Το σκίτσο δημιούργησε ο Κωστής Α. Μακρής

Δεν τράβηξα φωτογραφίες.

Δεν τράβηξα βίντεο.

Τα ένοιωσα όλα, τα έζησα όλα.

Τον εσωτερικό φόβο που συμπεριφέρθηκε ως ψυχραιμία.

Το τηλεφώνημα για την εκκένωση γιατί η Μαραθώνος έκλεισε.

— «Μα πριν από δυο λεπτά…».

— «Έκλεισε.»

Άλματα στον αέρα από ανθρώπους που είχαν ευθύνη. Όχι του εαυτού τους. Των άλλων πρωτίστως. Το λες ευσυνειδησία.

Σήματα πορείας από ανθρώπους που είχαν την ευθύνη. Των άλλων. Το λες αυτοθυσία.

Το μύριζες που ερχόταν.

Εκείνοι εκεί.

Άλματα στον αέρα, σήματα πορείας.

Για την προστασία των άλλων.

Το λες ακεραιότητα.

Λίγο πιο πάνω και ο σκυλάκος που κολύμπησε και ξαπόστασε στο βράχο μες τη θάλασσα.

Στο λεπτό κερδίζεις ή χάνεις τη ζωή.

Ρομποτικές κινήσεις, με τετράγωνη λογική, γιατί το συναίσθημα λυγίζει, κάνει ρωγμές, αφαιρεί δυνάμεις, περιορίζει την αποτελεσματικότητα.

Στη γραμμή.

Ο ένας πίσω από τον άλλο.

Σημειωτόν.

Θα προφτάσουμε;

Προφτάσαμε.

Γλιτώσαμε.

Ανεβοκατεβαίναμε τα αγέρωχα βουνά. Πεντέλη, Διόνυσος. Πόσο ωραιότερα θα μου φαίνονταν αν δεν ένοιωθα ότι η σάρκα καιγόταν.

Έκανα τηλεφωνήματα για να σπάσω την αγωνία, να μην ξεσπάσω σε κλάματα. Περί άλλων ετύρβαζον.

— «Ρε, Τζινάκι, δεν πάει να κόψει το λαιμό του ο Χατζηπαπάρας και οι υποτακτικοί του; Καίγεται η Αθήνα!».

Ευάλωτη ζωή.

Στο λεπτό όλα «παίζονται».

Κερδίζεις ή χάνεις.

Τη ζωή.

Τη ζωή σου.

Όλα μου μοιάζουν σινεμά.

Θερινό, με ένα ζακετάκι για την ψύχρα από τ’ αγιάζι και την παγωμάρα. Για το κανονικό θρίλερ που βλέπεις.

Με ήρωες και ηρωόπουλα, με ηλίθιους και βλάκες.

Με συντονισμένους και αργοπορημένους.

Με γενναίους και λιγόψυχους.

Με γυναίκες και άνδρες στην πρώτη γραμμή.

Με παιδιά, μεσήλικες και ηλικιωμένους που έσβησαν – θέλω να πιστεύω – από τις αναθυμιάσεις και όχι από τον πόνο της φωτιάς στη σάρκα.

Γιατί δεν είναι σινεμά.

Είναι η ζωή που κρέμεται από μια κλωστή.

Είναι το θεριό που λέγεται άνθρωπος που εκατομμύρια χρόνια δεν κατάφερε να δαμάσει την φύση.

Και μοιάζει σαν σινεμά.

Με την υπογραφή Κόπολα ή Κιούμπρικ.

Αποτύπωμα διαρκείας.

Ας μην ξεχαστούν

Να μην επιβεβαιωθεί ξανά ο Μανώλης Αναγνωστάκης: “Δεν έφταιγε αυτός. Τόσος ήταν”.

ΥΓ: Βαθιά και ειλικρινή συλλυπητήρια στους οικείους των τεθνεώτων. Σε όλους μας.

Τζίνα Δαβιλά

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr