που έγραφα σε ένα ποίημα. Κι αυτή η τρυφεράδα : «Σκέψεις σκόρπιες, ξενυχτισμένες… Ελπίζω να έχεις πάρει ένα ελαφρύ μπουφανάκι, μια εσάρπα, έστω… ακόμη και το παρεό είναι μια λύση. Ανάγκης, αλλά λύση». Δεν γράφονται τέτοιες φράσεις σήμερα καλή μου. Το μόνο που γράφεται είναι, άστο καλλίτερα, αλλά μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι όσο και να αγωνίζομαι και εγώ «να βρω την άκρη αλλά την ίδια στιγμή υποπτεύομαι πως άκρη δεν υπάρχει». Αλλά ας μην χαλάσουμε αυτή την εξαίσια στιγμή του Σύμπαντος που μου χάρισε η καραντίνα του κορωνοϊού παρά μόνον να μου επιτρέψεις να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ που μου ξανα-θύμισες ότι «Το μυαλό μας είναι το ίδιο το σύμπαν». ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για το βράδυ που μου χάρισες.          

ΠΑΝΟΣ ΚΑΠΩΝΗΣ