Οδός Μαιζώνος και Ακομινάτου… Στο Μεταξουργείο. Μετά τη βροχή. Αριστερά το νεοκλασικό που μετά από τις αστικές δόξες των αρχών του προηγούμενου αιώνα γνώρισε την παρακμή και την υποβάθμιση. Ως αρκετά πρόσφατα πορνείο για τους βιαστικούς χωριάτες που παρεπιδημούσαν στην Ομόνοια, τους φαντάρους και τους φοβισμένους μαθητές που κατέφθαναν με τα χρήματα του μπαμπά. Δήθεν για σινεμά.
Κάποτε με κορίτσια το ίδιο δυστυχισμένα με τους πελάτες που αγόραζαν αγκουσεμένον έρωτα σε υγρά, κιτρινισμένα σεντόνια. Κάποτε κυριαρχούσε στο σκοτεινό στενό σαν πύργος με το κόκκινο φως του. Το έβλεπες από μακριά και προσανατολιζόσουν στον λαβύρινθο των δρόμων που δεν ήξερες. Σήμερα ακατοίκητο σαν τιμωρία για την τόσο άδικα σπαταλημένη ηδονή. Για τα ιδρωμένα, τσαλακωμένα χαρτονομίσματα. Για τα λυπημένα κορίτσια με την κουρασμένη σάρκα.
Για την δική σου μοναξιά. Για τον έρωτα που ποτέ δεν φτάνει. Που ποτέ δεν είναι.
Πίσω του ένα επίσης εγκαταλειμμένο, άδειο, πολυόροφο τέρας της αστικής ανάπτυξης και εκείνου του στυλ που οι ιστορικοί της αρχιτεκτονικής ονομάζουν μπρουταλισμό. Δηλαδή επιθετικό μπετόν. Σε λίγα μέτρα απόστασης όλο το πολεοδομικό δράμα της πρωτεύουσας εμπρός στα μάτια σου. Το αδιέξοδο.
Στην κεντρική, πάλι, φωτογραφία ένα γκράφιτο, ευφάνταστο, καλοφτιαγμένο, με στένσιλ και ζωγραφική, δείχνει ένα διαχρονικό ζευγάρι έτοιμο ν’ αγαπηθεί, έτοιμο να χορέψει. Σ’ένα τοίχο που λειτουργεί ως σκηνή μυστικού θεάτρου. Προσέξτε τη γάτα – μουσικό στα πόδια των χορευτών! Danse me to the end of love… Απέναντι ακριβώς από το ρημαγμένο διώροφο των απελπισμένων ερώτων ( σώματα που αγγίχτηκαν αλλά δεν χόρεψαν). Επειδή ακόμη και μέσα στην πιο αδικαιολόγητη ασχήμια και την ερήμωση πάντα μια σταγόνα ομορφιάς περιμένει για να σε αποζημιώσει…