Το Στρασβούργο είναι η έδρα του Κοινοβουλίου των ευρωπαϊκών λαών. Των ευρωπαίων πολιτών. Είναι επίσης και η πρωτεύουσα της Αλσατίας. Οι πεδιάδες της Αλσατίας ποτιζόταν για αιώνες με ποταμούς αίματος λόγω πολέμων των προαιώνιων εχθρών Γάλλων και Γερμανών. Οι Αλσατοί άλλαζαν πατρίδα και εθνικότητα ανάλογα ποιός ήταν ο νικητής. Τη μια φορά γινόταν Γάλλοι ,την άλλη Γερμανοί. Και τούμπαλιν.

Η γλώσσα τους γαλλικά με πολλές γερμανικές λέξεις και ρίζες όχι όμως με γερμανική προφορά.

Μέχρι που αυτοί οι δύο εχθροί συνειδητοποίησαν το αδιέξοδο και συμφώνησαν από προαιώνιοι εχθροί, να γίνουν αιώνιοι φίλοι, (βάζοντας μάλιστα στην παρέα τους μέσα σε λίγες δεκαετίες πολλούς ακόμη ευρωπαϊκούς λαούς). Δεν ξέχασαν τις ιστορίες τους. Απλά τις ξεπέρασαν.

Ειδικά για τους Αλσατούς είναι πλέον αδιάφορο αν είναι Γάλλοι ή Γερμανοί και μιλούν και τις δύο γλώσσες (τουλάχιστον). Οι ευρωπαϊκοί λαοί άφησαν πίσω τους το τραγικό παρελθόν, κοιτάζοντας μόνο πώς θα εξασφαλίσουν ένα ευτυχισμένο μέλλον. Αυτό δεν σημαίνει ότι σε αυτή τη συμφωνία δεν υπάρχουν προβλήματα και ότι δεν θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Τα λύνουν όμως πλέον μόνο με διάλογο και διάλογος σημαίνει συμβιβασμός.

Πρακτική που συνηθίσαμε να αποκαλούμε ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΚΕΚΤΗΜΕΝΟ ή λέγοντάς το αλλιώς το εφικτό να επικρατεί του επιθυμητού.

Έχουν κερδηθεί μέχρι τώρα πολλά και μένουν ακόμη πολλά περισσότερα να γίνουν. Μια διαδικασία που είναι σε διαρκή εξέλιξη.

(Θα ήταν αλαζονεία να πιστεύουμε ότι τελείωσε. Θα θύμιζε το ουτοπικό ”υπαρκτός σοσιαλισμός” που ήταν η αιτία της κατάρρευσης του.

Δεν είναι δυνατόν να είναι ”υπαρκτό” κάτι που είναι στόχος. Προσδοκία. Ο σοσιαλισμός είναι προσδοκία μετάβασης σε άλλη κατάσταση). Αυτή την αξία στη χώρα μας-αλλά και σε πολλές ακόμη-κάποιοι δεν μπορούν να την καταλάβουν και κάποιοι δεν θέλουν την καταλαβαίνουν και την εφαρμόζουν κατά πώς τους βολεύει.

Αυτοί που δεν μπορούν να την καταλάβουν, είναι όσοι κολλημένοι στο παρελθόν βλέπουν γύρω τους μόνο εξ ορισμού εχθρούς.

Θεωρούν-με τις μαθηματικές έννοιες των όρων-ως αξίωμα και αμφιμονοσήμαντη(συμβολίζεται <=>) την εχθρότητα μεταξύ γειτόνων.

Όπλο τους δεν είναι η επιχειρηματολογία για την αποδόμηση των λόγων του ”αντιπάλου”,

(όπως αυτή διαμορφώθηκε εδώ και αιώνες από κορυφαίες προσωπικότητες των ανθρωπιστικών επιστημών),

αλλά η απαξίωση της προσωπικότητας των ”εχθρών”.

Π.χ. ”γυφτοσκοπιανοί” για τους εξωτερικούς εχθρούς ή ”εαμοβούλγαροι” ή ”γερμανοτσολιάδες” για τους εσωτερικούς.

Αυτοί που δεν θέλουν ή κάνουν ότι δεν θέλουν να καταλάβουν την αξία του ευρωπαϊκού κεκτημένου είναι όσοι προσαρμόζουν τα ”θέλω” τους

έτσι ώστε να εξυπηρετηθούν κοντόφθαλμοι ιδιοτελείς και αποστασιοποιημένοι σκοποί,

παρά το γεγονός ότι έχουν συμφωνήσει να συμμετέχουν σε συλλογικά όργανα.

Συμμετοχή που αυτοδίκαια προϋποθέτει και δικαιώματα και υποχρεώσεις.

Π.χ. Φώφη προς ευρωπαϊκή σοσιαλιστική ομάδα : ”Δεν δεχόμαστε παρεμβάσεις”. Προφανώς, Φώφη, μόνο όταν αυτές δεν μας συμφέρουν ε;.

Ας έρθουμε τώρα στο φλέγον ζήτημα των ημερών. Την συμφωνία που ενδέχεται να καταλήξουν Ελλάδα και πΓΔΜ.

1. Αρχικά το ”πρώην” αναφέρεται στο ”Γιουγκοσλαβική” και όχι στο ”Μακεδονίας”.

Συνεπώς ό,τι και αν λέμε 74 χρόνια μετά, στην ουσία αναγνωρίζουμε αυτό που έκανε ο Τίτο.

(Ως εθνικά αποδεκτό, θα μπορούσε να είναι το ΓΔπΜ). Αδόκιμο όμως και αυτό. Τι θα πει ”πρώην Μακεδονίας”;

2. Από το 1913 μέχρι σήμερα, αποδεχόμαστε είτε ντεφάκτο είτε ντεγιούρε κάποιες καταστάσεις ενάντια στα εθνικά μας συμφέροντα.

Π.χ. Σχολικοί ακόμη και στρατιωτικοί χάρτες, αναφέρουν αυτή τη χώρα ως ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ σκέτο.

Σπάνια με επιθετικό προσδιορισμό ως ομόσπονδη σοσιαλιστική δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας.

3. Από το 1992 και μετά, εφόσον δεχθήκαμε επάνω στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων-με τη μεσολάβηση του ΟΗΕ-να υπάρχει ο όρος ”ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ”, αποδεχόμαστε και τα συνακόλουθα του.

Ας κάνουμε έναν σχετικό παραλληλισμό. Ένας πολίτης της Αλβανίας που είναι ελληνικής καταγωγής Βορειοηπειρώτης στο διαβατήριο του γράφει ”ΑΛΒΑΝΟΣ” . Ούτε ΕΛΛΗΝΑΣ ούτε ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΗΣ και επισήμως η γλώσσα και η ιθαγένειά του είναι ΑΛΒΑΝΙΚΗ.

4. Η επίμαχη συμφωνία θα ήταν αδιανόητο να μη διαμορφωθεί και διατυπωθεί με όρους που να μην εναρμονίζονται στο Διεθνές Δίκαιο.

Αν συνέβαινε τέτοιο λάθος θα ήταν βούτυρο στο ψωμί της Τουρκίας.

5. Επειδή η επιχειρηματολογία είτε υπέρ είτε κατά της συμφωνίας έχει εξαντληθεί, το μόνο που μένει να πούμε είναι ότι:

η τωρινή κυβέρνηση της χώρας μας, αυτή την παγιωμένη κατάσταση βρήκε και δεν είχε περιθώρια για πατριωτικής υφής ανατροπές της.

Επέλεξε αντί για τον ντεφάκτο και διαρκή διασυρμό της χώρας και της ιστορίας της, τον ντεγιούρε συμβιβασμό.

Είναι τραγικά αστείο το επιχείρημα ότι μπορεί μέχρι τώρα να αδιαφορούσαμε είτε να συζητούσαμε, δεν είχαμε όμως συμφωνήσει σε λύση.

Γελάνε ακόμη και οι θίνες της Σαχάρας.

Αυτούς τους έχουν αναγνωρίσει και τους αποκαλούν ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ όλες οι υπερδυνάμεις του πλανήτη και περισσότερες από 140 χώρες,

καθώς και αξιωματούχοι του ΟΗΕ σε επίσημες συναντήσεις, χωρίς να υπάρξει έστω για τα προσχήματα μια ελληνική διαμαρτυρία,

και εμάς μας χτυπούν στην πλάτη με κατανόηση-μπορεί και θυμηδία-όπως τα δαρμένα μικρά αδελφάκια.

Κάποιοι λένε πλαγίως ή ευθέως ότι πήραμε ανταλλάγματα για το χρέος. Δεν ξέρω αν συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Το γελοίο του ισχυρισμού όμως είναι ότι το λένε αυτοί που με τις πολιτικές δεκαετιών κατάντησαν τη χώρα μας παρία.

Είτε στη διαχείριση του ”ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ” είτε αυτή της οικονομίας, ισχύει το ”προσέχω για να έχω”.

Στο χέρι μας είναι, η Βόρεια Μακεδονία ή πρώην πρώην ΓΔΜ(!), να γίνει σε λίγα χρόνια η νέα Αλσατία.

Ενάντια σε όσους δεν μπορούν να καταλάβουν το ευρωπαϊκό κεκτημένο και προτείνουν ”να τους στείλουμε 2 F16 πάνω από τα Σκόπια”(*),

ή ενάντια σε όσους δεν θέλουν να το εφαρμόσουν που λένε ”κακώς δεχθήκαμε γλώσσα και εθνότητα”

οι πολίτες των δύο χωρών έχουν κάνει ήδη το επόμενο βήμα.

Εμείς πηγαίνουμε στις αγορές τους για πιο φθηνά ψώνια ή πιο φθηνές ιατρικές υπηρεσίες (κυρίως οδοντιατρικές) και αυτοί έρχονται για διακοπές ή για σπουδές σε Χαλκιδική, Πιερία και Θεσσαλονίκη.

Και επειδή bussiness as usual όλο και περισσότεροι ”σκοπιανοί” μαθαίνουν Ελληνικά και όλο και περισσότερες ελληνικές επιχειρήσεις μεταφέρονται ή ανοίγουν υποκαταστήματα στη γειτονική χώρα.

Επανέρχονται δηλαδή σε καταστάσεις, όπως τότε που ήταν γείτονες κάτω όμως από τον ζυγό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Αν αυτό ενθαρρυνθεί και διευρυνθεί, θα ξεθωριάσουν και θα μείνουν μόνο ιστορική ανάμνηση οι εκατέρωθεν εθνικιστικές κορώνες.

Σε δέκα χρόνια θα τα έχουμε ξεπεράσει και 25 που έχουν περάσει από τότε που ήδη έπρεπε να το είχαμε κάνει, σύνολο τριάντα πέντε.

Δεν θυμάμαι ποιός το είχε πει ”οι Έλληνες κάθε 30 με 35 χρόνια κάνουν ένα ιστορικό λάθος που το πληρώνουν ακριβά”.

Ας κάνουμε και μια φορά κάτι σωστό, έτσι, για να επιβεβαιώσουμε τον κανόνα.

(*) Εγώ θα έστελνα το ακροβατικό σμήνος της Πολεμικής μας Αεροπορίας να ”ζωγραφίσει” στον ουρανό των Σκοπίων το σήμα της ειρήνης.

Αλεξάνδρος Μπέμπης