Ο  Άγγελος Κουτσούκης είναι Ραδιοφωνικός Παραγωγός και Δημοσιογράφος.

ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΣ & ΛΕΜΕΣΟΥ 39 – ΡΟΔΟΣ

“ΧΑΡΗΣ ΛΥΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ-ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΝ ΑΙΩΝΑ” της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΛΥΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ  εκδόσεις  ΠΑΤΑΚΗ

Ο Χάρης Λυμπερόπουλος , που έφυγε από την ζωή φέτος το καλοκαίρι σε ηλικία 98 ετών, υπήρξε ένας από τους κορυφαίους Έλληνες δημοσιογράφους-αθλητικογράφους.Γεννημένος το 1922, στην Πλάκα, βέρος Αθηναίος, πρωταθλητής Ελλάδας στο μήκος και στο πένταθλο-1946-μέλος της Εθνικής ομάδας στίβου, ποδοσφαιριστής του Πανιωνίου, αλλά και οδηγός αγώνων στο Ράλι Ακρόπολις, δεν έπαψε ποτέ να ασχολείται με τον αθλητισμό. Με αυτήν την προϋπηρεσία, η ενασχόληση με την αθλητική δημοσιογραφία υπήρξε για εκείνον μονόδρομος. Σπούδασε Δημοσιογραφία στο Syracuse University των Ηνωμένων Πολιτειών.

 Ξεκίνησε την επαγγελματική του πορεία στην «Αθηναϊκή» το 1951 και συνέχισε στο «Ελληνικό Μέλλον», τον «Ελεύθερο Λόγο», και από το 1959 στην «Ακρόπολη» και την «Απογευματινή» έως το 1988. Εργάστηκε παράλληλα και στον «Ελεύθερο Τύπο» ενώ διετέλεσε Διευθυντής του Αθλητικού Τμήματος της ΕΡΤ και ιδρυτικό στέλεχος του «Αθήνα 9,84». Ορόσημο στην καριέρα του αποτέλεσε η θητεία του ως Διευθυντής του Αθλητικού Τμήματος της «Απογευματινής», με εκδότη τον Νάσο Μπότση, όπου μεγαλούργησε αλλάζοντας για πάντα το τοπίο του αθλητικού έντυπου Τύπου, με την καινοτομία της τοποθέτησης ένθετου αθλητικού φύλλου μέσα σε πολιτική εφημερίδα που εδραιώθηκε το 1968.

Το Ίδρυμα Προαγωγής της Δημοσιογραφίας Αθανασίου Μπότση τον βράβευσε δύο φορές, μία το 1987 για τη δράση του στο αθλητικό ρεπορτάζ και μία το 2019 για τη συνολική προσφορά του ενώ ένα χρόνο νωρίτερα, τον Φεβρουάριο του 2018, η δημοσιογραφική οικογένεια τον τίμησε ως έναν από τους σκαπανείς της αθλητικογραφίας και δασκάλους της νεότερης γενιάς, σε ειδική εκδήλωση του Μορφωτικού Ιδρύματος της Ενώσεως Συντακτών.

Ο Χάρης Λυμπερόπουλος, (γνωστός και ως ο «Παρατηρητής» – ψευδώνυμο πασίγνωστο στους αναγνώστες του έντυπου αθλητικού Τύπου), υπήρξε πρωτοπόρος στον τομέα του και διακόνησε το δημοσιογραφικό λειτούργημα με ήθος, συνέπεια και αίσθημα ευθύνης. Η μακρά και πολυσήμαντη σταδιοδρομία του χαρακτηρίστηκε από μέγιστες δημοσιογραφικές επιτυχίες, με την επιτόπια κάλυψη έξι Ολυμπιακών Αγώνων, τεσσάρων Παγκοσμίων Κυπέλλων Ποδοσφαίρου και πλείστων άλλων κορυφαίων αθλητικών διοργανώσεων, ενώ διετέλεσε και Πρόεδρος της Φιλίππου Ενώσεως. Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι το αθλητικό τμήμα της «Απογευματινής» που διηύθυνε, υπήρξε σχολείο για τις επόμενες γενιές αθλητικογράφων που διδάχθηκαν από εκείνον και συνέχισαν το έργο του στο αθλητικό ρεπορτάζ.

Στο βιβλίο που κυκλοφόρησε λίγο πρίν τον θάνατό του, συνομιλεί με την κόρη του Κατερίνα,περιγράφοντας μιά ζωή που πολλοί θα ζήλευαν.

Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο:

“Συνομιλώντας με την κόρη του Κατερίνα, ο Χάρης Λυμπερόπουλος, βετεράνος αθλητικογράφος, πρωταθλητής Ελλάδας στα αγωνίσματα του πεντάθλου και του άλματος εις μήκος στα δύσκολα μετακατοχικά χρόνια, κοσμοπολίτης επίσης Αθηναίος που άφησε τη σφραγίδα του στην εποχή του,ξετυλίγει το νήμα της αφήγησης του 20^ου αιώνα όπως τον έζησε. Ζωντανή ιστορία ο ίδιος στα 98  του χρόνια, καταθέτει τις αναμνήσεις του για κορυφαίες προσωπικότητες του παγκόσμιου αθλητικού στερεώματος, που έγιναν εθνικά σύμβολα των χωρών τους. Από τον Τσεχοσλοβάκο υπεραθλητή-δρομέα μεγάλων αποστάσεων, Εμίλ Ζάτοπεκ, που τον συνάντησε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ελσίνκι το 1952, ως τους Μαύρους Πάνθηρες Τόμμι Σμίθ και Τζών Κάρλος, που τους είδε να υψώνουν τις γροθιές τους υπέρ των δικαιωμάτων των Αφροαμερικανών στο βάθρο της Πόλης του Μεξικού το ταραγμένο 1968, σε μια από τις συγκλονιστικότερες στιγμές των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων.

Ο αναγνώστης στις σελίδες του βιβλίου θα βρει επίσης, μαρτυρίες για μεγάλες προσωπικότητες που διακρίθηκαν και σε άλλου είδους στίβους. Από τον ειρηνιστή Γρηγόρη Λαμπράκη- που έσωσε τον Λυμπερόπουλο από βέβαιη εξορία κι ίσως θάνατο στα χρόνια του Εμφυλίου – έως τον στρατάρχη Τίτι-ο οποίος στην ψυχροπολεμική περίοδο παραχώρησε αποκλειστική συνέντευξη στον νεαρό τότε συντάκτη της Αθηναϊκής – αλλά και τον Νάσο Μπότση, θρυλικό εκδότη της Απογευματινής,με τον οποίο έφεραν επανάσταση στον ελληνικό Τύπο παρουσιάζοντας για πρώτη φορά ένθετο αθλητικό τετρασέλιδο σε πολιτική εφημερίδα”.

Το μόνο σίγουρο, είναι ότι ο Χάρης Λυμπερόπουλος ανήκε σε μια γενιά δημοσιογράφων για τους οποίους η δημοσιογραφία εκτός από επάγγελμα υπήρξε και λειτούργημα. Την υπηρέτησαν σπουδαία μυαλά. Λέει, σχετικά, ό ίδιος:

“Την εποχή εκείνη η δημοσιογραφία ήταν αρκετά κλειστό επάγγελμα. Δεν υπήρχαν πολλές εφημερίδες για να εργαστείς και όσοι την ασκούσαν είχαν εξαιρετική μόρφωση, ήταν λόγιοι. …Καθοριστική για την επαγγελματική εξέλιξή μου ήταν η γνωριμία μου με τον Γιώργο Γιαννακόπουλο, εξαιρετικό θεατρικό συγγραφέα που εργαζόταν στην Αθηναϊκή, με πολλές επιθεωρήσεις στο ενεργητικό του. Μάλιστα, έγραφε το χιουμοριστικό σχόλιο της επικαιρότητας στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας. Αμέσως γίναμε φίλοι. Από αυτόν πήρα τις πρώτες ουσιαστικές κατευθύνσεις του επαγγέλματος.  Χρονογράφος της υπήρξε επίσης ο Τίμος Μωραιτίνης. Αισθανόμουν πως παρακολουθούσα μαθήματα πρακτικής –και πολύ χρήσιμης-δημοσιογραφίας”.

Στις αναμνήσεις του που υπαγορεύει στην κόρη του, ο Χάρης Λυμπερόπουλος ,εκτός από τα δημοσιογραφικά, περιγράφει και μιά Αθήνα που δεν υπάρχει πιά. Ανθρωποι και στέκια που πέρασαν στον χώρο του θρύλου. Συντροφιές που έγραψαν ιστορία. Στιγμιότυπα από μιά Αθήνα και μιά Ελλάδα που δεν υπάρχει πιά παρά μόνο σαν στιγμιότυπα σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες.

΄΄Συνήθως, τρώγαμε το γλυκό μας είτε στου «Τσίτα», που βρισκόταν στην Πανεπιστημίου, απέναντι από το Πανεπιστήμιο, είτε στο «Πέτρογραδ», που ήταν στην Σταδίου. Στην πλατεία Συντάγματος σύχναζαν οι κατά καιρούς «επαναστάτες», ή οι αντιρρησίες κάθε εποχής, ας πούμε… Στο Σύνταγμα υπήρχαν δύο καλά ζαχαροπλαστεία: του «Ζαγορίτη», πλατεία Συντάγματος και Ερμού, και του «Ζαχαράτου», όπου πήγαιναν τότε οι πολιτικοί και οι σημαντικοί άνθρωποι – ήταν στο σημείο όπου σήμερα βρίσκεται το ξενοδοχείο NJV Athens Plaza. Πολύ σπουδαίο μαγαζί. Οι πελάτες του ήταν κυρίως μεγάλης ηλικίας. Τους άκουγες να συζητούν για την πολιτική. Ένα άλλο χαρακτηριστικό είναι ότι τα γλυκά που σερβίρονταν στα καφενεία δεν είχαν εν αφθονία το βούτυρο και τη ζάχαρη. Αλλά οπωσδήποτε ήταν πολύ καλύτερα από εκείνα που έβρισκες στις διάφορες συνοικίες. Το κατάστημα του «Ζωναρά» ήταν λίγο μεταγενέστερο, αλλά επίσης πολύ παλιό. Επίσης, υπήρχε το Brazilian, κομβικής σημασίας για εκείνα τα χρόνια – περίπου σύγχρονο του «Ζωναρά». Όλα αυτά τα μαγαζιά λειτουργούσαν προπολεμικά”.

Ενα βιβλίο που συνδιάζει την αυτοβιογραφία με κάποιες σημαντικές-κυρίως αθλητικές-στιγμές του 20^ου αιώνα. Φυσικό, αφού ο Χάρης Λυμπεροπουλος υπήρξε παρών σε τόσο σημαντικές αθλητικές διοργανώσεις. Καί, ενώ, δεν κρύβει καθόλου το γεγονός πως σαν άνθρωπος ήταν συντηρητικών αντιλήψεων, “βγάζει το καπέλο”  στους δύο αθλητές Μαύρους Πάνθηρες, τον Τόμμι Σμίθ και τον Τζόν Κάρλος, που ύψωσαν τη γροθιά τους στη διάρκεια της απονομής των μεταλλίων στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικό. Γεγονός πού έφερε την τιμωρία τους από την Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή. Αποβλήθηκαν αμέσως από το Ολυμπιακό Χωριό, τους αφαιρέθηκαν τα μετάλλια που είχαν κερδίσει και τους απαγορεύτηκε η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

“Οταν κερδίζουμε μετάλλια είμαστε Αμερικανοί, αλλά μόλις κάνουμε κάτι “κακό”  είμαστε απλώς νέγροι”,  δήλωναν οι δύο αθλητές.  Αισθανόμουν πως είχα διττή υποχρέωση έναντι των συγκεκριμένων αθλητών. Ως δημοσιογράφος όφειλα να τους  πάρω συνέντευξη και ως άνθρωπος να τους σφίξω το χέρι για την πρωτοβουλία αυτή”, λέει ο ίδιος.

Σε μιά εποχή σαν τη σημερινή που η δημοσιογραφία έχει ευτελιστεί  και έχει πιάσει πάτο, μαρτυρίες σαν κι αυτές είναι πολύτιμες. Μας δείχνει πως αντιλαμβάνονταν οι δημοσιογράφοι του καιρού εκείνου την είδηση και πώς την μετέφεραν στο κοινό. Καμμία σχέση με το σήμερα και τους τηλεοπτικούς δημοσιογράφους και τα επιτελεία τους που φέρνουν την είδηση στα μέτρα που θέλουν και τους εξυπηρετεί.

” Το βιβλίο «Χάρης Λυμπερόπουλος: “Κοντά στον αιώνα”. Συνομιλώντας με τον πατέρα μου» μάλλον αυτοβιογραφία πρέπει να χαρακτηριστεί, αφού πρόκειται για μια χειμαρρώδη αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο – που προκαλείται, βεβαίως, από τις εύστοχες ερωτήσεις της Κατερίνας Λυμπεροπούλου, κόρης του Λυμπερόπουλου. Ο στόχος της, όπως λέει η ίδια, ήταν να μη σκορπιστούν στη λήθη οι μνήμες ενός Αθηναίου αθλητή, δημοσιογράφου και κοσμοπολίτη, αυτόπτη μάρτυρα των σημαντικότερων γεγονότων του 20ού αιώνα. Να μην σκορπιστούν στη λήθη και οι μνήμες μιας οικογένειας, θα προσέθετα. Γιατί η αντικειμενική ματιά της δημοσιογράφου/συγγραφέως σε αυτήν την έκδοση μπλέκεται γλυκά με την τρυφεράδα και την αγάπη της κόρης”, έγραψε για το βιβλίο η Τασούλα Επτακοίλη στην Καθημερινή.