Ο κ. Αντώνης Διαματάρης είναι Ομογενής Έλληνας της Αμερικής, Αρθρογράφος, Επιχειρηματίας, πρώην Εκδότης, Πρόεδρος και Διευθυντής της Εφημερίδας “Εθνικός Κήρυξ” που κυκλοφορεί καθημερινά στην Αμερική, νυν Σύμβουλος του “Ε.Κ” και πρώην Υφυπουργός Εξωτερικών.
Επισκεφθείτε τη νέα ιστοσελίδα μας
Δεν τον γνωρίζω προσωπικά τον Χρήστο Στυλιανίδη, τον υπουργό Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας. Ο,τι γνωρίζω γι’ αυτόν είναι από δημοσιεύματα από τη θητεία του στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στην κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Λίγοι μάλλον θα διαφωνούν ότι δεδομένων των προβλημάτων που κατά καιρούς αντιμετωπίζει η χώρα -φωτιές τα καλοκαίρια, χιόνια τον χειμώνα, σεισμούς κ.τ.λ.- η ίδρυση του υπουργείου του ήταν μια σωστή ιδέα. Και επειδή είναι ένα υπουργείο που μόλις συστάθηκε ο «πάγκος» των κατάλληλων υποψηφίων για υπουργοποίηση είναι προφανώς μικρός. Αρα λογικό ήταν ότι ο Πρωθυπουργός θα αναζητούσε κάποιον και στο εξωτερικό που να διαθέτει τα προσόντα που πληροί ο κ. Στυλιανίδης.
Οπως όμως φάνηκε από την πολύ αρχή, του κ. Στυλιανίδη του χρέωναν δύο «βαρίδια»: Πρώτον, ότι είναι Ελληνας που ζούσε στο εξωτερικό και, δεύτερον, ότι είναι Κύπριος.
Πόσο κακομοίρικο και κοντόφθαλμο;
Tι κρίμα!
Δεν είναι απλά τραγικό, αλλά είναι και αντεθνικό. Λες και οι Ελληνοκύπριοι δεν είναι μέλη του Εθνους. Λες και οι απόδημοι δεν είναι μέλη του Εθνους.
Η παρηγοριά είναι -αν είναι- ότι αυτό ισχύει από την Ανεξαρτησία της Ελλάδας.
Τα ίδια έλεγαν και για τον Ιωάννη Καποδίστρια, τον πρώτο κυβερνήτη του του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους τότε, τον οποίο, επειδή επιχείρησε να οργανώσει το Κράτος, τον… σκότωσαν.
Κάτι ανάλογο θα έλεγαν ακόμα και για τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος υπό μια έννοια ήταν Ελληνας του εξωτερικού κι αυτός, αφού η Κρήτη δεν είχε ακόμα ενωθεί με τη μητέρα πατρίδα όταν ο Βενιζέλος κατέφθασε στην Αθήνα και μετά από λίγο έγινε κυβερνήτης της χώρας.
Ο μόνος ίσως που έγινε αποδεκτός ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος ως γνωστόν έζησε στην Αμερική για περίπου 20 χρόνια.
Εν πάση περιπτώσει, ο πρόσφατος βαρύς χιονιάς στην Ελλάδα με τα πολλά και ασυνήθιστα προβλήματα που δημιούργησε, όπως τον εγκλωβισμό εκατοντάδων ανθρώπων στα αυτοκίνητά τους, έδωσε την ευκαιρία στον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ να θέσει θέμα εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Βέβαια δικαίωμά του.
Και επειδή ο κ. Στυλιανίδης είχε την ευθύνη της αντιμετώπισης της κρίσης ένα μέρος της κατακραυγής της αντιπολίτευσης -και της κοινής γνώμης- στράφηκε εναντίον του.
Ετσι, ήταν μεταξύ των ομιλητών που έλαβαν μέρος στην συζήτηση στην Βουλή για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. (Κέρδισε η κυβέρνηση).
Η ομιλία του ήταν εντυπωσιακή. Μνημειώδης. (Δες παρακάτω). Οχι μόνο για το επίπεδό της, αλλά και γιατί μίλησε ως ένας Ελληνας του εξωτερικού. Μίλησε δηλαδή εθνικά. Παρουσίασε με ειλικρίνεια την κατάσταση της κρατικής μηχανής. Εδωσε εύσημα, όχι μόνο σε υπουργούς της κυβέρνησης Μητσοτάκη, αλλά και σε υπουργούς της προηγούμενες κυβέρνησης, του κ. Τσίπρα.
Είπε το οφθαλμοφανές μεν, αλλά που όμως δεν το λένε, πως το χιόνι, η φωτιά, η βροχή, δεν έχουν πολιτικό χρώμα. Ολοι οι πολίτες, ανεξαρτήτως πολιτικών, επηρεάζονται το ίδιο από αυτά τα φαινόμενα.
Και δεν έμεινε σε αυτό. Πρόσφερε και λύση. Εξασφάλισε 1,7 δισεκατ. ευρώ από την Ευρωπαϊκή Ενωση για τον εκσυγχρονισμό της κρατικής μηχανής. Γιατί η κρατική μηχανή είναι ο μέγας ασθενής της Ελλάδας.
Είπε επίσης ότι δεν ήταν ανεπάγγελτος, αλλά ότι ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του Πρωθυπουργού γιατί ήθελε να προσφέρει. Γιατί είναι ένας Ελληνας που έτυχε να έχει εμπειρία από ανάλογα προβλήματα στο εξωτερικό.
Δεν ξέρω πόσο πιστευτά ήταν αυτά από την αντιπολίτευση ή ακόμα και από ένα μέρος της κοινής γνώμης.
Το πιθανότερο είναι ότι αντιμετωπίζονται με σκεπτικισμό, πιθανόν και με κυνισμό.
Εμείς όμως οι απόδημοι και τον καταλαβαίνουμε και τον πιστεύουμε. Καταλαβαίνουμε τη λαχτάρα του να προσφέρει στη μητέρα πατρίδα.
Και λυπούμαστε αν οι επιθέσεις που δέχεται -και αναφέρομαι στις προσωπικές επιθέσεις, όχι σε αυτές που έχουν να κάνουν με την δουλειά του- τον ενοχλούν.
Ελπίζουμε πως όχι.
Το βασικότερο όμως σημείο που θα ήθελα να επισημάνω είναι το εξής:
Ακόμα και αν αποφασίσει να παραιτηθεί ο κ. Στυλιανίδης από την θέση του σήμερα, ήδη έχει αφήσει το αποτύπωμά του. Ηδη πέτυχε. Εχει εισάγει μία τεχνογνωσία και νοοτροπία που οι διάδοχοί του και να θέλουν να αγνοήσουν δεν θα μπορούν.
Θα έχει βάλει τις βάσεις για κάτι πιο επαγγελματικό. Πιο αποτελεσματικό. Η αγάπη του για τη χώρα και το λαό της θα έχουν σημειωθεί από ένα τουλάχιστον μέρος της κοινωνίας και θα αποτελούν μία παρακαταθήκη.
Και θα έχει αφήσει ένα μέτρο -κι αυτό ακριβώς είναι που πολλοί φοβούνται- σύγκρισης.
Στο βαθμό που αυτός ήταν ο στόχος του, τότε πέτυχε. Το κυνήγι που δέχεται από τους αντιπάλους της κυβέρνησης είναι άνευ σημασίας.
Εξάλλου, σε τελική ανάλυση δεν ήταν καν για τον ίδιο. Αυτός ήταν απλά ο εύκολος στόχος.
Παραθέτω ένα μικρό μέρος της ομιλίας του που αξίζει να διαβαστεί:
«Αποδέχθηκα την τιμητική πρόσκληση του Πρωθυπουργού, να αναλάβω το δύσκολο αυτό έργο. Και τον ευχαριστώ για την τιμή και την εμπιστοσύνη.
Το αποδέχθηκα, όπως είπα και πριν, γνωρίζοντας και τις δυσκολίες και τις παθογένειες ενός ολόκληρου συστήματος. Και αναγνωρίζοντας, ασφαλώς, ταυτόχρονα και δικές μου πιθανές αδυναμίες, σχετικές με τη μη βιωματική γνώση του ελληνικού κρατικού μηχανισμού.
Αποδέχθηκα την πρόταση, όχι γιατί ήμουν ανεπάγγελτος, όχι γιατί έψαχνα οπωσδήποτε δουλειά, ούτε για να γίνω Υπουργός. Αποδέχθηκα γιατί έκρινα ότι αυτό μου όριζε το εθνικό καθήκον.
Μεγάλωσα στην Πράσινη Γραμμή της παλαιάς Λευκωσίας. Ξέρω τι σημαίνει εθνική συμπαράσταση. Οταν με κάλεσε ο Πρωθυπουργός, για εμένα ήταν εθνικό καθήκον. Ειδικά ένας Πρωθυπουργός που ξέρω πολύ καλά από την ευρωπαϊκή μου εμπειρία ότι έχει αναβαθμίσει το κύρος της χώρας. Δεν μπορούσα να πω όχι.
Δεν ήρθα εδώ με στόχο να εξαργυρώσω οτιδήποτε. Ούτε για να εγκαινιάσω μια νέα πολιτική σταδιοδρομία.
Ούτε ήρθα στην Ελλάδα ως ‘Μεσσίας’ και ούτε είμαι αλάνθαστος…
Είμαι ένας άνθρωπος που έχει ζήσει στην Ελλάδα, οι σπουδές μου είναι στην Ελλάδα και ήρθα εδώ με την τεχνογνωσία που απέκτησα ως Ευρωπαίος επίτροπος και ως Ευρωπαίος συντονιστής για την αντιμετώπιση της επιδημίας του Εμπολα και νομίζω ότι εκεί πήγα καλά.
Αντιλαμβάνομαι, λοιπόν, τη συμμετοχή μου στην κυβέρνηση ως προσφορά. Ως υπηρεσία στον Ελληνα πολίτη. Και ζητώ να κριθώ από αυτά. Τώρα, αύριο, αλλά και στο τέλος αυτής της διαδρομής.
Η διαχείριση κρίσεων δεν γίνεται με γιουρούσια.
Ο στόχος που έχουμε θέσει μαζί με τους συνεργάτες μου -και αναφέρομαι στον υφυπουργό Πολιτικής Προστασίας, κ. Ευάγγελο Τουρνά και τον γενικό γραμματέα Πολιτικής Προστασίας, κ. Βασίλειο Παπαγεωργίου- πιστεύω ακράδαντα ότι είναι στόχος εθνικός. Δεν έχει πολιτικά χαρακτηριστικά. Το χιόνι, η φωτιά, οι πλημμύρες, ο σεισμός δεν έχουν πολιτικό χρώμα. Χωρίς τη συμβολή όλων θα μείνουμε στα μισά του δρόμου».
SHARE
Στηρίξτε-Ενισχύστε την iΠόρτα με τη δική σας χορηγία…
Το σκίτσο είναι του Βαγγέλη Παυλίδη
