Αλεξάνδρα Καρακοπούλου

DELIVERY  2241003600  8:00-16:00 & 19:00-22:00

«Έχεις κάτι να μου πεις;», τον ρώτησε με έντονο εκνευρισμό στην φωνή της και τον στραβοκοίταξε. «Ούτε μια ανθοδέσμη, ούτε ένα σ΄αγαπώ, ένα κουτί πραλίνες, δεν σημαίνω τίποτα για σένα. Με θεωρείς δεδομένη. Δεν με θέλεις πια… εγώ που κάνω τόσες θυσίες για σένα, που προσπαθώ καθημερινά να σου προσφέρω τα πάντα σε αυτό εδώ το σπίτι» συνέχισε ξεσηκώνοντας όλη την γειτονιά με τις φωνές της. Αυτός, απλά την κοίταξε, μέχρι που σηκώθηκε και χωρίς να πει ούτε λέξη, έφυγε χωρίς να κοιτάξει καν πίσω του…

Ιστορίες αγάπης, μίσους και πάθους, όλα να κρέμονται από μια κλωστή και οι ισορροπίες τεντωμένες σαν σκοινιά να μην αντέχουν άλλο βάρος. «Δεν είσαι όπως σε γνώρισα, άλλαξες», της είπε όταν αποφάσισαν να μην δώσουν μια ακόμη ευκαιρία στην σχέση τους, «ξέχασες πως ήμασταν στο πρώτο μας ραντεβού, τι σου έλεγα για να σε εντυπωσιάσω. Δεν με καταλαβαίνεις πια.»

Οι γνώμες διίστανται και όλοι μοιάζουν να ψάχνουν το δίκιο τους. Είναι πολλές οι φορές που αναρωτήθηκα αν έχει σημασία τελικά… αν κάθε σχέση είναι κατά βάθος ένας μικρός αγώνας, ένας κρυφός διαγωνισμός, ένα σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες. Δεν έχω πάρει απάντηση ακόμη και δεν νομίζω να ξεδιαλύνει το τοπίο σύντομα. Αυτό είναι το «συναρπαστικό» μέρος της υπόθεσης…αν και αρκετοί φίλοι μου επιμένουν να το θεωρούν κουραστικό, ενοχλητικό έως αδιάφορο.

Σε καιρούς που η τεχνολογία πάει να αντικαταστήσει πλήρως την πραγματική επικοινωνία μεταξύ μας και η εξάρτηση από αυτήν έχει περάσει σε επίπεδα ψυχικής διαταραχής, ο έρωτας περνάει κρίση. Εύκολα τα θύματα, πολλά τα ερεθίσματα, εύκολες και οι «αποδράσεις» από οποιαδήποτε μορφή σχέσης, υποχρέωσης, γάμου, αρραβώνα, συμβίωσης.. όλα εύκολα και γρήγορα.

Μα δεν είναι μόνο η ταχύτητα που χαλάει την «συνταγή», είναι το κρυφτό πίσω από την ηλεκτρονική απόσταση να δημιουργεί τόσα ελαφρυντικά, όσα χρειάζονται για να μην αφήσει περιθώριο για εξηγήσεις.

Αν μου αρέσει; Αν με ικανοποιεί; Καθόλου. Μάλλον περισσότερο με «τρομάζει» παρά με εξιτάρει. «Παραείμαι ρομαντική για αυτόν τον κόσμο», σκέφτομαι «τι κι αν τα δοκιμάζω όλα αυτά που και που, αφού μου αφήνουν μια πικρή γεύση στο στόμα, στην καρδιά και στην ψυχή.. σε αυτήν που σαν κάδος απορριμάτων πολυτελείας, δεν θα ξέρει στο τέλος που να πετάξει όλα αυτά τα σκουπίδια που μαζεύτηκαν όλα αυτά τα χρόνια.»

Αν πιστεύω στον έρωτα; Απόλυτα ΝΑΙ και με κεφαλαία γράμματα! Αν δεν ήταν ο έρωτας, δεν θα υπήρχα. Και αυτός ο ξενόφερτος Άγιος Βαλεντίνος, που τον θυμόμαστε μια φορά τον χρόνο και άλλοι τον βρίζουμε, αλλά κρυφά τον βρίσκουμε γοητευτικό, τι να μας πει…

Την καλύτερη ευχή την διάβασα σήμερα πρωί πρωί στον «τοίχο» μιας φίλης στο φατσοβιβλίο και προς μεγάλη μου έκπληξη είναι ανάρτηση του πολύ γνωστού γραφείου τελετών Φάνης Μπαμπούλας & Υιός: «Στο Μετρό της ζωής σου, ο τελευταίος σταθμός είναι γνωστός. Φρόντισε να κάνεις στάσεις εκεί που η καρδιά σου χτυπάει δυνατά.»

Αρκετοί οι προβληματισμοί μου, αλλά δεν νομίζω πως είναι κάτι που δεν λύνεται προσωρινά με ένα καλό κρασάκι και κουβεντούλα με καλούς φίλους… όλα τα άλλα, τα «μόνιμα» μικρά ή μεγάλα βάσανα, υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν … αφού εμείς τα προκαλούμε τελικά. Το πιο εξελιγμένο είδος, σου λέει μετά… και τα «μυαλά στα κάγκελα».

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr