Αλέξανδρος Μπέμπης

Καλημέρα!

Μαύρη μέρα…

Δεν ξεχνιέται…

Σαν αντίλαλος ακουγόταν στα παιδικά αφτιά

Σκοτώσαν τον Λαμπράκη…σκότωσαν τον Λαμπράκη…σκότωσαν τον Λαμπράκη…από στόμα σε στόμα…σε όλη την πόλη…σε όλη τη χώρα…

”Τι έγινε μπαμπά, ποιος είναι ο Λαμπράκης;”

Τι να απαντήσει ένας πατέρας στον οκτάχρονο γιο του;

Ένας πατέρας που πέρασε για 9 μήνες από την Μακρόνησο και γνώρισε τρεις στερήσεις βαθμού σαν δημόσιος υπάλληλος

επειδή τα αδέρφια του κάποτε ”ήταν στο βουνό”.

Λίγα χρόνια μετά, στην Α’ Γυμνασίου του Α’ Γυμνασίου Αρρένων Θεσσαλονίκης, έχω συμμαθητή με επίθετο Γκοτζαμάνης.

Δεν ήξερα τι αντιπροσώπευε αυτό το επίθετο και δεν μπορούσα να καταλάβω και να εξηγήσω γιατί η καθηγήτρια που είχαμε στη Φυσική Ιστορία δεν έχανε ευκαιρία να σαπίζει στα χαστούκια τον συμμαθητή μου. Πόσο λυπόμουν.

Τον Ιούνιο που πήραμε όλοι τα ενδεικτικά μας για να περάσουμε στη Β’, βλέπω τον συμμαθητή μου να τον σέρνει ο πατέρας του από το χέρι και να τον μαλώνει βίαια επειδή είχε χάσει τη χρονιά του. Πόσο είχα λυπηθεί.

Κοιτάζοντας καλύτερα θυμήθηκα ότι αυτή την αγριεμένη, βλογιοκομμένη ξερακιανή φυσιογνωμία κάπου την είχα πρωτοδεί.

Τέσσερα χρόνια πριν, στην εφημερίδα που έφερνε κρυφά στο σπίτι ο πατέρας μου.

Τόσο είχε μείνει στη φυλακή ο δολοφόνος του Λαμπράκη που τον ξανάβλεπα μπροστά μου να σέρνει το παιδί του σαν σκυλί.

Τέσσερα χρόνια.

Δεν ξεχνιέται…