Δημήτρης Κατσούλας

Πιθανόν τώρα να βάζεις τις τελευταίες πινελιές κραγιόν στα χείλη σου, να ελέγχεις και τις απαλές σκιές των ματιών σου κι αφού φορέσεις και το μαύρο γούνινο παλτό σου είσαι έτοιμη για την τελευταία βόλτα στην πόλη σαν τελευταία ημέρα που είναι του χρόνου. Σε καταλαβαίνω ότι μέσα στο σπίτι κλεισμένη αγανάκτησες πια, έχεις την ανάγκη μερικών φίλων προκειμένου να ξεχυθείτε στα καφέ ή στα μπαράκια της πλατείας. Αλλά για πια έξοδο, για πια πλατεία μιλάμε όταν η πόλη έχει καταντήσει φάντασμα του εαυτού της; Ο καιρός που πέρασε καθ’ ότι εσύ ήσουν κλεισμένη μέσα – και μη μου θεωρήσεις έξοδο πραγματική αυτό που σου επιτρέπεται κατόπιν μηνύματος στο κινητό για να πεταχτείς μέχρι το μανάβικο ή το φαρμακείο επειδή σου τελείωσαν οι σερβιέτες και δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς – όπου τόσο καιρό έφτυνες αυτή την πόλη και την καταριόσουν με όλα τα στραβά που είχε, τώρα που ρήμαξε εντελώς την κοιτάς φαντάζομαι με δακρυσμένα μάτια και νοιώθεις πόνο για αυτή. Καλά, δεν κατάλαβες ότι τόσα χρόνια τώρα οι πολιτικάντηδες σε ρήμαζαν ανηλεώς κι έφτασε πλέον η στιγμή που μη έχοντας κάτι άλλο να σου αρπάξουν, σου γύρισαν τα μούτρα και σε μισούν κιόλας; Εκτός πια και υποθέσουν οι αετονύχηδες ότι υπάρχει ‘’λίπος’’ ακόμη και προβούν σε περικοπές συντάξεων λέω, διότι έχεις φαντάζομαι υπόψη σου τη διάταξη που πέρασαν για όλες τις Κυριακές εργασία και πλήρη αφανισμό των συνδικαλιστικών φορέων για αντίσταση και απεργία.

Ετοιμαζόσουν για να κάνεις ένα πέρασμα και από τα βιβλιοπωλεία της πόλης, όχι για τίποτα το σπουδαίο απλά για να έβλεπες τις νέες κυκλοφορίες βιβλίων στις προθήκες αλλά ούτε αυτό όπως κατάλαβες δεν έχεις δικαίωμα να κάνεις και γνωρίζεις πολύ καλά το γιατί. Σε πληροφορώ, εάν είχες κατά νου να έπαιρνες το τρένο να κατέβαινες Θησείο για κάνα ουζάκι έστω στα πεταχτά ούτε κι αυτό δεν το δικαιούσαι πλέον. Φαντάζεσαι πώς θα φάνταζε να παραγγέλναμε δυο τσίπουρα στο φούρνο της γειτονιάς ( γιατί εκπλήσσεσαι; όλα παρέχονται σήμερα από τους φούρνους και τα φαρμακεία τα οποία δουλεύουν απρόσκοπτα προς εξυπηρέτησή μας, έτσι σκατά όπως τα έκαναν οι κυβερνώντες) και να καθόμασταν σε απόσταση τσουγκρίζοντας τα ποτήρια μας για τη χρονιά που φεύγει διότι λίγες ώρες μας απομένουν πριν αλλάξει ο νέος χρόνος τον παλιό κι αρχίσουν κι εκείνα τα μπαμ και μπουμ και οι κανονιές από τον Λυκαβηττό, όλα δηλαδή αυτά τα θεατρινίστικα που στερούνται κάθε λογικής διότι φαντάζομαι πως το αντιλαμβάνεσαι ότι αυτές οι ιαχές θριαμβολογίας έχουν έναν κοινό αποδέκτη: τους διασωληνωμένους σε χρόνο κατ΄ επίφαση ή σε αναγκαία συνθήκη ‘’υγιή’’, όπως την ονομάζουν οι αρμόδιοι περί την υγεία συνεπλακόμενοι. Να μη σου διαφεύγει όμως ότι όλοι αυτοί που τάχτηκαν να φυλάνε τις ζωές μας ούτε από σενάριο γνωρίζουν ούτε από casting και φυσικά είναι κακοί σκηνοθέτες αλλά και τον ρόλο του ηθοποιού σε πληροφορώ ότι είναι ακατάλληλοι να τον φέρουν.

Σίγουρα τώρα έχεις ξαπλώσει. Κοιμήσου λοιπόν με την άνεση που σε χαρακτηρίζει και με το στόμα σου ανοιχτό για να αναπνέεις καλύτερα ( εάν κλειστό σου προκαλεί δύσπνοια), άπλωσε και το χέρι σου έτσι που να μοιάζει ξεχασμένο πάνω στο στήθος του αγαπημένου σου αλλά πρόσεχε πάντως να έχεις καλά ακουμπήσει την παλάμη σου πάνω στην καρδιά του. Και όπως στα βιαστικά ξάπλωσες ίσως να ξέχασες κάποια μουσική πηγή ήχου ανοικτή για να σιγοπαίζει χαμηλά και παρηγορητικά. Έμαθα ότι εδώ και καιρό κάνεις μερικές φορές κατάχρηση του καπνίσματος κι αυτό δεν είναι καλό. Δεν είναι λύση, ούτε θεριακλού είσαι να καπνίζεις έξω γεμίζοντας τους φράχτες με τασάκια και αποτσίγαρα. Δεν θα καταφέρεις τίποτα το παραπάνω διότι από μεθαύριο – αρχές του χρόνου – ξανά θα παραπονιέσαι για μίζερες καταστάσεις γενικώς, μίζερα και στη χούφτα του ενός χεριού σου θα μετριέται ο μισθός σου οι δε συνθήκες για καλύτερες προοπτικές όσο πάνε και ξεμακραίνουν μέχρι με αντίτιμο σε σένα τα κομμένα σου φτερά που (νόμιζες ότι) είχες. Πάντως, σε παρακολουθώ να περιδιαβαίνεις το διαδίκτυο, να κάνεις φιλίες, να σβήνεις φιλίες και με ΄κείνο το στριφνό σου κέφι που γράφεις από εδώ και από εκεί σε μένα τουλάχιστον μου γεννάει απελπισία… Κ@l#~κατάσταση γενικώς και θράσος απύθμενο σε κατέχει. Εάν νομίζεις ότι εισακούεσαι και οδεύεις σε μία εκ βάθρων αλλαγή της κοινωνίας, συνέχισέ το. Ξέρεις…, είναι μερικοί, πολύ μετρημένοι θα έλεγα που παίρνοντας φόρα πολύ μεγάλη και χωρίς να υπολογίζουν Χριστό, μετά από χρόνια έχουν κατορθώσει κι έχουν πετύχει κάτι. Κι αυτό το κάτι είναι η δημιουργία ενός κόσμου μέσα στον ίδιο τον κόσμο, τον δικό τους. Όσο και εάν επιμένεις, εσύ πάντως δεν είσαι από αυτές. Η συμβουλή μου σε αυτή την περίπτωση είναι να μη καπνίζεις πολύ, και εάν όχι αυτό τότε τουλάχιστον φρόντισε να μη γεμίζεις τα τασάκια – έστω και πολύ αργά – που είναι τοποθετημένα πέριξ του φράχτη μέχρι να καταλήξεις στο τι θες να κάνεις.

Είναι φορές που συλλαμβάνεις τον εαυτό σου ελαφρώς αφηρημένο και λίγο εκτός θέματος. Είναι επόμενο να συμβαίνει αυτό διότι εκεί που χάνεσαι ψάχνεις ταυτόχρονα να πιαστείς ξανά από την αρχή γιατί αυτοί είναι οι κανόνες του παιχνιδιού. Δεν πρόκειται να ξέρεις για κάτι καινούργιο αυτό που σου λέω, είναι παλιά η συνταγή κι επάνω που νομίζεις ότι τελείωσε το παιχνίδι, όλο και κάτι πάντα συμβαίνει και γυρίζει ξανά από εκεί που ξεκίνησε. Την όλη αυτή διαδικασία οι συνετοί, οι χαμηλόφωνες αλλά και οι σοφοί την ονομάζουν ζωή. Από αυτή τη διαδικασία καλό θα ήταν και εμείς ν΄αρχίσουμε να ψαχνόμαστε, να προβληματιζόμαστε και να το διαδίδουμε μεταξύ μας. Όποιος νομίζει ότι ζωή είναι μόνο αυτό που ζει κάποιος, κάνει μεγάλο λάθος. Ζωή πραγματική είναι εκείνο που ονειρεύεται ο κάθε ένας να ζήσει ή κι αν θέλεις ακόμα κάτι παραπάνω ζωή είναι και αυτό που σου απαγορεύουν να ζήσεις. Αυτή την απόφαση λοιπόν από το να ζει κάποιος απλώς μέχρι να διεκδικεί να ζήσει και αυτά που του στερούν καθημερινά, το λέμε όνειρο. Κι αυτό το όνειρο είναι πολύ μοναχικό κι αμίλητο, παρά το ότι που  και που κουνάει το κεφάλι του, νοιώθει με κομμένα τα φτερά του και δεν μπορεί να πετάξει σε έναν  άδειο τόπο, σε μια άδεια οδό Πανεπιστημίου, μια πόλης κλειστοφοβικής και τίγκα στα ψυχοφάρμακα λόγω καταφανούς απελπισίας.

Καλή Χρονιά,

με το καλό αλλά γεμάτο υγεία τουλάχιστον να υποδεχθείς το 2021